Vertel me wat je hoort fluisteren in de wind vertel me wat de regen je zo indringend toezingt vertel me wat je voor dreiging je in de voortglijdende luchten ziet vertel het me want ik zie het niet is het onbegrip is het verdriet? over waarin de mens zo schromelijk te kort schiet? vertel me wat de natuur vindt van ons menselijk…

Zoals wel vaker was de nacht weer langer dan de slaap Zweefde weg op ijle tonen van de wind die haren streelt droomde nog met open ogen toen de storm wind tegen werd Bleef staan terwijl ik vallen moest de zwaartekracht wellicht voorbij tot een kort moment van stilte aan het evenwichtig hangen abrupt een einde maakte Languit in een…

De dood kent geen vrienden ook geen vijanden enkel de ademloosheid gevolgd geheel stapvoets door rust zacht. Het zwaard van de nacht viel ik heb het vannacht zien schitteren. Het zwijgende ontdooide en bevroor spraakzaam vanuit een donkere diepte als ziel even verlicht weer opstaande nu definitief aan het lijf ontvlucht. Woord en daad…

bij Twello s'morgens in alle vroegte barrevoets door het gras met de dauwdruppels tussen de tenen zo stel ik mij dat voor... langs het blote voeten pad jij en ik die elkaar op de hielen zitten als een vleugje erotiek van de nog koude grond…

als licht kraakhelder blijft verstijft de zon is de matrijs kapot waarin warmte en wondertjes wonen het soepele dat danst en zingt verstart in gaan stilt de hemel in een koud en kil onaangedaan kom maar wind vlaag een lieve eerste lentebries nog is het wat vroeg maar kraakhelder wordt geen troef…

het duurt even de droom met korte pauze loom over de dag lusteloos lover hangend over de lichtstreep van de middagzon…

de storm hij staat er hij raast föhnt mijn haar traant mijn ogen fluit in mijn oren…

De westerstorm heeft hem terneergeslagen en woest zijn wortels uit de grond gescheurd. Terwijl een vogel vette wormen beurt vervaagt geruis allengs tot zachtjes klagen. Nu afgebroken takken oostwaarts jachten het kleinste leven onder blaadjes kruipt en hemelwater van de daken druipt ligt hij nog op de bomendood te wachten. Verlossing…

Verhaalt van lente...? Het blauw.... boven de naakte bomen verhaalt al van lente Het teken van 't uitkomen van zoete dromen: Het weer zal keren wind gaat liggen in jong gras vorst zal de wijk nemen.…

daar waar de wind een spelletje speelt met vergeten zinnen ontstaan opgeworpen heuvels waarover vogelvoetjes tippelen stappers dagen het getij uit meeuwen schommelen op aanspoelende golven zachtjes kleurt de hemel grijs…

De natuur mocht ik in al zijn rijkdom aanschouwen. Mistig in de morgen, dieren spartelend op het meer. Draaiend in de stilte, dansend van vreugde. Rust bracht mij verrijking. Er was geen belemmering om al dat moois waar te mogen nemen. De stilte, excentriek zo fraai bewustwording rust geeft een mens voldoening om weer verder te mogen in…

Kan plotseling zomaar veranderen binnen een handomdraai: een zucht van de ene op de andere dag zo onstuimig als de natuur.…

Er is niets anders in de wereld dan jouw witte maagdelijkheid de winter over uitgestrekte velden en ik voel me aangetrokken tot jouw milde manier van ontdooien de zachtheid waarmee jij water vormt wanneer ik in mijn diepste stilte tot jou kom met mijn bevroren hart dan voel ik jouw kalmerende warmte de melodie van de toekomst klinkt…

ik zag hoe de kleine stoere stormvogel boven de kille noordelijke wateren zijn kopje boven het ruige water hield piepklein in de orde van uitersten een gelukstraan rolde over mijn wang…

waar kleuren langzaam nestelen in grijs van grauwe maanden slaapt wit in pas gevallen sneeuw zijn winters maagdelijk rusten toch zal er iets gaan broeien in leven dat door snoeien kort gehouden wordt het zijn geen stemmetjes die soms winden kleuren wel de klank van samenspraak die over het mysterie van de blauwdruk gaat…

het was vandaag nog een extra dag ander wereldweer met frisse poollucht uit vergeten jaren blauwend boven land dat de helderheid van middeleeuwse schilderijen feilloos vangt zelfs haast en stress maakt in de straffe kou amechtig ferme passen op de plaats in wachterstrouw met dik geklede mensen die elkaar het allerbeste wensen een…

Ik zie het water, ruik de aarde, voel de koelte van de wind die vanuit het woud der sparren naar mij toe komt als een kind. Tussen regenzwang're wolken breken stralen zonlicht door over zoden naast de woudzoom, donker, zwijgend als tevoor. Ik lees in wolken, wind en water, in de sprankeling van licht, weer de weide van de leesplank die…

Liggend in de vloedlijn baadt Ik mij met kosmisch licht Mijn koude huid wordt gezandstraald en mensen al om Ik zie dat vanuit de zwarte horizon een vrouw zich losmaakt En mijne kant opkomt Ze is mooi. Ze is fraai. Ze is mijn alles. Dichterbij.. dichterbij en nu is ze .. ‘Hallo, schone vrouw kunnen we wat? Ze loopt mij straal voorbij, ze…

De meren van zwartgalligheid zijn somber o zo diep verleid je niet erin te zwemmen geen bodem die je daarin ziet haar doel is al zuigend jouw levenslust te remmen je verdrinken in verdriet Zoek liever die kleinere fijnere poelen die heldere koele klare ze zijn niet zo bodemloos diep zij zijn de juiste de werkelijk ware die het opperbest…

Vossen snellen zich over de besneeuwde velden het vliedende landschap zuigt zich onder de buiken de vossen zijn slijpende slijpen hun oren spits wrijven de ogen wrijven de streek in de ogen straks zal er het bloed zijn, bloed dat kuilen maakt tot de bodem ‘d aarde en sporen van sluikse silhouetten benevens de indrukken van prooien, contouren…