Ik zag je op die en die foto in mijn eigen gezicht er zijn spiegels die altijd liegen in elk tijdsgewricht…

Vertel me nog een keer dat verhaaltje van Repelsteeltje of dat andere sprookje dat beter eindigde ga nog eens neuriënd aan de was staan of geef me straf omdat ik in het water viel zing van here zegen lof en prei laat me uit de kamer weggaan omdat sinterklaas je nog wat te zeggen heeft roep me vóór het eten wees nog één keer m'n moeder dan zal…

Zijn aardse huis heeft hij in zwijgen verlaten De Ander had het laatste woord Zijn bed vreemd leeg 't tafelblad vol medicijnen De laatste uren kon hij niet meer praten Ik las z'n gebaren in z'n hand te korte levenslijnen Hij wuifde en wees naar raam en muren Het kon beslist niet lang meer duren: Deze reis naar 't onbekendste…

Vaders Op straat hield ze me even aan en vertelde zomaar over haar leven ze was toen zes over haar vader zo opeens weg was hij nu al meer dan vijftig jaar geleden begrijpen deed ze het nog steeds niet zei ze en liep door ik bleef staan en keek om begreep het ook nog steeds niet over míjn leven van meer dan vijftig jaar nu…

In mij schemert het rood in stille sintels van extase en brand ik ineen langs het vuur der stervenden. Spiegel der aarde, waar ik vandaan kom, moeder en zoon, een oorsprong zonder einde van woest en onbegrensd verlangen. Een sublieme stilte koortst in het avondlicht waar wij eindelijk samensmelten. De tijd der taal is aangebroken…

Haar ziel moet wel vleugels hebben gekregen Zij liet haar duiventil voor wat het was In haar huis kwam geen woord Gebaar van haar me tegen Er werd gezwegen als het graf Maar boven haar tuin kon de lucht niet blauwer Het KNMI voorspelde regen Deze zonnige eind-julidag.…

het werken zit hem in het bloed woorden verspilt hij er niet aan afbreken en opbouwen is een baan die zonder zeuren gebeuren moet de restauratie van het kerkelijk goed vergt handenvol werk dat altijd spontaan en met heel veel plezier wordt gedaan zonder te struikelen over een loonvoet maar niets van dit alles had hij kunnen doen zonder…

Mijn vader... hij was een straffe roker Aan het opsteken van een sigaar kon hij zich wijden In rook op gingen 'haar gordijnen' Vitrage in 'haar sop' en nieuw behang geplakt om de 2 jaar Wij vulden-als kind- de sigaretten en sigarenkoker Voor de rokende visite niet in 't minst bang Het is nu... -jaren na z'n overlijden- dat…

ten langen leste stokt de adem haar vermoeide lichaam geeft zich zachtjes over er ligt een ongeboren kind zij die jou het leven schonk rust nu in de schoot der aarde…

ze is de tachtig ruim gepasseerd, en nu toch wit en broos geworden, de moeder van vijf kinderen, geboren uit een vorige eeuw van sterke, onafhankelijke vrouwen, ze tennist, zwemt en fietst en ontbijt alleen, iedere morgen hij zou nu bijna negentig zijn, is slechts grijs en broos geworden, de vader van vijf kinderen, deze man uit een vroeger…

Ik hoor hem: moeders stem Kan m'n oren m'n oren niet geloven Alweer een jaar dood & begraven Zand erover zoveel scherpzand Steen erop zware roodrosse steen Stil... zo meteen hoor ik hoor ik weer haar stem.…

Een jaar nu is moeder dood Haar kist onder de bloemenzee van toen Gaat nog zo vaak open Soms korter dan een ogenblik Soms meer dan een kwartier Moeder geeft 'r gedachten prijs & bloot Ik stel haar 'n vraag Het antwoord op haar dunne lippen Immer zegt ze: ik ben hier Dat is na een jaar geruststellend.…

Hij volgde de eerste ademtocht in zijn armen droeg hij haar in zijn ogen ontroerend vocht een intiem toegewijd gebaar. Tederheid gaat vrij stromen in haar onderbewustzijn voor eeuwig meegenomen zij aanbad hem en was nog klein. We gaan trouwen lieve papa onder de kleurrijke regenboog ik dansend als prima ballerina jij schrijdend als een…

De mooiste ogen Ik zag ze op de dag dat zij in mij Haar schoonheid zag…

Van ver al zie ik moeder aangewandeld komen over de Hodonkse akkeren. Op de Vonderbrug kruisen we elkaar. Een meisje is ze, donker van oog en haar. 'Dag moeder', zeg ik. 'Dag kind', groet ze mij -een man van vijftig jaar- en ze gaat verder kerkewaarts. Zo makkelijk valt de tijd weg in het besef dat slechts een laag beton mijn stappen…

Ook al zul je zwijgen ogen spreken immer de taal zo eigen wil licht niet bestaan zonder schemerzicht doch blijven stralen boeien wanneer verleden verlaten is en morgen wederom wordt ontdekt en opnieuw…

De stilte van de nacht Trekt een spoor over mijn rug Naar onder en weer terug Een traan teweeggebracht Als wees niet thuis te rade Te vroeg van mij ontnomen Aan het stigma nooit ontkomen Van een joch vol geestesschade Ik wou dat je kon zien Mijn trots verdiend behaald Op het pad weer neergedaald Een man nu van aanzien Welterusten…

mijn pen lijkt vaker, misschien wel liever terug te willen schrijven dan vooruit vloeit vandaag naar een luie bocht in de Oude Maas waar een kleine jongen met zijn vader zit te vissen terwijl de tijd rond de vertrouwde stek tussen de koeien in het gras weer net zo traag als toen verloopt ja, waar het simpel geluk van ooit nog…

Hier staat mijn geboortehuis... mijn thuis de eerste jaren van mijn leven Het lijkt maar even En toch... die herinnering gaat nooit verloren Mijn moeders stem, die blijf ik horen…

waar het verlaten huis nog voelde als een warme huid zag ik ze gaandeweg weer staan, klonk in de geur van het oude nest hun stem als in vroege jaren, van kinds been af nog zo vertrouwd…