Vaders koffertje: hij opent het, sluit het weer -- uitgeput en triest.…

Mijn oude moeder schudt haar hoofd, zij denkt anders -- over mijn leven.…

Elf jaar: mijn liefste gaat naar huis met de liefste -- die ik heb gehad.…

moeder is een boom een reusachtige eik het onvermijdelijke onderdak dat met machtige armen schaduwen werpt over haar kinderschaar wie waant zich veilig wie zal zijn schaduw verliezen of kan haar bedwingen wie ontbeert het licht voelt zich ongezien moeder is een boom haar schaduw spant de kroon ze onderschept het licht in een schimmenspel…

als vader uit zijn dak gaat vliegen borden door de lucht kalmte kan je redden kees sust moeder dan nerveus maar een vuurspuwende berg heeft daar geen oren naar zijn bijnaam Vesuvius wordt met regelmaat eer aangedaan als vader uit zijn dak gaat kruipen de kinderen onder tafel moeders handen vegen scherven en tranen bijeen maar drift…

Als moeder wil je bezorgd de levens leven -- van je kinderen.…

dieselrook was nog zwart zondagen leken allemaal op vijf uur ‘s middags nooit meer mag ik mee aan haar hand, met de bus naar niemendal…

al tel je nog zo vaak je kinderen eentje mis je keer op keer altijd en alweer al roep je nog zo vaak de namen van je kroost eentje hoort je nooit al houd je nog zo vaak de kleintjes stevig onder je veren dat ene ukje zal zich verweren al zet je nog zo vaak je nakomelingen op je schoot dat ene jonkie valt naast de boot…

Het kan maar op één manier gebeurd zijn en bij één iemand. Een moeder met twee kinderen en één man. Het was zijn idee om naar het strand te gaan. de kinderkeeltjes juichten. Mama zocht de emmers en schepjes, de reservebroekjes, de zonnecrème en hoedjes, terwijl manlief toeterde voor de deur. Snel haalde zij nog haar teenslippers van onder…

toen ik voor de eerste keer de zee zag werd ik stil zo ontzagwekkend was het ik moest meteen de hand van mijn moeder voelen mijn vader lachte een beetje maar hij deed maar alsof en hij pakte mijn hand toch ook netjes beet ik denk dat hij zelf ook wel onder de indruk was toen liepen we naar de vloedlijn wij drieën toen ik die kledder blauw snot…

ik zoomde in op Google Maps terug naar de roots, het dorp waar ik geboren was vrouwen in zomerjurk op glimmend nieuwe fietsen ("dat was in mijn tijd wel anders!") kerngezonde benen in een eeuwig zomers landschap ik haalde hen met mijn cursor in tot ze plotseling verdwenen waren een algoritme had de gezichten geblurd (zelfs van een hondje…

Mama wenst geluk voor mij, tot haar ongeluk – werk ik niet goed mee.…

Het klopt toch dat ze zich hier overdadig ontvouwden onder jouw zorgzame handen vanaf hun eerste knop jij hun rijping volgde met waren het liefdevolle ogen? en ik menigmaal op dat pad aan de zijkant ... nog voor mijn lippen woorden konden vormen 'niet hier spelen' riep jij alleen maar als een getalenteerde bloemist gaf je voedsel en…

Ze kennen elkaar toch? Al heel wat jaren toch? Mama en papa?…

in de lijn van verwachting vervagen oude contouren nu nieuw beginnend leven in de moederschoot groeit de hoop leeft naast angst in de onzichtbare littekens uit eerder ervaren verlies van vroeger groeiend loot de eerste zachte schopjes wakkeren stil vertrouwen dat het verlangen herwint een moeder te mogen zijn dan baart de vermoeidheid…

het is mistig geworden de wereld een cirkel waarin jij rondjes loopt je voeten liegen je slaat de damp weg klampt je vast aan water zoekt naar iets onzichtbaars ogen van glas de spiegels gebroken dan hang je aan de zon wil de nevel optrekken handen van was armen te kort je valt uiteen en ik lijm wat en ja, je bent er nog en ja…

ik heb hem gevonden pa de muur om tegenaan te lopen je had gelijk maar vergeef me het verlangen was te groot de illusie te realistisch ik besefte niet waarom je deed wat je deed zei wat je zei nam je pijn niet waar alleen je woorden die ik bespotte want het waren oude frasen belegen zegswijzen die me kwetsten en afstootten ik ontstak…

We wedijverden vaak over onze vaders – wie de ergste was.…

Achterlaten, zodat vooruit Gaat het kind, bij de bushalte Op weg naar school, het openbaar Vervoer ontloop ik; dan het werk Dat maar niet wachten kan. Ben er! Droog, het verlossende bericht. Het stiekem toch blijven stilstaan Voelt als schuld aan het voorbijgaan, Want op uitzwaaien rust taboe, Omkijken verklaart schaamte; Het afscheid onzichtbaar…

In schaduwen op de muur herken ik vervlogen gezichten. Zij veranderen steeds, elke keer als ik mijn ogen wil oprichten. Hoe langer ik kijk, hoe meer zij lijken te bewegen. Levend geworden zijn zij, in een stuwende herinnering aaneengeregen. Muren en gordijnen draaien, niets blijft onbewogen. Een bekende stem hoor ik zeggen: “Niet lezen in…