op weg naar huis reed ik de laan tussen dodenakkers de zon scheen mij warm tegemoet met kaarsen in de bomen ik kneep in de remmen en stond even stil van de doden niets dan goed begreep ik en woorden deden er niet meer toe…

Voor de geboorte van het morgenrood zijn ze al onbereikbaar de verloren uren door dovemansoren verkwist want luisterend naar fluisterstemmen in lange gedachtennachten die leiden naar het koude noorden als rijen ganzen steeds vluchtend om echte warmte te vermijden verlangen naar onbevangen tijden waarin emoties niet te diepgaand de dagen…

in een poging te schuilen in mijn schaduw voor de zon struikel ik lelijk over mijn eigen ik goddank breekt alleen mijn schaduw iets...…

Ze zijn er je beseft het niet ze zijn er soms ben je ze kwijt in gedachten ik mis je zo stil in tijd voelen en falen zinvol zacht gerijpt gebroken dwaas mens verworden in lach krijtwit geschokt rampspoed achterhaald.…

Weet je nog wel wat je voelt achter die façade van gedachten die je dwingen om verder te gaan terwijl het eigenlijk niet meer kan Waar is het knopje in je hoofd om even alles stil te zetten verwarring in de pauzestand alle gedachten op stand-by wachtend tot je weer wat voelt…

er was het verlaten een lange weg te gaan ver van een heem pijlers van het bestaan scheiding van de vogeltuin het paradijselijke licht tere wentelbootjes enkel nog in een vergezicht een glimlach een wuivende hand het water spiegelt in een volgend land waar koekoeksbloemen in bermen prijken het vee graast op behoedende dijken…

Teder als een vlinderziel in het witgewaad van de langste nacht streek geruisloos neer haar lichte lot en verborg zich in de lijnen van zijn hand Nooit eerder voelde hij zozeer de zwaarte van een stil versterven Vrij zocht hij toen te staan en in de schaduw van Saturnus en maan boog hij het hoofd en kuste haar…

Hij zag licht en vuur in haar wilde wezen wilde het vuur in haar wezen strelen en wilde wezen in haar licht het licht van haar vurig wezen stelen, nee roven om het licht van zijn eigen wezen te doven en het wilde vuur te ontsteken in hem om haar lieve licht te strelen.…

Zijn ziel verzand in stilte gestrand vond zij hem aangespoeld met het laatste licht van de wassende maan in zijn ogen een vreemd gesternte gegraveerd in zijn rib haar Naam in vergeten tekens.…

Nu nog levend lava haar bloed zal zij beslist ooit, ergens -god weet waartoe- tot mijn argeloos hart weerkeren verdicht wellicht tot roodgeronnen steen van bliksemend basalt of bloedrobijn - een angstaanjagend amulet om demonen te bezweren.…

Kom gauw mijn éne engel en tweeling mijn koudzweet en koorts talmende toorts van de naakte nacht dolend in de crypte van creatie laat god en gratie alle schuld en schroom... Dien niet langer jouw verdwaalde droom en kom liggen zij aan zij Maar alvorens wij ons droeve doodskleed schikken open de gordijnen en laat alle…

Daar loopt zij met mij langs de rand van het bos maar ik zie haar niet daar zit zij bij mij op de rand van het bed maar ik voel haar niet daar klinkt zij voor mij aan de grens van mijn oor maar ik hoor haar niet ze heeft mij gekozen verlicht mijn duistere kant maar kies ik ook voor haar?…

Oog op doofnetels gericht keel gesnoerd gehoor geremd alles gaat langzaam slapen luister en kijk hoe mijn leven te boetseren handen brokstukken rapen scherven rood geel en blauw blinde hitte voelbaar kouder borsten wiegend op de wind het late voelen vroege oorsprong vindt kus ik de glimlach van je lippen scherven raken goudgetint.…

Draadloos stond je mij te woord heilloos heb ik je aangehoord gewetenloos trok ik conclusies uit mijn haar had ik het maar geweten doelloos kaalt mijn hoofd tropenhelm voor te veel licht feilloos doen wij onze plicht.…

Ze voelen zich thuis bij jou, mijn gedichten, met hun voeten op tafel, open en blootsvoets vertellen ze, geen woord vooraf, elk vers vers voor jou, zappend van liefde naar liefde, blad per blad.…

Ik moet met woorden de liefde bedrijven immers dan alleen kan ik gedichten nog schrijven over de natuur, geboorte en het laatste uur als ik de liefde links laat liggen zal er geen rijm geboren worden en ontstaan er geen zinnen over hoezeer ik de natuur in al zijn naaktheid kan beminnen. Zonder die intense liefde voor het woord is ieder gedicht…

men bega niet de fout van nederigheid dat nodigt schoppen uit evenmin is vriendelijkheid aan te bevelen dat leidt tot misbruik waar je bij staat alsmede ook nog achter je rug liefde als zodanig en tenslotte is zeker niet te adviseren want vroeg of laat wordt men geheid belazerd…

Geelverlichte ramen spiegelen in het water van de grachten. Daarin varend als een zwaan trek ik achter me een baan waarin rustige gedachten met een trage golfslag wiegelen. Zo stil zal ik altijd drijven over gladde, effen grachten. Het onwezenlijke gaan door die spiegel doet me aan als een droom, die vele nachten me bezocht, maar nooit…

de stille woorden drijven met de wind als de adem rond vogels strelen zacht het water vloeien samen als kringen onwrikbare glanzende ringen als een liefdeblijk ontwaakt een lelie, zo puur in het vroegste morgenuur lichtstreepjes dromen zich zullen ver van het lommer vandaan als een boog aan de hemel staan * Voor Kerima bij…

Schreeuwen de meeuwen niet van wanhoop En is het ruisen van de branding Niet het kolhalzen der zee? Nee ik ga niet me je mee Ik blijf hier waar ik aan land ging.…