Als volmaakte chaos uit de hemel vallend dwarrelen woorden als sneeuwvlokken door mijn gedachten enkelen slechts laten zich vatten en verliezen hun eigenheid door de warmte van mijn handen de rest vormt aan mijn voeten een onbeschreven blad.…

wat onmogelijk is is nog nooit gebeurd wat geloofwaardig is is nooit hetzelfde ik hou mijn armen vast draai mijn ogen om duw mijn nagels naar binnen plant mijn haren lik mijn enkels voel mijn cellen want wat onmogelijk is is nog nooit gebeurd…

in de nacht ben ik met velen de rust ligt als een deken schemerig op de stad. langzaam kruipt de tijd voorbij wachtend op de ochtendgloren. het gele natriumlicht schijnt weemoedig op de verlaten straten waar een eenzame fietser zich een weg baant. op weg naar huis met een lijf vol drank moe van het feestgedruis.…

de feiten reeds verbloemd dekte jij de tafel voor twee, dimde het licht tot nauwe spleetjes het pastelkleurige jurkje dat ik laatst voor je kocht, paste goed bij jouw strakke perzikhuidje je gouden lokken vielen precies als gister zo speels over je slanke taille heen vanuit de rode streek keek ik gefixeerd naar jou…

Kleurverblindend Maagdelijk wit Één hap en al je zonden zijn vergeven Denk niet na! Doe het nu! Eet en kauw! Één hap en alles is voorbij Een nieuwe wereld ontvouwt zich In je herboren ogen Twijfel overmeestert de ziel Kaken weigeren zich te openen Een traan vormt zich in het oog Jezelf vergeven Eenvoudige opdracht doch moeilijk…

Ik liep langs zandpad en groene hagen het dorp was oud je zag het aan de stenen de tijd had er ruimschoots in gebeten aan de goten en de daken er hing verschaalde regen maar 't liet hen koud…

Gevangen in ons web van dromen zien wij de spiegels niet meer staan van waaruit waarheden keken als vensters die soms opengaan.…

Ik zie mijn Elfstedentocht palen zijn geslagen om waterverzet te vertragen ijs te laten leven en met zicht op de finish de Bonkefeart waar het koperen kleuren zonnedalen de eenzame molen hemels doet bestaan wij koek en zopiekraampjes zalig geurend hartverwarmend doen verrijzen tochtrijders pijn en vermoeidheid vergeten in het helpend…

Daar stond hij dan te kijken of was het andersom wou hij dat wij naar hem zouden kijken het terrasje was niet groot en hoe bevallig hij daar stond ofschoon gewoon maar van beton…

gedragen over jaren heen de lange versleten doeken licht verhullend onderweg naar een fundament wat randen blijven rafelen tot mini in het verschiet maar daaraan zie je niet waar de zoektocht eindigt draperieën vol betekenis worden pas ontsluierd na verstaanbaarheid van de intrinsieke taal niet langer beschermend wel draaglijk…

Het is bitter koud ook al doet de zon haar deel schrale wind alweer zie de beemden huiveren het is stil langs de rivier…

Wie sprak daar van een mooie dood de laatste fazant ving veelkleurig in volle borst het laatste lood…

Even leek het een zomernacht met volle maan en nieuwe sterren Maar de grond was pijnlijk hard bij elke landing De sneeuwmeerman blijkt nachtblind door de zwarte sneeuw Zweefde boven zichzelf maar zag een ander in het tegenlicht van de verduisterde zon Het is weer nacht in zijn gedachten met nieuwe maan en lege sterren…

Niet alleen de plotse hagel bleek zo haastig maar meteen ook wij…

Gedeeltelijk uit verveling en gedeeltelijk uit angst om te vervallen in structuur en eindeloze herhaling besluit De Dichter te dichten op z’n langst en te schrijven zoals het schrijven nimmer ging. Allereerst is daar de diepe slaap met uiteindelijk een droom. Vervolgens mengt Hij beelden. Van vroeger, van nu en bovenal van zichzelf. Het gedicht…

verborgen uit aandacht een varken, in lappen gegeten de aarde verzwolgen een opgeheven vinger vleeseten doet volgen edoch, men moet niet vergeten de lust lacht naar mensen die drinken, dansen welk gelijk wil men krijgen overleven, soms denk ik dat u het ook niet meer weet…

voor vingers ben ik bang mijn tante zaliger rachel haar achtertuin -pioenen mijn kind dat ziek is stella mijn kind dat zoek voor bach mijn vingers…

Een regensluier beweegt door ongesloten luiken kust de tijd, beklopt het grijs tinten van een ander jaargetij. De nachtkaars beroert sterren schuilt in tedere aanraakbaarheid huilt om onverlichte verten. Stormdruppels tellen eeuwigheid op het ongeschreven behang.…

is het koud buiten vraagt mijn vader niet veel aan zegt mijn moeder zuinig als altijd op haar woorden daarmee is het gesprek bevroren aan mij opnieuw de taak de grenzen te verleggen een weg te banen door het ijs wat rest er nog behalve kou en weerbericht misschien een storm op komst... maar ik zeg tegen beter weten het zal…

alsof ik door spinrag kruipen moet in diepe ravijnen springen door het donker lopen over onbekende wegen de storm trotseren in je stem (zo is de weg naar jou) met naakte armen de honing uit de korf van bijen stelen handen vol edelweiss plukken en uit de hoogste takken het gaafste fruit meebrengen (opdat je mij opmerken zou) maar…