Moeder
hoe meer hoe minder
wat ze gaf was dat ze het
luchtledige om haar gewelf
voedde met de leuzen
uit haar hoofd
merkwaardig zoals wolken
botsen en de donder zijn
pijn ver-licht, zo kon ze zijn
zoals het weer de piano bedient
op de toetsen van bladerdeeg
een broche op haar vest en krulspelden
die de volgende strijd ging voorspellen,
langzamerhand werd dit syndroom
de stelling van de dag, een thema
om reikhalzend naar uit te zien, want
angst en pijn waren reeds ontgonnen
tot fragmenten die nimmer meer waren
te helen laat staan de groei te stoppen
doch ook dit verging in de armen
van het gebed waar ik al tijden
op had gehoopt, leeg gebladerde
tijdschriften gaven haar geen
eeuwige illusie dat haar onwetende
spel ging leiden tot
het onhaalbare - een leven zonder
wroeging en pijn
doch deze afgedwongen affirmatie
kende al de facetten van eer een eerzucht
Rust u verder in vrede en laat los
wat u nooit vast kon houden
Geplaatst in de categorie: emoties