Ergens tussen Groote Markt en kathedraal zat zij daar - winterbleek op schoot van Brusselse straten Gehavend - ontheemd van de wereld vervreemd tussen mensen die werkelijk haar ledigheid niet zagen Niet haar honger dorst haar schamel kleed de wind die haar de das omdeed het zieke kind dat aan haar borst in tranen werd gedragen Ze…

Ja, het was in een roes je wist niet hoe dat ging als je steeds maar jong was had je nog geen gedachten van afscheid nemen kreeg je eeuwig spijt in dat gevoelige woordenboek werden er danszalen ingericht naar het inzicht van jouw geestdrift sloofden wij ons uit in trage jurken.…

tegen die woorden had ze niet opgekund als vlijmscherpe messen hadden ze haar hart doorboord waardoor ze nietsvermoedend leegbloedde…

ik heb het paard in brand gestoken, aanval = verdediging naar de Griek ga ik alleen maar voor de dagschotel Pythagoras kookt, op gas…

na blootstelling aan waterverslindend miltvuur taalinflatie mondaine bedrijfsstrapatsen en enerverende executies blijkt de boreling behept met getourmenteerde territoriumtendensen fiscaal aftrekbare nostalgie-ervaringen en ogenschijnlijke toekomstperspectieven desondanks ontwikkelt hij vanuit diep genesteld engagement - oh…

Wie denkt dat hij een god is In het diepst van zijn gedachten Kan beter even wachten Of het niet de Duivel is Wacht u voor u zelf te doven Er kan nog een droom aan komen…

Gespeelde kinderen Met hemelse wonden Zijn veilig en stil In wit verbonden Rood met poten In het aardse zwart Gelovige honden Het wit is hard Gespeelde kinderen Met lege…

Gespeelde kinderen Met hemelse wonden Zijn veilig en stil In wit verbonden Rood met poten In het aardse zwart Gelovige honden Het wit is hard Gespeelde kinderen Met lege…

Snijd maar door mijn boerenland en glij voorbij aan slechts dit ene wat jou liederlijk vervloekte soms kon haten vanuit tenen om datgene wat jij meebracht soms liet knuisten in mijn hand om hier te houden wat verborgen was en lichtjes had ontbrand om boerenbenen die ik trapte door dit eindeloze leven van mijn boerenland dat heenging met de…

Als mensen niet over elkaar kunnen klagen zullen ze alle eender zijn Alle dagen!…

Geven, ‘t lag niet in zijn aard, bleef inhalig heel zijn leven, in vergaren heel bedreven, een echte gierigaard. Vriendschap bleef hem ook bespaard, geen talent om liefde te geven, geven, ‘t lag niet in zijn aard, bleef inhalig heel zijn leven. Op ’t einde voelde hij zich bezwaard, de dood deed hem beven, hij kon ‘t leven niet geven,…

Als liefde in een andere kamer woont een tweede kamer zonder water en brood alleen maar door een schim bewoond zal honger heimwee aanwenden en dorst het geweten zenden naar andere wereld niet ver van hier als liefde niet spontaan meer is is er met de mens iets mis.…

Men zei mij dat U duister was een dienaar van de duivel was maar God - wie waren zij toen ik hun weerzin naderhand zag als een opgebrande zon die neer zou vallen in uw zand Waste hun leugens van mij af paste mijn ogen weer op stand gezichten waren zoveel anders dan voorheen - nu hand in hand ik hen zag gaan - de lachebekjes zonnestralen…

Men zegt dat jij daar achter die tralies echt een goed leven lijdt, dat jouw vriendjes buiten best wel met jou willen ruilen. Men zegt dat jij echt menselijk behandeld wordt, met veel eten en drinken in je kooi. Maar waarom zit je dan onder de builen? Men zegt dat jij geen pijn voelt, dat jouw lot mijn leed verzacht. Jij kunt het…

Oude stemmen bouwen monumenten in post scriptum; dopen oeroude hoofden in vloeibaar goud. Zij overzien de gespleten tong in de waas van de eeuwigheid, en de waan van eigen heiligheid. Helden worden vastgehouden in de spanningsboog van eergisteren tot overmorgen. Hoge noten, drie maal gebleekt in schijn- heiligheid, schrijven namen in gouden…

Waar zal ik anders wonen waar eten groeit, waar bijen zichzelf belonen met verleidingen waarin ze hun zorgeloosheid tonen, waarmee hun eigenschap is onderkend, zonder de angel uit de ziel te halen en als het mes in het vlees blijft steken, zal ik leren omgaan met alle gebreken, dan pas heb ik alle recht van spreken.…

de zeemeermin zong angstig haar allermooiste lied terwijl zij wegzwom voor de haai die zei: maar ga toch door ik vind het prachtig zo’n allerlaatste levenslied…

Het vel over een dorre stronk naast Vlees door razernij verscheurd en Een necrotiserend karkas waar Narcissen om brullen van het lachen Maar één zal hij eens zijn Één met de geurende lucht Één met de warme aarde Één met het zoete nat Totdat hij glundert als een narcis En alles voor niets blijkt te zijn geweest…

Ik kom nu rond voor mijn geaardheid uit Maak er een speerpunt van in mijn beroep Ik sla de kinkels met hun heilig boek Het recht lijkt veel op iemands hoge fluit Een wonder loopt al vlotjes uit de hand Mijn moeder dacht mij homo tand na tand…

Verontwaardiging sliep daar waar eens verzadiging zich schaarde in een veld versteende bomen zat gevoerd - meer dan voldaan Zonder te weten hoe de geur het huis van kastelozen scheurde en de nasmaak van de honger naakt de machtelozen kleurde hoe vernederd de vernederden hun droom zagen vergaan tezamen met de rechtelozen die hun lege handen…