Levenslust, een evolutionair program verandert in jouw geest door storm in ‘n mentale stoornis waarin drempels tussen leven en dood vergaan, ‘n zwarte leegte ontstaat waarin je jezelf verliest en dodelijke angsten uitstaat. Je wordt depressief en suïcidaal wat niet automatisch dood-wensen inhoudt, maar zoeken naar vluchtwegen, uit het…

De Horlepiep Nee, Magere Hein ontloop je niet, ook als je hem nooit hoort of ziet. Met scherpe zeis en in ’t geniep danst hij stakerig de horlepiep. Ik lach en schater; hoe macaber wijs en lied ook zijn: zijn knekellied verdriet mij niet. Dapper ook de dorpse boer, hij melkt en wiedt en oogst: voor hem ligt welvaart in ’t verschiet.…

Wij worden op de proef gesteld zegt de man en Jeronimo tuimelt de stilte in. Weg van de ziekenkamer, weg van necrotisch weefsel, morfinepleisters, de geur van dood. Hij loopt op de zeereep af en kruipt tussen de hoge helm. Hier, op het balkon van het continent voelt hij zich thuis. Engelland is onmeetbaar ver, Engeland haalbaar. De rust is tijdelijk…

een stem valt stil.... mijn ogen tranen rust zacht jij die zoveel mooie momenten aan mij gaf zo warm jouw soul liet me dansend dromen "meet me in church"…

Met het uitzicht op de einder waarin de klok onze tijd uitwist met het inzicht in al het broze, vergankelijke wetend dat ik jou mijn tranen schrijf zingt jouw hart melancholisch, onbedaarlijk hopend op troost voor een bittere nanacht Als onze wegen niet meer onafscheidelijk zijn ook dan zal ik naar je reiken jou hunkerend…

soms is het donker, zoveel sterker dan het licht. Vlinder vliegt even niet. Merlijn tovert even niet. De kleine blonde, is dood. bloemen zullen zich mettertijd, weer ontbloten aan de zon, harten worden weer verwarmd, door herinneringen los van de tijd. de vlinder zal weer vliegen. de tovenaar zal weer toveren. De kleine blonde,…

De slagen ontweken De spieren verkrampt Verschrikking verstreken Het leven verdampt…

Het is alsof de dood ons stilte afpakt en de kleuren van bloemen intenser zijn dan ooit maar helderheid is in een waas omdat de spiegel nooit kan liegen en denken soms niet verder gaat dan voelbaar beseffen dat het sterven ons de grootste talenten heeft ontstolen om voort te leven in gedachten.…

hoe zwaar is de rugzak die hij tillen moet torsend tot in lengte van dagen loopt hij meer gebogen daar het geduchter weegt dan voorheen totdat dagen gaan korten bladeren verschieten wordt het besluit genomen ik heb genoeg geleefd ~* Antonie Kamerling hij werd maar 44 jaar † *~…

Haar ziel is nu in de hemel, een stoel voor haar gereserveerd na al die jaren van de ziekte is geluk nu weergekeerd. Ze is aangekomen daar, waar ze het liefste wilde zijn, na al die jaren van behandelen, kale kop en zielenpijn. Haar kinderen achterlatend in de wetenschap, dat die verder kunnen zonder dat, ze spijt of berouw…

Het heerlijke van de dood is De rust het onverstoorbare Het eeuwig nachtelijk duister Ervaren het ongekende in overvloed En zoal mocht er zijn een nieuw iets In die onvoorstelbare massa van het heelal Weet dan dat een ieder u benijdt op uw verscheiden Doch in een niet te meten tijd fragment zullen zij volgen Ga en effen het pad der vergetelheid…

Voor J. 1967-1995 Jij was nog in woelige schemering waarin tijd versmolt met wat ooit gebroken werd Ontluikend als subtiel licht in warme ogen Op tere huid drogen tranen zich als fijn stof der herinnering Als een vervlogen zondagskind in pijn verdronken Zo een jong fragiel weerbarstig talent Jij was nog niet aan…

We hebben uren aan haar bed gezeten. Haar arm gestreeld, haar pols gevoeld. We hebben haar naam geroepen en haar ogen leeg gezien. Zij komt niet meer over de brug. Zware regenval zwiepende ruitenwissers ik rem af en zie bogen van brekend licht glimpen van glorie groot Jeronimo van Elk…

Bij een bijzondere vrouw past een bijzonder afscheid Een mooie en sterke vrouw, zelfstandig en eigengereid Oma voor 6 kleinkinderen, overgrootmoeder van vijf Pittige en elegante dame, met een wil sterker dan haar lijf 92 jaren waren haar gegeven, met een maand erbij Zoveel nog mee te maken, blijf leven zeiden wij, Oma wilde naar God en verlangde…

Een halve eeuw, bijna, is zij nu dood. Zo lang leef ik, ten dele, buiten westen. Een halve zoon, schrijvend in ademnood. Mijn woorden zijn haar stoffelijke resten.…

Zonsondergang, in dit vreemde land. De grond rookt. Lichtsporen doorklieven het donker, als heldere sterren. Nachtelijke gang, door dit vreemde land. Het spookt. Geen licht in het donker, zoekend onder de sterren. Nooit meer zonsopgang, wrang smaakt dit vreemde land. Bloed dood. Voor altijd donker, onderweg naar de sterren. De laatste…

Huis vol rouwenden De leegte overvalt hem Hij beseft nu dat – Haar frêle wezen het huis Al die jaren levend hield…

GERECHTIGHEID Langzaam wordt de langste nacht Aan de langste dag geregen. Door zijn albasten leden Groeien verse scheuten dood. Vol jarenlang verlangen Laat zij haar vingers glijden Langs de pijn geladen kralen, Prevelt versleten woorden Die voor hem een Hooglied weven. Haar lippen sluiten zijn ogen Kalm bij zoveel gerechtigheid…

De kracht van de zomer, het groen en het graan, de rode papavers in ’t koren, ’t is alles weer weg en voorbij en gedaan, geen vogels in ’t veld meer te horen, geen licht in de verte dat feestelijk schijnt, geen warmte die koestert de bomen, alleen nog de mist en de dag die verdwijnt nog eer hij, tot volheid gekomen, de mensen het teken…

als sluitstuk van het leven gleed je in de dood stil kroop ik even in je hart je nam me mee naar de ondergaande zon de nieuwe dag zal de stad bedekken met nevel hoog gezeten zullen wij licht verstrooien…