het huis danst op tektonische platen de voegen kraken op de maat wees gerust het praat niet over liefde sterfbedscènes of bungelende benen in het trapgat hooguit een loslippig raampje dat roddelt met de wind of het pad dat knarsetandend grint…

door bloemkool ben ik niet langer boeddhist besef ik in de klauwen van de nacht onder een boom met ambitie sprokkel ik eikelhoedjes één per française leg ik je hemel bloot en fluister brokstukken door de dampkring de nacht likt sleets zijn koele staart…

In het land bij de rivier volgden wij de polderroute oude roeiboten aan vergane steigers stoere knotbomen aangetast door de zaag geen nostalgie kon ons bekoren in wat wij zagen zat een vraag hoe lang nog in een droom verloren daar in de polder van vandaag hoe veel nog om er bij te horen met vragend dromen in de maag door de polder…

De kamer is leeg het verleden is een kiezelsteen alle scherpe randen zijn nu afgesleten alle herinneringen vergeten de kamer klinkt hol van leegte vol woorden eens hier gezegd worden door de stilte weerlegd alles voorbij voorheen de kamer is alleen.…

Van goeden huize tot in hun droefenis decent taai geleerd is schatoud belendend de straat stil als geel goud…

Eenvoudig is een berg beklimmen een akker ontginnen een kanaal graven tijdens snikhete zomerdagen echter, ik raak buiten zinnen als ik tracht jou te beminnen.…

De hangklok viel stil met de schemer de regen geruisloos geen wind…

Ik maak een gedicht de tuin neem ik als decor rozelaars geknipt winterjasmijn uitgebloeid een zwarte kat zwerft " panter "…

fantaseren is je gedachten de vrijheid geven een eigen weg te gaan en zie daar... er komen de meest wonderlijk gekleurde strepen van de regenboog die je de weg wijzen naar UtopiA daar waar alles mogelijk is doch verzwegen blijft voor hen die schade kunnen berokkenen aan de gefingeerde werkelijkheid…

Muisstil zit ik in een hoekje van je kamer en je pakt een boekje, je bladert er door ik zit muisstil en wat ik doe is je blik ontwijken je ziet mij niet ik kan je rustig bekijken ik zou zo graag een boek gelijken.…

In de dichte nacht hangen boze wolken over het meer vol rustig wachtend zwart. Geruis, kabbelklank, zacht door elkaar verward, willen reeds het komende uur vertolken. Plots gaat de zware lucht lichtend kolken. Bolbliksems boven het water schreeuwen hard: brandende kraanvogels, roepend van smart. die moeten vluchten, naar vreemde volken.…

De hond van mijn buurvrouw blaft iedere ochtend exact om halfacht ze zegt mijn hond blaft nooit wie blaft er dan…

In alle vroegte er was geen hond die blafte de maan op een kier geen vogel ging te water om zich heen keek het kasteel…

Piëta hangt roerloos op zijn moeders schoot. Alles spat uiteen in duizend scherven, Maar het kind in hem is nog niet dood, Het is gestorven zonder sterven. Hij zou zijn moeders leed trotseren, kastelen op de vloedlijn bouwen, en zo hij kon, zijn vader eren, maar van zichzelf wou hij niet houden. Hij kon het niet – de lasten dragen, en wierp…

op mijn netvlies woorden als een gedicht mijn ogen glijden in cadans langs imaginaire regels bij de eerste stralen van het vroege zonlicht veins ik voorjaar... snel uit de veren voor het plukken van een mooie dag…

Een verre hond blaft gedweeë populieren in de winterzon lege nesten hoog in het nobel gebinte zwijgen lijk vermoord een paard dat ik aan de praat probeer te krijgen snuift vervaarlijk luid ik lach me dood…

stilte, dat fenomeen uit ver vervlogen tijden zou je graag horen desnoods alleen maar weten dat je ooit nog komt…

De lage ruime heuvels om de Franse dorpen Domrémy en Veaucouleurs geven sterk verlangen almaar rond te dolen langs lustig buitenleven deinend grasland en graanveld roepen het oude genot van 't landelijke drinkhuis waarin arbeid en vertier met elkaar schertsen boven gazen kelken jonge boerenboterlucht glijdt over de kleine rivier zoekt…

Een regenachtige dag in mei een plek daar bij de molen. Hij zei: ‘ik ben sinds gisteren opa'. dat maakte geen indruk, hij wel. Een vluchtige ontmoeting, de vlinders dansten zo snel als het begon, was het weer voorbij. Wat bleef was zijn afscheidsgroet: ‘dag wolk’.…

Het schemert in de straten, er is een ver gerucht, de straten zijn verlaten. Een briesje, als een zucht, brengt mij de geur van bloemen vanuit een gouden lucht. Ik hoor insecten zoemen die dansen in het licht en in de geur van bloemen. Strelend langs mijn gezicht fluistert de zomerwind zachtjes een warm gedicht. Ik ben…