Verrast door mijn invoelbaar spel Dat eindeloos verweven En toch direct weer wel Iets had van een gezongen leven Blijft het werktuigelijk doormarcheren Stilaan ontdaan van doel Altijd onbegrensd en verder leren Doorgeslagen boel De zon kruipt ongemoeid schoot Wolken drijven op de ruit De kapitein van die vloot Droomt nergens uit Vreemde…

een schilder streek met verf en dik penseel witte windveren langs het hemeldak toen plots door de lucht vier veertjes dwarrelden afgeschud pluimage van luchtig gewicht opgeveerd uit kussen of matras samen maakten ze er het beste van dit licht reizend kwartet de regen draalde liet nog even op zich wachten…

Daar zat ik dan aan tafel te midden van levenden en doden oude stemmen weerklonken tussen eten en drinken door een bekende lach galmde luid ouder verschijnen ze nooit wel vaak jonger tastbaarder kunnen ze bijna niet meer worden dan in onze dromen eigenlijk zie ik al weer uit naar een volgende reünie…

ik verlies me in de veiligheid van blauwe schemer en de geur van bloemen ik vergis me in het vliegen kom meestal net niet van de grond ik verkijk me op de muur van zwijgzaamheid terwijl ik te veel uit de kast trek…

zal ik de leegte voor je vangen het zonlicht voor je vinden het broze voor je bewaren en dan zullen we dan samenvallen?…

de dichter tracht te verwoorden wat zich in zijn hoofd heeft genesteld alsof hij het zelf is die het ei heeft gelegd en de tijd neemt het uit te broeden met gedrevenheid en een portie nestwarmte zal hij gevleugelde woorden vinden waarmee hoofd en hart het eens kunnen worden…

De nacht De avond valt. Langzaam wordt het donker De maan geeft licht in de duisternis, Samen met de sterren, die van grote waarde voor ons zijn. De ochtend ontwaakt langzaam. De stilte geeft, je een eerste glimlach, als je het daglicht mag aanschouwen. De vogels vliegen van tak naar tak. Zij zijn blij dat de dag weer begint.…

Een kamer vierde hoog. De zon ging erin op en maakte zijn eerste stappen … Door de gordijnen vloog de dag de wijde wereld in…

aan de andere kant van de wereld regeert Aeolus god van de wind langs stenen paadjes klimmen ezels over de verweerde krater we plukken de dag in geleende tijd verbranden we de winter aan een blauw azuren zee zet de schoonheid onze hoofden even stil…

omdat gedichten soms zó snel weer zijn vergeten omdat je toch nog altijd kunt verdwalen omdat de weg terug dikwijls geplaveid is met scherven omdat scherven volgens overlevering geluk brengen omdat je het geluk zelf zal moeten koesteren omdat je niet moet verzanden in treurnis omdat je treurnis ook kunt wegmoffelen in de kruipruimte…

Maar ken jij ook mijn duist're kanten die ik het liefst verborgen houd weet ik wel jouw verborgenheden die liever alleen het nachtlicht zien of moeten die geleidelijk verschijnen in een soort van gewenproces kom laten we eerst maar eens uit onze schaduwen stappen elkaar bekijken in het zonnelicht wie weet wat er dan nog volgt…

vandaag de storm die omver blaast wat op zijn weg komt mijn mond een smalle streep jouw verre verwaaide glimlach vannacht de stille dans van een spreeuw vloeiend boven de woestijn ik leg het harnas af je glimlacht me dichterbij…

in de luwte van het riet en kleine berken groeit mooi ijs in ondiep veen boven ons weifelt een waterige maan beneden een meer van verliezen waar de wind het ijs splijt tussen ons de afgrond de nacht komt op tijd…

ik keek naar binnen door mijn eigen raam alles stond hing lag alsof ik daar zelf was ik zag een kleine binnenwereld vreemd veraf in mij de buitenstaander reflecterend in het raam…

de lucht is stil en hoog de zon laat de aarde schitteren de oerboom omsluit de wereld ruimte licht en stilte alles is zoals het is ze voelt de littekens op haar huid wie maakt haar vrij van de ingeslagen scherven ik kan haar kloppen met een veer de lucht is stil en hoog zoals de oerboom…

het einde der dagen kwam geheel onverwacht geen tijd meer voor vragen want opeens viel de nacht alle dromen vervlogen en de hoop werd gesmoord naar de afgrond gezogen het geklaag niet gehoord want in tijden van nood verliest alles zijn waarde en het licht van de dood verkleurt hemel en aarde in die bittere kilte vroeg ik luidkeels…

hier eindigt het land en groeit het water als een vrije gedachte van een zomerkind wie zwijgt legt goud in de mond een schrijver haalt zilver maar over de golven loopt Hij die ik ken, zo lang ken geoefend door eeuwen houd ik Hem te vriend een verdoolde jogger rent zich de dood op de hielen hij bidt om winst om knarsloze…

we tellen noch noemen de breuken de malen dat Magere Hein met zijn messcherpe invitatie zwaait we delen ongebroken een tere traan van de lenteregen op prilgroen voorjaarsblad we weten wat we gisteren wilden weten de onmeetbare tinteling van droef verlangen…

de man raakte in zijn eigen tijd al vergeten zijn leven leek voorbij voor het begon op de deur een naam die nooit de zijne was een oude man haalde hem op met de kruiwagen de vergeten man was verbaasd noch verwonderd hij verstond de kunst van het verdwijnen…

U wilt begrijpelijk toegang In het hele stuk De muur en het behang Spannend liefst met veel geluk Gekend en belezen Wilt u die jukebox compact in de mail Ervaren en bewezen Voorlopig gedeeltelijk heel U leest wat u verstaat Oubollig of scherpzinnig Verdraaid opnieuw dezelfde plaat Liefdevol gevleugeld vinnig Soms zijn er lagen Noem…