Er wordt een schat begraven in het koude stille zand ik herinner me mijn moeder de warmte van haar hand. Als wij samen wandelden het strand van de noordzee onze voeten in het water de blikken ver gericht meeuwen langzaam zwevend de zon op ons gezicht. Dat beeld zal bij mij blijven we stonden hand in hand er wordt een schat begraven…

Toen de kersenbloesem bloeide zachtjes wiegend in de wind riep de God van alle mensen kom maar boven mijn lief kind. Je hebt je strijd moedig gestreden geef je nu maar over aan mijn wil ik heb een tuin waar je kan wonen net zolang als jij dat wil.…

Haar wilskracht kende weinig grenzen de pijn verdreef zij met een lach een schittering had zij in haar ogen haar liefde sierde elke dag Zomer schreef zij met vette letters in het dagboek van haar leven bloemen fleurden altijd haar huis door kind of vriend met liefde gegeven De winter met zijn te korte dagen verteerde zij niet zo goed zij…

hou vast onverdedigbaar leven levenloos loos gebaar streven leidt naar een ongenaakbaar slot er was niets er is niets er zal niets zijn doch slechts dood gewoon ons lot…

bij zijn begrafenis weende de zon en vierden de duivels feest wat mij verbaasde want ik ken geen vromer of braver man in de kerk ondernam een spin een tegenoffensief ze weefde een ontsnappingsdraad van aan zijn kist tot helemaal in de nok misschien hoort die ook bij het pakket zoals de lijkbidders, de prentjes en de koffie achteraf…

vandaag zingt de wind een hooglied en op de golven dansen woorden die hij voor ons achterliet I.M. Hugo Claus.…

Ik heb er nog geen traan om gelaten. Ik heb er niet om gehuild. Ook dichters gaan dood. Dat weet je, ook dichters gaan dood. Of je een dichter lang kent, of kort, of een beetje. Dichter of niet. Dat maakt niet uit. Steeds vers verdriet, maar, Ik heb er niet om gehuild. Ik heb er nog geen traan om gelaten. Ook dichters gaan dood.…

in memoriam Ed Leeflang Ik zie je lopen op de kinderhoofdjes die altijd glimmen langs het plein je stopt, gaat de Auberge binnen Madame, die altijd thuis zal zijn, verwelkomt je: je bent 'te laat en nooit te vroeg', zo zegt haar tegel (ze ging je voor in eeuwigheid dit blauw fluweel dat wacht op dichters, op hun palet veelkleurig woord…

ik ga ik ga dan als het middag is vraag niet naar de dag, mijn vrienden mijn tijd en morgen zijn reeds van slag door de dwaling in mijn hoofd bijna naar gister gebracht of nog verder in de eeuwige vergetelheid geborgen zo moet hij hebben gedacht in heldere momenten het scheppen is hem door geboorte ingehaald op zoek naar een…

Ze kijkt wolken grijpt naar pluis dat langs drijft haastig bijna verder verder voor de wind het stille vindt waarin de kleine slaapt…

Mijn ogen zwijgen luid hoe donker is jouw donker geven alleen dromen licht zie je nooit meer ster- geflonker ik houd mijn ogen ziende dicht was het de voorzienigheid gaf de dichte mist geen zicht was zonlicht een oogverblindend feit of deed het lot jouw ogen dicht de schaduw zienderogen afgedaan wat kan kijkdichtheid jou nog leren…

Vannacht stond ik op het marktplein in bedriegende gedachten vergeefs op jou te wachten zonder daar ook echt te zijn Mijn hand ging over stapels borden gestald om aangeraakt te worden Zachtjes tikte ik er eentje aan die had moeten blijven staan Niet al wat breekt wordt ook vermalen In de helle juni zon blonk het glazuur er niet minder…

en met mijn handen stil binnenin, schep ik los wat aarde nog warm van zon en zegen zodat je weet dat wat zij schonk als eeuwigheid zal leven diep uit haar naar jou zo mooi in 't hart neergestreken opgedragen aan F. en H.…

en dan ben je dood moet je dan blij zijn een leven gegeven de dood in gejaagd pap, mam, bedankt voor wie ik ben maar ik zit er wel mee opgezadeld…

de stijfgesteven zakdoek even tegen je neus en oog houden het hoofd buigen stram knikje tijdens de rondgang een cent offeren getroffen naar het prentje kijken diep zuchten de verwanten toeknikken kuchen kijken wie er achter je zit en op je horloge in rij naar buiten schuifelen en dan de koffie als après-vie…

struikelend over de restanten van leven zie ik gedaantes die geen stem meer hebben onherkenbaar zonder kracht op sterven na dood zie hoe dodelijk het leven is………

Jaren... na zijn overlijden Herken ik de tekens De tekens aan zijn hemel Dat ik me nu pas aan 'het lezen' kan wijden? Stel ik in verwondering vast.…

Boven een grafheuvel nog onberoerd hangen oude tijden even stil als mijn gedachten wijlen naar degeen die daarin rust mens uit lang vervlogen tijden waarom wordt mijn ziel geroerd verlost een simpel gebed een versteende geest zijn lijden?…

De vlam van een kaars vangt het laatste wolkje lucht dat je uitblies…

Vandaag begint het grote sterven, de tv gaat op zwart, de radio zwijgt, vanavond. De kaken malen het zorgvuldig bereide voedsel, oorlog in de mond, een nooit voorbijgaande cyclus van het niets weten, niets denken. Is de leegte niet de leegte. Is de stilte niet de stilte. Is het zwarte toch altijd nog zwart. Het licht van de ster verschijnt ons…