de zon heeft al heel vroeg lente geschenen kleurde aardse eerstelingen van pril naar groen bloemde bladeren uit de voorjaarsknop naar schoonheid ten top maar heeft ook de natuur verstoring op zijn geweten in de volgorde is de klad gekomen dieren hebben te weinig eten te vroeg ontwaken uit de winterslaap maakt nog geen voedsel…

citroenvlinder verwelkomt mij verwarmt door de zon is zij ontwaakt doch rusten deed zij niet opzoek naar nectar drentelde zij voort meneer of mevrouw specht probeert wat basten uit de familie eekhoorn geeft geen thuis ook al staan sneeuwklokjes in het maagdelijk wit te schitteren houdt de rododendron hun knoppen angstvallig gesloten daar…

De morgen spreidde voor mij een schoon tapijt van stralende glinsterende edelstenen velden onbetreden in maagdelijkheid waarover muzen als in parelen wenen sprankelend in kleuren door zon beschenen gevlijd en gesorteerd op bed van smaragd tekenen waaraan deze dag mag ontlenen zonnige hoop na kille en donkere nacht klinkt boven aardse beslommering…

Begin was als toppunt De massa uitgedund Niet in staat te weren Tegen lang verweren Midden in de vloed Chaotisch après-tout Door slijtage verzet Een ander kleurpalet Einde van de hartstocht Aan exogeen verknocht Vooruitzicht waterkou De laatste tocht naar blauw…

Zie haar zitten als prachtig schilderspalet, blootshoofds onverlet met haar werkelijk wonderschone oranjebruine vederenpracht, ooit bij het ontstaan door een schepper zo bedacht. Opvliegend en dalend van tak naar tak brengt zij bij het aanschouwen met gemak steeds een enorme glimlach op mijn gelaat die er dan werkelijk ook minuten of uren lang…

zo’n eerste dag op mijn terras een voorzichtig zonnetje aan het proefdraaien net als ik ik hoor gekreun gesteun het ontwaken van natuur alles heel voorzichtig op zoek naar hoe het ook alweer was het is maar even van korte duur en alles loopt weer zoals gebruikelijk in de pas alles zo teder zo voorzichtig overdenk ik terwijl ik loom…

Op een wandeling met een gevoel van de herfstbleus ontwaar ik op een schuine helling twee rechtstaande naakt ontschorste bomen uitgedroogd door het aanwezige zonnevuur. Voor mij, in mijn droeve stemming, lijken hun vooruitgestrekte takken op gekwelde smekende armen die om erbarmen vragen “verlos ons uit dit vagevuur geef ons vrede en rust…

Ik wil doorbreken maar de kou houdt mij tegen neuriet de lente…

in winterse scheuten knoppen de prille kleuren van lente al bolletjes bruinen aan randen spruiten vorstwitte stengels zwart aardse beschutting houdt warmte nog lang vast een micro klimaat waarin voorjaar ongezien kan gedijen om ons te verblijden met haar onverwacht schitterende lentepartijen wil melker 15/02/2019 www.wilmelkerrafels.deds.nl…

moe is kwaad en dat zullen we steeds meer merken en ook al dachten we ze laat ze laat ons in alle vrede lekker doorwerken beseft ze steeds meer dat het zo niet langer gaat ze kromt haar rug en wat moeder nooit doet ze slaat ze slaat ze slaat keihard terug ze zal ons met tranen overladen ze zal ons hitte en kou geven kusten dijken oevers…

Mijn handen zijn met groeiend groen verweven Een volkstuin geeft mij dagelijks te eten Maar wat een schrik, de sla is aangevreten Kapot ben ik van dat verwoeste leven Ik staar ernaar terwijl ik sta te beven Mijn jonge sla door slakken buitgemaakt En dat is iets wat mij ten diepste raakt Maar God, ik heb ze allemaal vergeven…

Met de Warme Golfstroom langs de Scandinavische kust de Noordpool bereiken en kijken of de vlag van zeventig jaar geleden er nog staat ondanks het geweld van wind en kou Aan de rechterkant maakt een straalvliegtuig onderweg naar Noord-Amerika zijn sporen hoog in de lucht van gemiste, onbegrepen kansen De koude doet de ogen tranen een ijsbeer…

als je even zit en wacht is het net alsof de wereld naar je lacht kraaien die luidkeels kraaien halsbanders die zitten te papegaaien lijsters zijn bedachtzaam de kleine pietjes in de veel te grote vogelkast zullen zij niet op een dag worden verrast de bonte specht tikt hoorbaar op een holle boom een meerkoet piept wat en oogt heel…

wij vergroenden stilletjes in bomen raken zelfs fluisteren kleurde opzichtig wat bast het warme contact was liefdevol zacht op de tast samen zijn groeide in openen voor elkaar waar onze woorden misten leerden wij taal op verkenning van vaten van wortels naar top wij het mobiele lopen en knielen een doorbraak in bos…

De bomen op de brug verbinden met uiteenlopende gevoelens wat zich niet spiegelen wil in verwijlen: een kruisbestuiving op het netvlies.…

je hebt ze moeten loslaten zoals je aan het eind van elk jaar doet je zult nu een poosje niet meer fluisterend ritselend tegen ons praten omdat je nu rusten moet nieuwe krachten bijeen verzamelen om in het late voorjaar aangewakkerd door de wind jouw grieven ons weer behoedzaam via verse bladeren toe te kunnen stamelen hopende dat je ooit…

nog weet je het eerste vlokje dat plakte tegen het raam daar zijn glinsterende ragfijn witte kristallen liet zien om dan heel langzaam naar beneden af te glijden steeds kleiner in een snel drogende lijn naar het kozijn ademloos heb jij haar zien sterven aan doorzichtigheid wil melker 18/01/2019 www.wilmelkerrafels.deds.nl…

red onze planeet, zo is er maar één red onze planeet, dood aan CO2 hier is het te droog, ginder is ‘t te nat vroeger was ‘t klimaat, onze ruggengraat maar door wanbeleid, zijn wij de sigaar ’t wordt te heet de aarde barst dode muizen in de kast onze bol staat véél te heet boven onze stand geleefd élke scheet, is één te véél, want er…

het grijs jaagt voort met een schorre kreet een witte flits die stralend blauw vergeet zwart gesnaveld bevleugelt hij het ruim een projectiel dat overleeft geleid door ogen van de ziel wil melker 10/01/2019 www.wilmelkerrafels.deds.nl…

Onder hemelsblauw wiegen smalle berken in het wuivende gras wit in geelblond een gehavende den staat eenzaam op afstand het tafereel te aanschouwen hij mist zijn familie allemaal verwaaid met de vele stormen ik loop tussen  wat de natuur te bieden heeft elk seizoen zit vol met charmes als je er oog voor hebt…