Een poort in het leven Moment in de tijd Metamorfose ondergaan Tot overgaan bereidt Je verlaat ons in vertrouwen Op het pad zij aan zij Pure liefde waarop wij bouwen Oeverloos bij elk tij De stroom tussen ons Zal blijvend getuigen Bij de ophaalbrug in liefde Respectvol wuiven In licht & liefde…

Ik dans met mijn ogen over de aarde en je steen in het leven was je mooi nu lig je hier gewoon gemeen. Gevlucht van alles dat maar ontvlucht kon worden van stress van werk tot het wassen van de borden. Bloemen sieren nu jouw zijn wat jij anders zelf wel deed ik ben er om je te 'zien' want denk maar niet... ... dat ik je ooit…

Het rouwproces voltooide zich in zwijgen en een onvoltooide brief, vond een weg in dromen die je niet kon beschrijven het graf was stil met de bloemen een kind van jouw liefde zong een lied zo blij was je in het liefdeshart gekomen dat je oude schoenen in de sneeuw konden lopen zonder zelfs het minste spoor van verdriet in een andere taal…

Als de lippen zijn verdroogd en de oogleden voorgoed zijn gesloten strijkt een zachte hand nog een laatste maal over het hart van het vergankelijke van een kostbaar leven Een leven dat geliefd en geleden heeft Tranen stromen haast woordeloos uit de zielen van de getroffen nabestaanden Er volgt een massieve, ondoordringbare stilte…

Het is gedaan, het is voorbij, het is over het is niet meer, het is tijd nu voor verdriet het is tijd om, terwijl je ‘t nooit meer ziet, toe te laten dat de dood overwon, want: het is gedaan rust zacht!…

een berg van bladgoud alle nerven huiveren in het ontbinden elk levensblad zal sterven op eigen beschreven tijd Tanka…

Als protestant van huis uit heeft Jeronimo niet zoveel met Allerzielen. Bidden voor de doden was voor hem taboe. Hun verblijf in het vagevuur daardoor bekorten? Op catechisatie hoorde hij dat het vagevuur een verzinsel is. De doden zitten in de wachtkamer voor de hemel maar voor de reformatorische wereld waarin hij opgroeide was heel het aardse bestaan…

in deze nacht waarin geesten verrijzen heb ik me neergezet op de rand van je bebloemde zerk de kilte snijdt vooral van binnen terwijl ik lijdzaam wacht op het wonder van de dodennacht en in het spokenuur de witte schimmen de kreten van een late uil een droeve dodendans van verlaten zielen ik wist het wel, hier zal ik je niet vinden ik…

je ging dood een beetje stiekem zelfs zomaar op een winterse dag net toen ik even weg was zonder te vragen of het kon mijn vragen waren niet eens op…

Meneer Jeronimo waakt bij oom Juan. Ooms adem stokt zo nu en dan en komt weer reutelend als een oude auto op gang. Zijn ogen blijven gesloten. Jeronimo ziet grimassen op dat uitgeteerde gezicht voorbijtrekken. Heeft hij pijn, droomt hij? In arren moede zingt hij maar een psalm uit Juans refotijd toen hij nog Jan heette: zelfs vindt de mus een huis…

In alle bewondering deel ik de stilte jij ligt hier in de grond al zou ik U eigenlijk U moeten noemen respect voor de leeftijd en de mens. Bloemen groeien niet goed op al het uitgegraven zand maar gelukkig houdt liefde kleur vast omdat er altijd een herinnering blijft.…

éen rode knop tooit nog de uitgebloeide stokroos geen bij zal komen haar bloei is bevroren door bijtende nachtvorst een heroïnehoertje sterft door een overdosis zij is uitgetippeld haar naam is Roos…

Levenslust, een evolutionair program verandert in jouw geest door storm in ‘n mentale stoornis waarin drempels tussen leven en dood vergaan, ‘n zwarte leegte ontstaat waarin je jezelf verliest en dodelijke angsten uitstaat. Je wordt depressief en suïcidaal wat niet automatisch dood-wensen inhoudt, maar zoeken naar vluchtwegen, uit het…

De Horlepiep Nee, Magere Hein ontloop je niet, ook als je hem nooit hoort of ziet. Met scherpe zeis en in ’t geniep danst hij stakerig de horlepiep. Ik lach en schater; hoe macaber wijs en lied ook zijn: zijn knekellied verdriet mij niet. Dapper ook de dorpse boer, hij melkt en wiedt en oogst: voor hem ligt welvaart in ’t verschiet.…

Wij worden op de proef gesteld zegt de man en Jeronimo tuimelt de stilte in. Weg van de ziekenkamer, weg van necrotisch weefsel, morfinepleisters, de geur van dood. Hij loopt op de zeereep af en kruipt tussen de hoge helm. Hier, op het balkon van het continent voelt hij zich thuis. Engelland is onmeetbaar ver, Engeland haalbaar. De rust is tijdelijk…

een stem valt stil.... mijn ogen tranen rust zacht jij die zoveel mooie momenten aan mij gaf zo warm jouw soul liet me dansend dromen "meet me in church"…

Met het uitzicht op de einder waarin de klok onze tijd uitwist met het inzicht in al het broze, vergankelijke wetend dat ik jou mijn tranen schrijf zingt jouw hart melancholisch, onbedaarlijk hopend op troost voor een bittere nanacht Als onze wegen niet meer onafscheidelijk zijn ook dan zal ik naar je reiken jou hunkerend…

soms is het donker, zoveel sterker dan het licht. Vlinder vliegt even niet. Merlijn tovert even niet. De kleine blonde, is dood. bloemen zullen zich mettertijd, weer ontbloten aan de zon, harten worden weer verwarmd, door herinneringen los van de tijd. de vlinder zal weer vliegen. de tovenaar zal weer toveren. De kleine blonde,…

De slagen ontweken De spieren verkrampt Verschrikking verstreken Het leven verdampt…

Het is alsof de dood ons stilte afpakt en de kleuren van bloemen intenser zijn dan ooit maar helderheid is in een waas omdat de spiegel nooit kan liegen en denken soms niet verder gaat dan voelbaar beseffen dat het sterven ons de grootste talenten heeft ontstolen om voort te leven in gedachten.…