Uit de hemel duiken snelle stippen naar een niemandsland vleugelloos weggeworpen zachte tassen, stoelen hard metaal, ledematen ook mijn hart staat stil van ongeloof toch ligt daar een lakschoen toch lees ik opengeklapte levens mijn vertroebelde ogen en mond vol gedachten vragen om woorden voor de leegte Dit veel te grote gebeuren…

We hadden een transportbedrijf Fokten biggen in stallen En met mijn lenige lijf Deed ik aan voetballen Totdat ik een blessure ondervond En maandenlang niet meer kon spelen Meer pijn deed dat dan de feitelijke wond Want wat als de knie niet meer zou helen? En toen het met het schoolgaan was gedaan Nam mijn vader me onder zijn hoede En leefde…

hij heeft het hart niet als hij het zand ruikt de hitte voelt dicht naast hem het lachen hoort van de jongen hij heeft het hart niet als hij de roerloze jongen ziet en hij de dokter zijn handen tot vuisten balt…

Als ze voor je deur staan weet je het al, is het al te groot om te bevatten De hemel helpt mij niet het hogere doel van de oorlog begrijp ik niet, ik kan slechts hopen op een afloop die er zin aan geeft Zacht vruchtvlees wordt ons beloofd maar we krijgen stenen te eten De kansen keren, coalities wisselen en wij schieten over, zonder…

De stoere stilte van verzwegen zaken Is telkens terug hard lawaai De slappe stilte van niet vernoemde zaken Is een oorverdovend in slaap wiegend kabaal Rust in vrede is er niet bij, al is de oorlog gedaan De dodendans ontsprongen Herkerende herinneringen wegen Stiltes vallen ... uit balans…

Mijn moeder staarde vaak de schrik van bang verleden luisterend naar het vervagen van een overronkend vliegtuig och, mijn vaders stem werd broos als hij over de oorlog sprak dan streden in zijn ogen tranen met onuitwisbaar rauwe beelden zij, en alle anderen met ervaring dat een oorlog het diepste draagt van menselijk leed zwijgen tijdens…

Deze dagen kan ik helaas niet echt alles zo vergeten, alsof het collectief geweten, ogenblikken zijn vergaan. Niet langer vertellen hoe gesprekken bij die barakken ook ontstonden, toen jij met hese stem zong: "Opstaan." Zingen we nu luid: dood de vijand met dat "eens" geweten, herkennen wij nu 't goede, naast tierende felle volkswoede.…

in tijden van verdriet elk jaar opnieuw komen herinneringen aan de gestreden strijd voor vrijheid in vrede die het verlies bracht dat wij vandaag eren waarom dan toch nog is er altijd weer oorlog om macht en bezit om geloof of afkomst over soort van liefde tussen ons mensen in het klein en groot waarom lijden wij leven dat wij…

zoveel forten cirkels en lijnen om me te verschansen terwijl het ondenkbare wacht op je binnenkomst lang vonden de beelden hun bijgesneden gedraaide weg ongewapend schuifel ik nu naar zwarte gruwelijkheden waar ik me in verduisterde tijd geen voorstelling van kan maken ondanks alles zijn de beulen onze gelijken…

Waar het bij Lawrence om ging Nadat hij de vrijheidsstrijd aanving Tegen de gevreesde Ottomanen Met prins Faisal's onderdanen Was het samenleven in stamverband Op zijn ridderromantische schiereiland En het vriendschappelijk plezier Van een Britse verbindingsofficier Wiens levenslot een hoofdrol bedisselde Toen hij zijn kaki kloffie verwisselde…

Ze zat met haar staartjes te spelen in het erkertje van de goeikamer van oma en opa oma was de hele dag gedurig bezig en was een werkertje zins ze bevrijd waren woonde ze bij haar grootouders die namen haar opvoeding op hun schouders vader en moeder waren allebei omgekomen in 1942 wanneer ze erover begon tegen oma werd ze altijd bitsig en zei…

op een grijze maandagmorgen in september zag je zonder het te weten voor het laatst de Drentse hei een seinwachter zag alle 93 treinen voorbij komen niemand vroeg naar de kleine gevleugelde opgeborgen nu in een vergeelde map een nagenoeg leeg dossier achtergelaten in het archief in schaars vermoeid papier rust…

De oorlog is me overkomen de vijandige mensen mijn buren en familie ik moet hoe dan ook mijn verlies nemen Het donker leert me te aanvaarden dat ik onkwetsbaar ben niet hoef te vluchten mijn ziel is mijn asiel als ik dood, dood ik liefdevol met een zilverglans om mijn plicht die geen spiegel is van hun motieven…

diep en pijnlijk nam het geweld bezit van je het kroop onder je huid een ijzige stormwind was het die je oppakte om je dan weer neer te smijten de rode draad van je brieven sliepen op zolder verborgen in een bleekblauwe kist omzichtig stofte zij je zieleroerselen af woord voor woord spelde ze wat je schreef na honderd…

zeventien was hij toen het oorlog werd een stoomtreintje bracht hem hoog in de Alpen in die nazomer poseert hij in uniform zijn sabel losjes over de schouder ik mis jou ik mis ons dorp en de graanakkers schrijft hij in brieven aan zijn moeder temidden van het oorlogsgeweld volgt hij zijn weg door een verminkte wereld…

Als de broer onverhoopt Van zijn geliefde familie gestroopt Tot een verdwijnende stip wordt En in de vergetelheid stort En snode sujetten en viswijven Vingerwijzend de joden de schuld aanwrijven Verguldt met de tot in de puntjes uitgevoerde wetten Waarmee soldaten hatelijk hun een hak zetten Ziet zijn zus ineens aan zijn rug als hij wegloopt…

Ze heulden met de vijand -landverraders- en beuren nóg wat Hitler hun toen gaf, een smerig judasloon tot aan het graf. Verdienden zij geen schot van doodseskaders? Hoe weerzinwekkend was toch dit gespuis dat vele gruweldaden heeft begaan Datzelfde tuig wordt nu in bad gedaan omringd door zorg van het verpleegtehuis. De Nederlanders en ook…

Veer na veer, vallend van de vleugels van de duistere engel die vallend hoogte verliest boven de nevelige begraafplaats - vak na vak staken en stenen Mannen moesten doden jongens waren bange helden honger en ziekte deden de rest Het leven is mager, de borsten van de meisjes zijn te plat voor de baby's in hun buik Tussen de tere zwarte…

Ik ben de kleine frontsoldaat en wou de bres op voor mijn volk. Van winstbejag werd ik de tolk. Nu prijzen ze mijn heldendaad. Ik ben de kleine frontsoldaat en dood m'n broer aan d'overkant, verloor vol nijd gezond verstand, ten strijd voor een gelogen staat. Ik ben de kleine frontsoldaat, beween m'n dood in zelfbeklag. M'n graf versmaadt…

Vlaggen draaien dol de dodendans rond hun paal : eer en geweten werden er geslachtofferd ; de wind laat valse victoriekreten opwellen : de 1ste wereldoorlog is gebroken. Reeds gloort een 2de aan de horizon die gloeit als een te ontploffen bom ...…