ik ben al een tijdje vergeten de stenen te raken hun krachten te voelen verhalen te horen over hoe zij ooit werden geboren ook hier delen zij ongewild in de spanning van leven al zijn zij verstild in bewegen waar steen en glas versmelten kleuren lijnen het intense lijden aan elkaar vaak vlamt rood de nood van te veel energie…

Schrijf geen gedichten meer want de zon komt op en gaat onder Natuurlijk... is het 'n wonder waarbij de dichter ....stil wil staan Maar ook zonder dichter zonder gedicht komt de zon op en gaat ie onder staat de dichter stil in verwondering Zing....... zanger, zing.…

soms zijn wij de logische verbanden heel diep van binnen kwijt in ervaren dat denken niet meer zijn hand reikt aan onze zinnen wij de wereld gaan beleven als toevallige incidenten waarbij oorzaak en gevolg bestaat uit niet gekoppelde momenten in blokkeren proberen we de flow weer op het goede spoor te krijgen rangeren zal…

het pad slingert langs jou en mij ook wel rondom of los, geheel vrij ik tast dan voor of achter, opzij ben jij of ik dan de wachter ?…

ik heb het proces van vervlechten gestopt door onthechten rustig pluis ik mijn netwerk tot rafels zonder iets te vergruizen weet dat ieder contact nog bruist van emoties in bloot komend gevoel waar oppervlak lacht huist onderhuids nog altijd onzekerheid want ook vandaag sluit geen enkele toekomst definitief uit…

we wisten dat wij vleugels hadden alleen zagen we ze niet onze gedachten vlogen al voordat wij konden denken later in de op te nemen wereld werd het echte vliegen werkelijkheid maar fantasie en dromen behielden hun eigen mogelijkheid evenals vlinders in de buik liefde gaf de mens zijn vleugels door het extra kloppen van hun…

ik weet dat de zon licht zal baren helaas nog steeds op de verkeerde aarde hier dwaalt schaduw tussen grijs en zwart voel me verloren zonder enig contrast alleen de maan geeft gelig zicht heeft zich geprofileerd in tweedehands wederkerend schijnen zij luwt de scherpte van dit ondoorzichtig bestaan terwijl ik in het volle licht…

de kaft voelde in vreemd ervaren buitenissig aan pagina’s ademden stilte in een sterk verschraalde lucht hoeken waren met zwarte duimen viezig bedrukt nog las ik niet letters glansden een koortsige gloed de sfeer voelde totaal niet goed in zwaar beladen zijn kanttekeningen kruisten rood gevlekt onleesbaar schrift weerhielden…

ik heb ze zien lopen in het licht van weten hoe ze eruit zagen ben ik in pure verbazing vergeten lichtende vormen kleurrijk in voortdurend bewegen kon hun warme empathie voelen zonder angst over hun bedoelen zij openden dimensies die ik nog nooit had gezien onbenoembaar in woorden maar alles voelde zo eigen ik speelde…

ik zie ze gaan als strepen aan de hemel hun zielen helemaal vooraan geen ballast of verder aards omhulsel alleen kristal markeert de vaart tot waar de tijd zijn grenzen lost en naadloos overgaat in eeuwigheid ze zijn vervlogen in oplichtend sterrenstof met vurig laatste groet hun speelsheid is weer samen delen zij stralen nu oneindigheid…

de vondst van het hoefijzer stelde mij voor een probleem hoe ga ik hem ophangen probeer daar op internet maar eens achter te komen uiteindelijk besloot ik naar m'n gevoel te luisteren dus met de opening naar boven welnu daar hangt hij thans vastgeklonken aan de schutting en nu maar wachten op het geluk…

ik heb mijn droomwinkeltje gesloten alle snuisterijen weggehaald van de kleine toonbank vol tovers heb ik met veel moeite afstand gedaan de chique balie met gebakken lucht nam al nooit een grote vlucht glimmers en glanzers waren niet aan te slepen maar werden ook snel weer vergeten een paar kleine knuffels waren mijn stille vennoten…

ik heb mezelf verloren in de snaarvibraties van de viool ging mee op ontdekking in eerst kleine loopjes pas later met twee we dolden naar buiten rolden steeds verder in ons eigen geluid hebben niet omgekeken op echo’s gewacht ter bevestiging van onze lach in loslaten wisten wij de hoogste tonen te halen net voorbij totaal vrij…

Zij wist een plekje onder oude bomen waar zomer z'n geheim .....bewaard Hij zocht zich een zomers tafereel kleuren van z'n palet Met z'n schildersezel stond hij als aan de grond genageld Hij voelde zich even..... in 'n ongemakkelijk pakket Ze heeft 'm even aangestaard toen verscheen de tover van 'n glimlach ze werd…

ik speelde met lijnen van het perspectief de horizon werd irreëel alsof hij danste op muziek ook het geluid vibreerde andere tonen waarbij de melodie totaal afweek van het gewone ik zag een grotesk wereldbeeld waarin emoties vingers kregen voelde hoe normaal ging tegenstreven verloor zo mijn houvast liet me willoos gaan in een…

het wordt nooit wat en het wordt nooit méér, zegt hij, de blindganger. in zwarte jas en dito das laveert hij langs het leven. na verworven ja-woorden heft hij hoopvol het glas, het straatje zonder einde netjes haalbaar.…

er was geen waas of een aura met vreemd licht ik was compleet de wereld kwijt in een demasqué van gewoontes keek ik om me heen voelde geen empathie in tal van blikvangers ze zeiden me niets ook de verschillen in vorm en grote kon ik niet duiden omdat alles bewoog leek te ademen als organisch geheel zonder verplaatsen maar wel…

Fietsen met te laag zadel en dan klein als vroeger over de Westduinweg naar het stille strand achter jou, die vlot en vlug over de brug langs straten waar ik zoveel liep naar mijn ouders de lucht blauw het stille druk maar wij lopen verder waar het rustig veren aan de hemel liggen arm aan arm en dij aan dij 't water fris en glad een…

het komt wel voor wat vaker dan voorheen dat ik uit de tijd geraak en in iets anders overvloei zeker ik ben dan genoeg heb binding met het al om me heen het lijkt of ik uit een spoed ontwaak de aarde draait niet meer maar ik vertoef nochtans in een surplace als een lichte veer, heen en weer, totdat ik vaak ongewild, voor even…

deze morgen, het is nog vroeg, eerder dan andere dagen is daar een engel die naar licht komt vragen; of ik voor haar het aardse kan verklaren ik breng haar vurig verlangen in een tijdrovende stilte tot bedaren immers zulk een wezen die dat wenst is veelal de weg kwijt, heeft de zin laten varen ik kijk haar in de ogen en zie ze voorbij…