ik was er weer even, · daar, bij mijn grote liefde, het orgel à la campagne in het kerkje van Pleaux, Romaans en zonder franje daar huist een geschenk hemels groots, te groot voor mij in het schaduw-rijke bedehuis, oprijzend aan de linker zij de toetsen weten dat ik geen gedachten meer denk als ik mijn gevoelens door de loodrechte…

Wat is nu het idee van ’t schrijven van sonnetten Waar moet je als beginner goed op letten Oké, denk met me mee, het rijm gaat twee aan twee Waartegen je je makkelijk kan verzetten Wat heel belangrijk is, is dat sonnetten lopen Dat is een kwestie van je onderdopen In ritmische muziek, cadans en dynamiek Totdat die doorzingt in je zenuwknopen…

Ogenschijnlijk bescheiden is zijn rol In het symfonieorkest; heeft de triangel Een plaats op de laatste rang gekregen, Waar het zo nu en dan participeert met de rest. Dit driehoekig gebogen slagwerkinstrument is geduldig en beperkt zijn bijdrage soms tot wat Schuchtere klanken; op het moment dat de dirigent zijn waarde voor het muziekstuk…

het liedje op de radio en ik die luister het liedje voert mij mee naar iets in mijzelf wat ik niet zou weten zonder die melodie, zonder die vrouwenstem van buiten dan is het liedje weg ben ik het vergeten tot ik het weer hoor het liedje is duidelijk wie ik ben, eigenlijk niet…

het meeste hou ik van muziek die van ver komt ergens uit een kamer in de tropische januarizon en dat je bijna bewegingloos op een trap een saxofoon hoort die eigenlijk voor niemand speelt toen ik daar stond zonder het te weten het was ergens in een hotel op Sumatra die saxofoon…

nog staan de instrumenten wat donker afgesteld want somberheid was troef maar uit de bak trekken toch al snel hoge tonen aan een speelse bel een dwarse streek over slaperige snaren brengt het pril geluid niet tot bedaren zij lijken nog ontstemd maar als de zon gaat schijnen zullen dissonanten zo verdwijnen dan gaat het lentelied…

Laat lente nu haar hymne zingen niet binnensmonds ...uit volle borst Verschoond van plotse hagelbui de kans teniet op sneeuwrand,ijskorst? Elfstedenzucht of koorts geen vorst meer aan de grond Laat lente schuchter noch verlegen zijn geen toontje lager zingen hoogste tijd voor het koor van vroege vogels Boom en twijg…

als hij de strijkstok teder over de snaren laat gaan bezorgt het timbre mij kippenvel hier in de klankkast worden trillingen gevangen van het zuiverste verlangen probeer het maar met een cd van de grote Casals wellicht geeft het weer wat ik beschrijf in dit simpele versje van vergankelijkheid…

Ach verledentijd als ik vrij was, want ik zat nog op de lagere school, luisterde ik ook graag naar de radio maar niet altijd dan kwam Doris Day binnen met By The Light Of The Silvery Moon en mocht ik haar zomaar omhelzen dan gaf ze me een ochtend zoen Ertha Kitt danste de Üsküdara tegelijktijdig stormdeFrankie Laine naar binnen…

ik kende de muziek van het leven nog niet pingelde af en toe nootjes veelal tot ieders verdriet zomaar zonder melodie in een verkennen van ritme en maat kwam de klank soms tot een akkoord maar vaker bleek het een dissonant van de ergste soort tot ik jou hoorde spelen sereen en zuiver wees jij mij de weg om ook wit en zwart respectvol…

De muziek, de fluit en het snerpen, het brengt me terug terug naar het blauw van de lucht en het meer de klank van de taal, terug elke keer naar ons verhaal naar jou en je land ons, hand in hand…

jij sleept me mee in al jouw triest naar de kade van weemoed waar het sterven steunt het o zo wankel gaan door en door getransponeerd naar mijn ziel die tussen de snaren hangt ik hoor je tonen drijven over de tranen van de Taag en tussen de voegen van Alfama waarin ik mijn eigen Fado huil…

ik hoorde ongeslepen diamanten in het gemengde koor de sopraan parelde haar tonen reeg het snoer tot melodie esoterische intensiteit verwijlde in de ijlte kwam vol terug in het refrein waar samenzang de edelsteen ontving als kroon op hun muziek die door een ovationeel applaus de hoogste lof kreeg van een laaiend enthousiast publiek…

Jim ik stapte in bij Port d'Orléans Alles was anders ik was ouder geworden met jouw woorden onder m'n schouders verbergen nog steeds vleugels in wording Le père Lachaise een zonnige dag tot de volgende regen valt Lieve Jimmi rust zacht…

nooit meer hoor ik muziek zonder rammende beat hoe sneller hoe beter opzwepend en heter met activerende pil ik wil harmonie in een melodie en niet de hysterische dram geen dwingelandij van de tam want mensen houden dat ritme nooit bij mag ik bewegen op het geluid van zon en wind gelukkig zijn als een kind laat mij dansen zonder…

Uit het dorp komen de lichten aanwandelen geesten uit kerken en hoeves geen keuze voor een richting schijnsels zonder schaduw ergens loeit nog een vergeten koe de kille winterdagen in een landweg rust zonder passerende last - wat voorbijtrekt is vederlicht - ver weg blijft een illusie achter op zolder staan de schapen geschoren en dicht…

Je keek omhoog in de verlaten stad dronk de liefde uit alle glazen zwalkte als een prins vol heimwee belde bij het verkeerde liefje aan. Je kon dansen, zingen, huilen, bidden dromen in de randen van de nacht flaneren in de onderbuik van de stad die jou omhelsde en verstootte. Meer Amsterdam kon je niet worden meer vrijheid kon niemand aan…

kuiven zijn weer gladgestreken kistjes achteloos weggesmeten orde klinkt als een refrein maar af en toe jankt een gitaar krijgt het drumstel weer de stuipen in een spasme van voorheen dansen beat en rock hun ruige tijden in een nostalgische revival van provo en de flowerpowermeiden de sax klaagt weemoed en huilt langzaam uit als vergane…

alle liedjes die we horen je hoort ze en ze zijn weer weg later hoor je ze weer eens terug maar wat zijn ze vergeleken met een tafel en een bed terwijl je aan tafel zit of in je bed ligt en naar liedjes luistert…

Ik herinner me dat we luisterden naar Whispering Pines van The Band op een zomeravond tegenover ons gingen families aan tafel om de Ramadan te vieren want de schemer viel in en wij luisterden naar Whispering Pines en naar de geluiden aan de overkant wie weet waren ze gelukkiger maar dat is niet waar het om gaat als je hoort…