op weg naar het morgenland reist het verleden met ons mee evolutie als bagage de nodige brandstof voor onderweg van dolend en dwalend zoekend naar het pad naar onderscheidend en verkennend de schaduw omarmend verwondering bevrijdend onze reis naar het licht…

Ik schrijf weer een dag lang in het vergeetboek vruchteloos valt alweer het doek voor de artiesten die we spelen het publiek versteent in haar applaus handen stukgeslagen verlangen vult hun dagen naar het zinloos van het leven zo vluchtig neergeschreven op maagdelijk wit tusen de lijnen punten komma's accentueren wat liefde…

o grote moeder wieg me in je armen en zing een lied van zon en maan van zee en aarde van leven, dood en leven…

De noordzee luistert als ik stil ben geduldig hoort zij mijn gedachten aan golven ruisend antwoordt zij troostend dan met haar gefluister de zeespiegel laat mij langzaam gaan.…

Bezijden de waarheid bezag hij de leugen, ‘t zal hem lang heugen dat die altijd in ‘t midden ligt.…

De Noordzee luistert als ik stil ben geduldig hoort zij mijn gedachten aan golven ruisend antwoordt zij troostend dan met haar gefluister de zeespiegel laat mij langzaam gaan.…

Soms begint het dan te stormen in mijn hoofd word ik van mijn rust beroofd wil ik naar voren of naar achter naar omhoog of naar opzij steeds weer sneller dan weer zachter beetje depri beetje blij zo vreselijk onrustig weet totaal niet wat ik wil zo loop ik maar iets te schreeuwen volgend moment ben ik dan stil ik ga nu meteen…

Een foto zorgt voor een portret het brengt een mens tot leven En in het orkest zal de trompet gezicht aan de klankkleur geven De zon heeft zelfs een gezicht glimlachend met twee ogen En een boer geeft het weiland veel meer smoel hard werkend, kromgebogen Maar blijft een bladzij onbeschreven dan is dat geen gezicht Het heeft toch iets onwerkelijks…

ik zag het slissen onder de punt van mijn pen. Een slang kroop weg en krulde zich op de grond en toen weg onder het tapijt. Sindsdien heb ik hem niet meer gehoord.-…

Een metro vol met mensen starend voor zich uit ieder zijn gedachten kijkend door de ruit. Elk een eigen leven elk zijn eigen huis met een ander streven en een ander kruis. Wat zijn jouw gedachten? denk jij net als mij, nog twee uurtjes wachten dan is het weer voorbij? Waar wil jij straks komen? waar wil jij nu heen? zal je samen…

Als witte dagen langer duren en langzaam grijzer worden, grauwer, het buitenwit keihard en kouwer, bouw ik mij warme binnenmuren.…

Roep mij en ik hoor je, schreeuw om mij ik geef mijn hand, ik zal je altijd redden als een drenkeling optrekken van de waterkant maar roep mij, zodat ik weet, dat je mijn bestaan erkent. Ik hoor je altijd!…

o, dood wacht nog even ’ n moment ik moet me nog even uitleven dan ben ik present…

Weet je nog die keren dat ik je haast smekend door gordijnen van tranen en natte haren aankeek en dat je je arm niet om mij heen sloeg hoe graag ik dat ook wou omdat ik je eerst vertellen zou van waar ik leef en dat ik dan uiteindelijk hortend en stotend mijn gevoelens beschreef? Zo wil ik je nou.…

'k Wil géén gedoe en stuur allang geen kaart voor 't nieuwe jaar naar al die lieve mensen die ik verblijden wil met goede wensen. Veel geld en moeite heb ik mij bespaard. Ik had er iets bijzonders op gevonden en voel me al een tiental jaren fijn door van die dure rompslomp af te zijn. Ik had een zeer speciale kaart verzonden. Misschien had…

ik heb van mij afgeslagen ik kijk vooruit maar dan regent het onverwacht en sijpelt de stad op mij neer…

Jij schreef alleen wat je niet wilde zijn geen figurant in een droom of een derderangs dichter zonder geweten bergen, rivieren bruggen van taal domeinen vol liefde omgrensden jouw brein op de heuvel in het bos bloed stroomde angstig bloesem bloeide listig je ademde voorzichtig in angst en leegte van wat je niet wilde worden…

zeldzaam ondoordringbaar de gelaatstrekken diep verstopt onder het wangvet torst ze zich over de straat het dikste meisje van de klas zelfs van het vervallen woonblok in de kamer met geelbruin verkleurd, vettig behang verzwaart de moeder niet het schuim van de zee - ze kan het niet laten - de fragiele vleugels van het kind traag, onverzettelijk…

de nacht prikt nog in je ogen als de dag al kleur bekent…

Door de stilte geheel omringt vergezeld van een lichte bries die voor mij iets zachtjes zingt waardoor ik mij in slaap verlies. Duurt dit slaapje wat te lang de bries wordt even strakker, je luistert niet meer naar mijn gezang dan blaas ik je wel wakker. Ik denk heel even ,wat is er nu precies, dan hoor ik muziek, ik hoef niet meer te gissen…