Neem me mee naar het land dat ons heeft grootgebracht laat me daar alleen Tussen wijngaarden en vijgenbomen vlij mij neer op de grond van ons dorp waar ik elk geluid , elke geur herken Neem me mee en als het dan mijn tijd is zaai me uit over onze geliefde Libanese aarde het oude huis dat lijkt te waken op de heuvel ? breng me er naar…

Als gewillig prooi houdt zij mij in haar greep gevangen weemoed en vreugde triomferen als een sirene met weelderig gestrekte armen tilt zij op en toont mij ver boven haar lichaam uit aan het water en de avondrode horizon brandende ogen branden steken in vuur en vlam geketend sleept zij mij over straten en trappen van Alfama…

Geen enkele sonata heeft een zo goed Begin als de moonlight sonata heeft Euforisch gevoel die dit werk geeft Is met geen enkele sonate die zo goed Te vergelijken is, het neemt je mee Terug naar je jeugd toen alles zo simpel leek…

Heerlijke zachte klanken dansen door de zaal in ritme van onnavolgbare akkoorden als op vlindervleugels gedragen van bloem tot bloem proevende de zoete nectar trilling van snaren vibrerend met de lucht golven als rustig kabbelend water over een oeverloos meer dat nergens regelmaat verstoord en elke spanning of stress wegebt van de…

waar glimlachen rond ogen zweeft vullen ze de avond met een lied, aaneen gezongen levend, zoals vaardigheid het weten biedt een wereldklank gebracht uit warme kelen, kwelend rond wat handen onderschrijven met geduld niet slechts dat wat vrolijk klinkt maar de toon van hoe je hartstocht drinkt als liefde onze harten kruist in alles huist…

de man met zijn mondharmonica uit een waaier bladeren wervelt de man met zijn mondharmonica muts scheef op de kop ogen als verre vuren wangen bol van storm op zee als een bezetene bespeelt de man zijn mondharmonica danst hij rond joelende kinderen lege tafels en stoelen met dekens bokkensprongen maakt hij de man met zijn mondharmonica…

een harp kust de golven aangestuurd door de wind spelen bladeren in de maat deinen zwaluwen door het vroege ochtendblauw gelijk een groep violen zwellen tonen aan daar de eik de baspartij voor zijn rekening neemt vallen boterbloemen bij evenals de lijsters het Meiconcert is geboren…

Nokvol galmt de sopraan met een keel vol Franse noten zeer voldaan mijn naam Lena Lachschuit Mokums geboren en getogen in de Lelietraat: Jordaan lach de zaal uit: Jacques Offenbach onder de knie ben nu Hélène Lasschuit…

Speel, Anne, speel op je harp droom je dromen langs het hout voel de diepgang in de snaren speel, Anne, speel voor de vogel voor de mens laat je tonen klinken in het mystieke het artistieke speel, Anne, speel je melodieën improviseer telkens weer het unieke wat je wist te bewaren speel, Anne, speel (gedicht uit december…

Een fluit speelt over het morgenrood een hymne voor Meiko voorbij de hemel zweeft haar stem een zwaai een dans een droom haar echo groeit tussen de bergen verzamelt klanken uit de snaren van de wind rozen dansen in de sneeuw de bloesem in haar hart wijst de weg naar huis de bomen buigen een nederige groet de lotusbloem opent haar…

fijnbesnaarde klanken vertellen over mijn innerlijke waarden zij omsluiten heden mijn trage denken woorden blijven liggen op de aarde alleen mijn vingers bewegen door wat mij wordt opgedragen ik volg slechts de toonaangevende zegen die opborrelt uit onaantastbare lagen afscheid hangt boven het meer in een dromerig hemels groen stilte geeft…

Ik ben nie al te zot van `t spel Maar `k vange gere musschen Marblen en toppen kan ik wel Maar daarin ben ik nie fel `k Zie tegenwoordig overal En ook al in mijn straatje Jongens schuppen op nen bal Maar `k spele `t liefst van al Mee mijne vlieger En zijne steert Hij goot omhoge `t Es `t ziene weert `k Geve maar klauwe Op mijn gemak…

Een bus rijdt ons voorbij. “Laat u bussen” lezen wij. “Ik laat me zingen” zei ooit prins Claus. Prinsen bussen in koningsblauw, bussen zingen op asfaltgrauw, een vrachtwagen toont van ver het publiek: C’est le beton qui fait la musique!…

regenton stroomt vol de hemel traant een gordijn van treurigheid neer doch, wolkeloos klinkt een concert van klavieren beeldig uitgevoerd klanken van vreugde smelten in melancholie een pracht melodie er danst een libel een kunstig bloemenballet rond lila kleuren landend op de steel wiegen op een meesterstuk vleugels van geluk…

De wind speelt door de spleten, het lied op zijn eigen manier, maar de klokken overstemmen, de wind verdwijnt in het niet. De beiaardier kent de kunst, om de zuiverheid te aanhoren en alle oneffenheden in de kiem te smoren. Hij speelt de noten zonder na te denken, of aandacht aan de omgeving te schenken. Hij slaat met zijn vuisten op…

Het koor komt op. Alles staat klaar. Het is iets meer dan middelbaar. Dan, als het zingt en wordt verlicht, is het één groot kindergezicht. Met dit gedichtje wordt de koorcyclus afgesloten. Bijna. De echte finale voltooiing voltrekt zich in het onsterfelijke kwatrijn ‘Als stervelingen zingen’, alhier op de site……

ik verpoosde een wijle over de grens van mijn moedertaal de ziel geleek even als een opengaande lotus het was gelijk andermaal wanneer ik mijn liefde in den vreemden sus zelfs klanken kwamen in overvloed naar buiten waar een hobo mijn stem vertederd liet horen mijn handen gebruikten met een trage vingerbeweging het verborgen koor…

Rots Gelukkig, buurman Bas weet altijd waar het was: de bladzij en de maat. Bladwijzer van formaat. Ooh! Zingen we zus? Zingen we zo? Zingen we ‘oe’? Zingen we ‘oo’? Staan er twee o’s met h erna, dan doen we ‘oe’. Geen geoha! Hélène Qu’est-ce qui t’amène, ma chère Hélène, dans ce cahier Clairefontaine ? Tu viens chanter…

Er is geen wijs, zo wijs, als de wijs, om wijs te houden, en dat terwijl ik geen noot kan lezen.…

oude woorden dagen nu de tijd naar verten neigt dichter wervelt de wind die het blad omslaat laat los van binding vrij hoor, de pauken slaan…