het maakt me blij; dat gonzende geluid het snelle bewegen van haar vleugeltjes het voorzichtig landen op bloemenstampers om nectar te drinken alvorens weer te verdwijnen ze doet zo haar best dag in dag uit om een maaltje te verschalken terwijl ze daarbij soms onbewust ook andere hommels lijkt te 'stalken'…

ik denk dus ik ben lijkt me onvoldoende ik zie olifanten hun jong redden uit de enorme kaken van een hongerige krokodil olifanten kunnen niet denken dacht ik maar als je dat ziet evengoed zijn ze nogal zwijgzaam waardoor een mens zich vergist zoals door alle eeuwen heen een soort vloek van het bewustzijn en de taal…

als bomen naar me kijken ik hun houten ogen niet meer kan ontwijken word ik panisch bang voel de takken komen die eerst nog naar me reiken maar me later onverbiddelijk grijpen in het raken van de bast hoor ik het kraken van hun knoesterige lach waarin de sappen stromen las de oudste jaarringen in het diepgewortelde bestaan door…

je denkt en dat is taal zo'n beetje woorden en beelden maar niet in regels het vliegt door je hoofd ik herken dat in vogels ze bewijzen wat ik weet geordend als ze evengoed zijn…

zon en wind als gezworen kameraden riet beweegt in swingende bewegingen op de aanlandende golfjes langs de oeverrand de blauwe lucht, slechts onderbroken door dunne regels hoge bewolking, waartussen een natuurlijk kleurenspectrum onze blikken vangt ver voor ons uit, op het woelige water, het silhouet van een slank wit zeiljacht langs de…

ik weet het grut de grijze bolletjes pluis hoor ze piepen in hun huis waar het ouderpaar de bekjes vult van het jeugdig ongeduld in roets en schicht met tomeloze vaart tot de herrie is bedaard het wollig spul op de laatste zonnestraal in alle rust de nacht ingaat…

ik wil dwalen door het bos op zoek gaan naar een kantje mos het streepje gele maan alleen in vrijheid van beleven mezelf weer overgeven aan omgeving en natuur de stilte van het late uur bomen laten spreken fluisterend antwoord geven naar lichte ogen zwaaien zonder dat zij schrikken en meteen wegdraaien de grond weer voelen zonder…

Op ongeschoren velden wuift het riet langs poldersloten. Vrij en opgetogen weerklinkt het liedje van de karekiet in dit gebied dat gonst van tiervermogen. De korenrozen bloeien vurig rood en wij, we vlijen ons in ’t golvend gras en zonder gêne geven we ons bloot terwijl de zon zich richt op het gewas. Ik voel je hete adem op mijn lijf,…

Grotendeel verzonken in het binnenste van de peilloos diepe zee ligt het vulkaaneiland. Opgestuwd door natuurkracht bereikt vurig steen hoogte, koelt, slijt en brokkelt tot minuscule materie. Neerslag voert het mee door uitgesleten kloven en het bezinkt, laag na laag, tot zwart strand ontstaat. Ik sta op het strand en tuur omhoog…

Het is fijn hier aan de kant met mijn rug tegen een boom zomaar zitten, lekker loom bij een zon die zuinig brandt. Groen dat ruikt als lentegras rijpe krachten in een aarde die zichzelf zo koel bewaarde toen ik mijn gedachten las. Was ik jou maar bonte koe hoefde ik niet meer te schrijven dan dat ene woordje 'boe'. Ben vandaag een beetje…

er is dit jaar iets minder rood in het roze van mijn prunuslaan het wit zit meer naar boven raakt aan het blauw dicht tegen hemel aan in zuiverheid weer mooi geloken door kou blijft deze pracht lang staan de zonovergoten harten heb ik gemist toch straalt het laantje een feeëriek gezicht…

onhoorbaar kruip ik dichter ervaar de geluidloze plop van het ontluiken van een vreugde dansje van plezier draai ik om mijn as ongeduldig wachtend op de schoonheid van laaf ik mij aan dat wat komen gaat…

Hoe zij naar schapenwolken kijkt de lammetjes als vergezicht in buiken telt een vroeggeboorte uitkraamt in de stal is het gekeutel op z´n plaats zij wacht ...…

Nederig is het wezen, intens in gedaante en vorm. Zichtbaar zo ver het oog reikt zijn als zovele maar onderscheidend in licht en leven. Vergeet de weifeling en richt je tot de kern. Luister naar binnen.…

ik kan niet zingen toch hoor en voel ik diep van binnen het mooiste lied gecomponeerd met noten van de zomer tot een warme melodie een aria die dieprood kleurt van bloemenharten in de zon zacht wiegend op speelse vlaagjes wind die in refrein zijn oorsprong vindt de einder trilt in gloedvol animeren zomer gaat zijn hooglied proclameren…

in de sluimer kus ik de zon en strijk de lucht blauw vanaf het palet waarop kleuren zich liefdevol vermengen licht nog dieper kleurt dan eergisteren omarmen zonnestralen mij zodra de droom over jou langzaam overgaat in alle dag…

de sneeuw was plotseling weg niet eens in een langzaam proces kale aarde is al wat rest bedekt met vage zwemen sprietig groen van toen er is iets vreselijk misgegaan door het vervlakken van het zicht ik kan de wisseling niet meer aan van het voortdurend strijdend licht de schemering duurt dagen omdat zij haar greep op de werkelijkheid…

Terwijl wij opgaan In de schoonheid Van de natuur, Met rustgevende Beelden en bronzen Commentaarstem die Elk gesprek overbodig maken, Vertel je me Dat jij vanaf nu Je eigen gang Zult gaan - En ben ik jou Nu kwijt, maar Weet ik wel Van alles over Eikapsels van Haaien en roggen…

Een zonnehemel kleurde ochtendrood in huis gekleurd leeft het nest waar vogels verzamelden tot de lentedans in mei.…

Het wilde water raast door de nauwe geulen van de rotsen. Hagel slaat in ons gezicht. Toch vermoeden van lente: soms de roep van de tjiftjaf.…