Vraag me niet waarom in deze stilte vind ook ik geen woorden meer ze zijn verslagen door de leegte van het bodemloos verdriet vraag me niet waarom in deze kilte voel ook ik geen warmte meer ze werd gedoofd op het moment dat het zonlicht ons verliet vraag me niet waarom ik kan je echt geen antwoord geven het blijft ’t mysterie…

zal ik je herkennen als een duivel met een anjer op het bal masqué of ben je een fluistering in avant-première van de verstomde perfectie of gaat het oog in oog in hemelsblauw met wolkengeroffel…

engelen verlangen jou nu het leven in je sterft. je mag naar verre verten, waar leven eeuwig is waar zielenpijn langzaam vergeten is... vergeven is nieuw leven is.…

Het was een stille, korte stoet. Wij wreven onze handen en keken elkaar aan alsof we elkaar begrepen, alsof we onszelf begrepen. Natuurlijk was het koud en iedereen was op tijd. Er werd gesproken over recht en over krom, het woord waarom lag ons zwaar op de maag. Het was gaan waaien, die dag, alles kwam met geweld naar beneden…

Ik zag je lopen over vlagen wind wankelend door plagende adem. Soms stond je even stil om een grauwe wolk met dromen in te kleuren. Steeds dichter naderde je duister en ik riep nog: “Lief, keer om!” Maar toen de zwarte zwaan zijn vleugels wijd over jou spreidde wist ik dat jij moest gaan. Zelfs de zon blonk blind bij je vervagen…

Rustig voortbewegend rij ik op de weg niets vermoedend en onwetend. In mijn ooghoek zie ik bloemen langs de weg, waar een leven is gelaten zie je aan de bloemen het verdriet. De vraag of het schuld of onschuld was doet niet zo zeer ter sprake Het gemis is schijnbaar groot soms voor velen soms voor een enkeling. Die bloemen langs de weg…

Haar zee en rivier heeft ze bevaren onbekend met aankomst en vertrek Zoveel meer stond ze aan ´t roer dan vader Ze wist van eb en vloed en kerend tij en richtingen van winden Zeldzaam opgelopen averij zelden aan lager wal of lek Het laveren kwam pas na verloop van rijpe jaren Ze koerste op gegist bestek.…

voorbij de deur toen de ochtend kwam de geur van dood in het gras ik zat naast jou en mijn eigen leven in zachte kleuren en witte vlokken je zou niet terugkeren toch niet naar mij, slechts diepe stilte in het afscheid ik heb je gestreeld in het druppelend daglicht en in al die jaren, langzaam oud ga nu, mijn vriend naar het onbekende…

Zij zat zich te vervelen in de kerk. Een kind nog, onervaren en blijmoedig. Ik wil hier echt niet zijn, dacht zij mismoedig. En door de vensters tuurde zij naar ’t zwerk. Zij voelde zich verloren; waar was zusje? ’t Was stomvervelend hier zo zonder haar. Jessica, haar voorbeeld, steeds met grollen klaar en een afleidend, snel gegeven kusje.…

de mens een echo in diepte, in leegte kaatst klank en weer kaatst trilling buigt vervormt verstomd…

dat er zoveel mogelijkheden uit een vliegtuig boven zee van een boot over de ijssel dan liever de atlantische oceaan daar was je al in een sieraad rond de hals ook daar ben je geweest een brok graniet verstrooi je niet neem je ook niet mee in het keldertje moet je blijven alsof ik je toch een beetje begraven heb…

drie weken ben je dood nu wel lang genoeg de aarde is verschroeid de hittegolf voorbij regen drupt mijn uitgedroogde lippen…

de ijzeren hamer beslecht het laatste lot en daalt als donderslag bij herhaling neer op de dodenkamer; zes houten planken bekleed met een blauw vod zij omsluiten het vertrokken leven een man met verleden nu door spijkers in het donker gedreven de priester zingt doorheen de mist van wierook over ons laatste oordeel dat zuigt aan ons…

De man met de zeis komt gewis Hij treuzelt plaagt en lonkt Stelt de ontmoeting dreigend Nog even treiterend uit maar dan haalt hij uit en maait slaat ferm toe heel gewis want zeker is dat van uitstel geen ontwijken komen zal hem opzoeken gaat beslist soms beheerst onder gevoel van gemis maar een ding dat zeker is als je werkelijk…

het was stil vannacht te samen met hem er hing een sfeer van veelzeggend niets alsof leegte verzacht wat was er nog meer dan wachten op de horizon voor hem op zijn weg naar de laatste eer starend en zwijgend in onzichtbaar vertrouwen gaat hij zijn laatste gang hoe ervaart hij zijn rouwen waarom is hij niet bang…

Dag Fien, je bent nu thuisgekomen na deze allerlaatste reis; zo graag vertelde je van vroeger van hoe het was en wat de mensen deden; je maakt nu zelf al deel uit van heel dit groot verleden en lacht om heel veel dwaas vertoon... Wij snappen niet hoe ginder ver de dingen lopen of wat er echt gebeurt met hen die gaan, maar weet, je naam blijft…

dode akkers lijken het maar niets is minder waar ze liggen slechts zacht te rusten zijn straks in het vroege voorjaar zo goed als gebruiksklaar misschien geldt ‘t ook voor mensen zijn ze niet dood en slapen maar ze liggen slechts zacht te rusten zijn later in de grote zomer klaar en levensvatbaar…

de graaiende adem van de nog herkenbare man stolt rood in elk opgehoest woord zijn trage handen bewegen dun de leeg geschreven bladzijden het wachten daalt - nog een laatste dag - in een vage, verre glimlach op blauwe lippen en in ogen zonder morgen langs zijn oude mond hecht een schim de smalle klinkers aan schemerzilte…

waar eens het donker lichaamswarmte schaduwde hangt nu de duisternis koud in de hoeken van de kamer onstoffelijke silhouetten besluipen intrinsieke wegen zuchtjes tocht kieren onzichtbaar infiltrerend door de schuiframen kaarsen verlichten nog zwak de opgebrande avonduren de dag glijdt als een geest in de schaduw van de nacht waar…

Zulke zachte handen kan een man helemaal niet hebben, zo breed, groot, sterk, gekloofd, dat kan niet. Maar toch, nu nog, ik weet: Die zo lang vergane pracht, tuinen die hebben bestaan, het waren zijn handen, zijdezacht, die al dat werk hebben gedaan.…