vandaag ga ik naar mama ze woont niet meer in haar oude huis er is geen kamer meer en ook geen kast alleen een stenen bed toch weet ik zeker dat zij me verwacht en naar me uitkijkt ik zoek zorgvuldig de mooiste bloemen uit mijn lentetuin en zie reeds hoe haar ogen van blijdschap glanzen…

Huiver bereikt haar frêle huid zacht laat geen sporen meer na en haar geest versmelt bij toeval met laatst gesproken woorden gebogen, ogen vochtig is de angst slechts dat waar zij thuis voor blijft vingers zoeken niet meer gevouwen handen willen naar huis…

voor mijn schone madreliefje met haar verre oordeelogen al vanaf die eerste dag heeft zij mij zo zeer gemogen zondag is het loederdag wat ik niet vergeten mag 'k denk dus dat ik bloemen haal straks snel bij het tankstation scheelt al snel een lang verhaal met een blik van grijs beton. 'k wens dan alle schoon- en moeders toch een mooie loederdag…

bloeiden de bloemen indertijd met felle vorst van buiten in huis binnen op de ruiten de was ging door zonder respijt voor het stoepje pal op de sloot hakte vader het gat met een bijl rondde dat rillend af met de vijl waarop ma met teil rap toeschoot in tijdelijk water werd met de hand door ma stoer gespoeld en gewrongen ik werd kijkend…

Ik heb je weer ontmoet en in je moede ogen de beelden gezien van een lang vervlogen tijd: de duisternis vol gevaren en bij het haardvuur gefluisterde verhalen, de lange harde dagen van arbeid voor 't schamele brood, de zorgen om de kinderen later. Nu ben je weer alleen, je levensloop bijna voltooid, de kinderen verstrooid, in hun wereld…

je handen legden verbanden verbonden ons zacht met elkaar ogen brachten de wereld dichtbij jouw blikken beschikten wat goed was en vrij je stem sprak de woordloze taal van de liefde leefde als voorbeeld voor ons jij hebt van ons allen gehouden verdriet en je zorgen voor ons steeds verborgen nu ben je klaar handen in rust zijn…

Ik heb geen cadeautje en jij bent ver. In het park zag ik die, omgevallen en toch nog levende, kastanjeboom vol met kinderen, lachende, huilende schreeuwende, kinderen in zijn kroon, kinderboom met jouw geduld, mijn moeder ..en weet, er is bloesem op die omgevallen kinderboom, kinderbloesem, mijn moeder als kristallen belletjes in…

Spelend aan mijn moeders hand Met klompjes aan door ons mooie drentheland En turfjes dragen uit het veen Met alle soorten vogels om ons heen Met koetjes in de weide Over onze mooie heide Ik zong altijd het mooiste lied Ach moederlief vergeet mij niet…

ik zag haar zitten achter stapels bundels breeduit lachend midden in de bijenkorf pen in de hand om te signeren channah van het ware dichten haar daar kwam ik voor ze was zo waarachtig kort en bondig haar kaken lachten verkrampt ze keek verwezen en verwaten wat wil je zo alleen gelaten nog steeds kwam niemand daar zielig las ik…

na haar keuze werd het anders nooit meer dezelfde woorden want verdriet zou haar verteren haar verstoten en dan vermoorden het bloed door haar weggeschonken zoals een plechtig levensoffer zou haar wellicht weten te vinden met de ontkenning van haar slachtoffer vandaag in het hier en nu boet zij dag aan dag genoeg in haar la het mes altijd…

Machteloos pak ik pijn in beide handen waar tranen de laatste klanken verstikken ik vlecht leven als een onzichtbare draad langs de taal waarin wij elkaar ooit in dag en nacht ontmoeten nu de glimlach jouw ogen niet meer bereikt je open blik mijn schouder aanraakt maar mijn hart links laat liggen voel ik zelfs jouw willen maar…

Een zee van lichtjes, koele ruimte, bloemen die de tolk zijn van de dank, weemoed die hier rondhangt in de stilte, vragen, twijfels, vroomheid ook, haastig even binnenlopen, kaarsje aan, een vluchtig kruis, of wat aarzelende stappen, weg uit al dat groot gedruis..., eventjes hier wat verpozen schuifelend met zware tas... Kinderogen die zacht…

Ze is lichtvoetig een windstreling zo wuift ze weg en plukt sterren op het gazon het gras kietelt blote voetjes is het daarom dat ze lacht en rent van bloem naar bloem het gezoem van bijen op de achtergrond een lauwe zomer in een groot blauwtje is het daarom dat ze humt en zingt kleine wijsjes met een zoen van moeder in…

Ik denk wel eens zoals vandaag hoe het zou zijn als je zou leven waren wij dan de beste maatjes kreeg ik ‘n doos vol chocolaatjes of zou je mij ‘n bloemetje geven? Het gaat me echt niet om ‘t krijgen maar omdat jij dan zou bestaan en ik trots naar m’n kind kon kijken je zorgzaam over je haren strijken bemoederen voor je weer zou gaan…

dat ik dit nou niet eerder heb gedaan: een ode schrijven aan mijn lieve moeder voor mij had zij toch immers altijd tijd of ik een lieverd was ofwel een loeder als kleutertje of in de puberteit zij leerde mij hetgeen ik echt moest weten ze zorgde en ze raakte mij niet kwijt als ik de weg naar huis eens was vergeten is zij altijd naar mij…

Mijn moeder schrijft géén enkel gedicht Haar gedachten zijn zo licht, zij zegt de liedjes van haar vader in het Gents Soms zingt zij in het Frans om aarzelend te blijven steken in onbekend en vraagt haar woordenboek en toeverlaat om raad Samen breien wij de regels recht en rond dansen heupwiegend op de brug van Avignon begroeten de ochtendzon…

Geopende handen verwelkomen al het groen en gevleugelde der aarde lichtvoetige lijven bewegen zich soms traag, soms iets versnellend naar een thuis in haar beginsel begint hun bestaan Iedere ademtocht begeleidt ons door het wonder van de natuur geschonken eeuwen geleden gaf zij al kleurrijk haar schoonheid aan ons, puur en ongerept zonder…

ik hoor nog dat geluid de handen voor je buik toen bommen vielen ik daalde, maar te vroeg je angst joeg mij eruit ik wilde terug om aan de kern te raken mijn vluchten was een laatste kans om dit inferno te verlaten ik was nog verre van volmaakt in genereuze deling herstel kwam toen te laat de schok beperkte groei in een uiterst…

je kijkt me aan je ogen op de foto zien me weer staan volwassen en verlegen met al de liefde die je me zo graag had willen geven ik zie je handen die me koesterden in pijn die nooit jouw schuld had had mogen zijn, maar die jij in geweten op je nam de bommen vielen iets te lang ik vond in tonen van je stem geborgenheid als jij kinderen…

Schuifelend met de handen voor zich uit Glijdt een schaduw door de spiegelruit. Een schimmig spook vol stilte stolt in klamme kilte tegen het behang. Beverig, leunend op een stoel. IJl en licht, zonder gevoel wordt er frêle gekucht. En dan een lange, lange zucht--- Een doodse, stille lach. Haar zachte hondenblik streelt mijn ogen…