Ons leven een keten van patronen We schuwen onzekerheid pijnlijke verrassingen de uitglijders en fiasco's vinden geen belonen Alleen het honen van de meerderheid.…

wij bladerden samen wezen met vingers waar we waren gebleven dachten ons leven te delen maar bleven helaas in de sfeer van foto’s steken natuurlijk zuchtten zinnen de sfeer van steeds groter wordende kinderen maar juist roddels en geheime momenten waren de krenten in de pap van toen zoals de eerste zoen na een verliefdheid van…

mijn stem hoefde ik niet meer te verheffen hij was al zacht zogezegd van nature in den aard macht had hij zelden nodig en de stilte die ik schiep was ook vaak door mijn blik in de ogen uitgelegd zoals ik daar stond omvatte dat gelijk het gehele alom de cirkel leek kennelijk rond, trompetten figureerden doofstom; de winter was…

Zijn de dingen scheefgegroeid in de tijd, of ben ik dat, heb ik het zicht niet meer, kijk ik alleen nog maar om met een spijt naar wat er was, niet nog wel eens een keer een kans beleeft. Elk voorbijgaan doet zeer; de dromen die niet tot wasdom kwamen, de pogingen, goed bedoeld, de namen die verdwenen. Een vreemd spel, dit leven waarin ik mij…

Het was me wel de dag zeg, eerst zat ik met een ei toen lag mijn schip op ramkoers en kreeg het averij. Mijn jongste dochter smeekte nog loop niet in zeven sloten daar is nog nooit een sterveling een ons mee opgeschoten. Nu lepelt zij haar soep leeg en luister mee naar Bach. Johannes die de passie preekt hoe lieflijk toch, maar…

'Den Haag' met zijn paleizen waarin Besturen zwijgzaam huizen zou ik niet -hemelhoog- in Halleluja willen prijzen Torenhoge gebouwen van glas en licht wekken eerder de schijn van heiligheid.…

op een plek waar we één zijn spreekt het hart het sterkst tot zachte, open ogen een arm rond gebogen schouders ontspant je, totdat pijn door voeten heen de aarde raakt zoiets maakt je blij en in dat grote lijf van mij bloeit hoop als nooit te voren…

weerleg mijn droefheid niet wanneer het winterlicht langs koude daken druipt naar een stil woord dat langs het raam omhoog kruipt in de lucht staart alsof het de vlucht van wolken wil volgen om vervolgens in mijn oog te breken door een ijzige korrel door jou, door mij onuitsprekelijk verzwegen nu is het duidelijk hoe de tijd aan…

Uit steen ben ik gehouwen, mijn aderen gevoed door levenslijnen in de rotswand waaruit ik geboren ben. Zie hier het verhaal van mijn ontstaan, van mijn bestaan, Zo heb ik geleefd, met een hart van steen - Nu het einde in zicht komt, is er van mijn innerlijk gesteente niet veel meer over, Het werd uitgebikt met woorden als beitels…

Altijd met zichzelf in de weer de fraaie dichters van weleer en ook de dichters tegenwoordig zijn soms behoorlijk slordig ze groeten nooit op straat want hun trein komt vaak te laat de hoed gaat niet meer af dagelijkse leven heeft hun straf tijdens het eten zijn ze stroef hun blote benen op de poef tijdens het poepen zijn ze saai maar…

Alsof de wind het geheugen had meegenomen langs nostalgische familiebeelden in een televisieserie over melancholie zo lieten wij ons vervoeren in de spanning van het ogenblik het moment van gewortelde waarheid voorovergebogen als naar de grond gericht om het zware werk te doen voor de doden die ons lieten falen toen de weemoed kwam met…

nu je niets meer hebt, zeg je dobbel je elke nacht met de waanzin je trekt je jas aan en weer uit en weet niet waar je de binnenkant moet laten je rolt je op en de vrouw die je geworden bent beschermt de vrouw die je zou geweest zijn als die spreekwoordelijke vuisten zouden gezwegen hebben het is zo vreemd zeg je de leegte…

Overbruggen... De afstand tussen jou en mij wil je overbruggen Je weet me aan de andere oever de andere wal Wat zal je er aantreffen? gladde kiezel? hoog onkruid? Luid... klinkt je stem: 'ik wil de stroom overbruggen'.…

Van je beste best doen word je alleen maar een leven lang ongelukkig, zegt Antjie, en zo is het - Niets is me liever dan mezelf lui te noemen, - aardslui -, Te leven van de adem alleen, geen donder uit te voeren, geen flikker te doen.…

hij weet maar al te goed hoe hij haar hoofd kan buigen hoe hij haar houden kan onder zijn hand en als geen ander kan hij haar bespelen en al haar snaren raken tot de rand van van wat zij trillend nog van hem kan velen buiten elke rede van ‘t verstand geeft zij zich over, laat zich gaan hij is haar heer en ook haar meester dichtbij en mijlenver…

er waait een wind voorbij mij; een kind in de glans van haar ogen het is zeker dat zij zichzelf bemint wijl zij eerder door 't zijn lijkt bedrogen ik zie nu, hoe ruimte zich vult, sterker nog, ook mijn gedachten geraken verlicht omhuld met pure glans en gratie; hier verlaat zich toekomst op vrijelijk verwachten woorden, ongezegd…

het is lang geleden dat ik dagelijks de zin verwoordde vanuit een divers perspectief is het zo dat mijn blik in het heden meer wordt vermeden, of is alles al vermeld, verteld over alles wat mij bekoorde ben ik afgevlakt, ingepakt, ingezakt, is de emotie vergrijsd is de dag enkel een dief op de loer, kwijlend wachtend, op een vruchtbare…

mijn moeders grootste vriend was niet alleen een steun en toeverlaat haar dagelijkse schietgebed betrof het resultaat van nachtenlange zorgen waardoor hij niet alleen verloren dingen vinden liet maar ook verdriet een plek moest geven haar leven klopte veel en lang met felle slagen tegen elke toegekeerde wang keihard verdreef haar glimlach…

Hier wordt zand opgezogen maakt plaats voor water Diepte... dieper liep er eerst roodbont vee binnen draad en hek Nu.... is er de zomer door trek aan en op 't water Winters stil op deze winterdag geen kijkers, geen spel de plas verre van in trek.…

ik kan je in deze vervallen kamer tegen het licht houden in het zwijgen fluisteren dat je de terugkeer kan omhelzen je kan ook blijven schuilen in de donkerte van november, treuren omdat je alleen maar de stilte hoort die jou berooft van vlinders zoals een weeskind, op zoek naar verbinding kan je niet een beetje bewegen naar leven…