in jouw lieve gezicht glanst nog altijd liefde gelukkig zijn er foto’s ik laat ze glimlachen en waar je wegkijkt laat ik dromen zweven op de glijbaan ligt de gladde tijd een vaart te nemen versnellend, langs de korte dagen waar ze –pas nog- even stil bleef staan we moeten gaan… maar dralen, als de twijfel spreekt in jouw ogen breekt…

In verbijstering rukt een harde windstoot weg een beminde man…

Toen hij zijn laatste adem uitblies, slaakte hij een zucht van verlichting. (Kwam op het idee n.a.v. de 58-jarige verlamde Tony Nicklinson die geen euhanasie kreeg maar uiteindelijk op een natuurlijke wijze stierf.)…

rosa zo vroeg en wonderbaar ontloken en nu de avond daalt verwelkend voor mijn ogen Naar Alanus ab Insulis: Quae dum primo floret, defloratus flos effloret vespertino senio. http://bit.ly/Rtep6n…

De dood zat op de railing, daar stuurde ik hem af, ik had de dood niet gevraagd, of dat ie me al graag zag, de dood zat op de railing, een spoortje liet het na, een zuchtje een klein windje en ik, ik keek ernaar. De dood zat op de railing, op die van het balkon, maar omdat ik hem wegstuurde, wist ik dat ik meer kon, dan alleen…

Al, wat ik achterliet, het verstierf met eb en vloed, van de zee. Al, wat mocht bestaan van mij het verging, nadat ik op aarde mocht staan.…

Vader verzucht, in wolkendek gelegen, hoe zijn kinderen al jaren zijn huis niet konden vinden, terwijl hij vol van vluchtige irritatie een schouwspel van treurnis, met zijn zonen een-na-een op de voorste rij, gadeslaat. Nu is het te laat.…

er ligt een dood vogeltje bij de waterzuil ik denk dat het één van de merels is uit het nestje in de druif raar vergaan het skeletje zie je maar het kopje is nog vrijwel in takt er ligt een dood vogeltje bij de waterzuil morgen ga ik in de tuin werken…

alles laten wij achter het spreken, het luisteren, het lichaam ongenezen een vleugelslag, losgelaten in het zonlicht dubbel zo lief nu jij nog een keer langs onze wangen streelde zonder bezit * 'bidden is onderdak zoeken' vertelt een stem wij wonen voortaan in jouw schaterlach . voor C.…

mijn opa's heb ik nooit gekend en het doodsgezicht van mijn oma in de grauwe bedstee is nooit heengegaan wanneer lopen we langs het afscheid; de slaap die blijft als een roos op een steen gebeiteld het noodlot al in kinderhanden die nog geen zwaarte kennen, zoals het morgenlicht dat in alle eenvoud een schaduw tekent de dood wordt een…

nu jij er niet meer bent en alles plots lijkt stil te staan je adem en de tijd het kind van glas dat je in feite altijd al was gebroken, weggegaan af en toe nog aai je vluchtig mijn gedachten en fluister je mijn naam zie ik de scherven weer terug aan elkaar anders dan vroeger wieg ik je nog strijk ik met zachte vingers door je haar vervaagt…

ik wil heus nog wel dansen maar ik kan het niet dit huis heeft geen bodem meer de toetsen van de piano zijn vastgeroest jij nam de muziek met je mee toen jij vertrok werden de ramen gaten waarin de storm vrij spel speelt nu zijn er geen seizoenen meer ik wil heus nog wel dansen maar het kan niet meer…

(Kopland & Komrij) Twee dichters van stand Voorgoed op hun voet- stuk Hun mooie woorden gevat in band Mannen met hersens Een goed gevoel voor taal Dichtkunst dus van de bovenste plank Twee wijze en ou- dere mannen. Nes- tors Impliceren een waardig afscheid Wolken van muze Stuim'lende lyriek Dwaal Keer op keer, sluimer…

Het zijn de dagen, die ik pluk en zo geniet ik levenslang. Voor 't einde ben ik geenszins bang: ik maak me om de dood niet druk. Die kan voor mij geen pret bederven. Onsterflijk zal de dood me maken, als al m'n lichaamsfuncties staken, want na m'n dood kan 'k niet meer sterven. Dan ben ik dood en dat is dat. Perfecte rust wordt mij…

een dichter dichtbij de ziel bemiddelde met vragende poëtische woorden ook al had hij weet van het wiel 't leven vertelde hem dat een zuiver antwoord nooit beviel in de werkelijkheid die niet aan ons behoord'…

het moet bij mijn geboorte al begonnen zijn zo dacht hij soms het zachte schreien en het gemis om wat niet kon worden uitgesproken vertrouwelijk en toch zo vreemd in die kerker van onmacht dicht bij haar in de magische sfeer van intimiteit wilde iets in hem zich bevrijden met moeite onderdrukte hij zijn tranen haar dood verbreekt voorgoed…

Dichter Rutger Kopland, pseudoniem van Rudi van den Hoofdakker, is overleden. --------------------------------------- Opnieuw is er een dichter overleden. De Nederlandse taal laat weer een veer, Nu is het Rutger Kopland, deze keer, Dat Rudi ook maar rusten mag in vrede. Bedachtzaam vond hij steeds het juiste woord, Hij leeft nog lang in…

We waren geliefden en je liet me nooit meer los, maar je viel met je fiets dood in dat mooie groene bos.…

in de eeuwigheid geplaatst is de dood van een dichter de echo die op zijn woorden aast * een hart geraakt wel zoveel lichter immers bij leven taal verbouwen aan een zware plicht getrouwe met lippen zo fraai in poëzie gestemd en gehuld in een bul als levend beeld * zo iemand zal blijvend worden gedeeld…

Om tot inzicht en terugblik te komen leren wat verschil en overeenkomst is ervaren wat tot wijsheid leidt. Nergens behoren, ergens verloren aanvoelen waar men wortelen kan bladeren en bloemen dragen. Geloven dat er een hemel is alle bekende doden weer ontmoeten of naar keuze herboren als regenworm de wereld van de mens ontdekken…