diep in mezelf beleef ik, wat we collectief niet meer willen daarom in herdenking de vinger leggen op onuitgesproken pijn zoveel jaren later nog aanwezig zijn, in hart en hoofd de ziel in vrede opgetild de dorst naar delen thans gestild, en uitgesproken pijn verlegd de stilte voelt oprecht…

Met de paplepel krijg ik het ingegoten (De -r- is weer in de maand) Ja! Met suiker en al wordt het me door de strot gedouwd - Ik praat nu onverstaanbaar met mijn binnenmond: 'k Heb liever gewoon een bordje havermout, Zoek langs het halfopen gordijn troost bij de glimlach van de volle maan, En huil heel zachtjes kleine druppeltjes…

door zijn gedachten vormde hij een loodzware kei die hij dagelijks meetorst als zelfgemaakte zwaarte hij leunt nu op een stok die hem ondersteunt de zon kan hij niet zien door het voorover buigen kon hij toch lichtheid zien van groen en luchtigheid…

Mijn naam is genoemd en meteen daarna vergeten, De klanken waarmee hij werd voortgebracht verwaaien In de hogere wolken, in de wijdere luchten Die mij op deze eenzame plek omringen, Waar alleen de zilveren vogels nog weten wie Ik ben.…

in de waterkoude lucht zweven meerdere verlangens eerder nader, dan de zucht van heel erg ver in de spertijd van de lente wendt een grutto zich omlaag hij kwam van hoog en juist vandaag viel ook de laatste sneeuwjacht droog op uitgestrekte velden, als een antwoord op mijn vraag…

"why are you worrying said the cat on my lap you should be writing poetry instead" in dubio zakte ik langzaam af naar de krolse krochten van mijn ziel. Ik zong mijn lied van hoogmoed en deernis, wat er mis is of goed zal ik lezen in de nevelen van de tijd schier onbereikbaar als nu de kat in de mand in de hoek van de warme…

in het papier is er een muur het houdt de letters op afstand woorden die niet geschreven kunnen worden, woorden die nog nooit bij elkaar hoorden zoals - ik mis je - ik streep ze door mijn liefste verdriet is een gesloten toekomst wellicht wordt dit alleen in poëzie begrepen zoals een treurwilg die met zijn trieste vlagen te…

Het lijkt ver, maar is dichtbij, het lijkt trouw, honds, zeg maar. En "en" eraan vast Is het mooiste woord gemaakt wat er op de wereld bestaat!…

slechts een datum in de wacht terwijl het zonlicht lacht op witte muren en de ondergang van zwaar gevoel zijn doel voorbijschiet, tot aan ’s nachts daar in het vroegste morgenuur ontstaat het vuur van eens voorbij, het zonlicht kleedt zich rond om mij voor lange duur onteert het uur de middag, totdat ontij zich ontbindt en ik…

Ik hoor je adem niet meer, je ogen zijn gesloten. Je borstkas toont geen beweging meer, Weldra zal het zand je hebben omsloten - Maar wat jij dacht en zei in jouw leven Zal ervoor zorgen dat jij voor altijd Lijkt te zijn gebleven.…

Hier verwijlen we weer als stormgoden blind in elkander , zwijgend als verloren zielen in mistwolken, wachtend, vragend, vermoedelijk ook argwanend voorbij het beeld van gelukkig zijn starend . Hier liggen we weer dromend van wilde vormen in elkanders handbereik geuren snuivend in onbenutte, voorbijgaande momenten verborgen. Kijken…

Weg zijn de gedrochten met hun verstikkende felle kleuren alles is vergrijsd in zalige onwetendheid kun je rustig slapen wat loop je dan te zeuren…

Een hulp zoekende Nog net levende Lijkwitte hand steekt Uit de modderbrij omhoog, Reikt naar redding, Geen houvast, Geen, geen, Nergens, nergens, Met een koperen ploert Die genadeloos alle Vocht verdampt - Wat blijft is De bedding van Deze rivier, Die wordt gevoed Met het bloed Dat zinloos in een Mens vergoten is…

binnenkort vertraag ik de tijd en daal neer ver ten zuiden van hier, in afzondering, zogezeid daar spreekt men een andere taal en dirigeert de koebel nog met enige zwier het lied van verlichte stilte en donkere nacht alwaar ik opzoek ga naar mijn verhaal immers in de schreeuwende verlatenheid ontmoet de mens zichzelf ontdoet zich van gelatenheid…

grenzen liggen als kadavers in de leegte van zijn verwrongen denken als verdwenen boven een vruchteloze vlakte waar noch huis, noch haard een kans krijgt om te overleven alleen hij profileert zijn dag; gulzig en onuitputtelijk als vraag en antwoord tegelijk als een handtekening waarin -wij- in de ik-vorm geschreven wordt enkel een…

Wie mij kende heeft mij ongemerkt verlaten, Is opgelost in een dampende doolhof Van ongekend verlangen waar ik niet langer Toe behoren kan, Ik ben slechts nog in mijzelf gevangen - De woorden waarin ik haar naam nog noem Zijn in de wind vervlogen, naam van ooit, Naam van altijd, naam van een eeuwig bloeiende bloem.…

maar dan vraag ik het me af of ik dat ook zou kunnen gewoon mijn handen dragen vastgeklonken aan de voortgang van de tijd en zonder spijt heel zacht jouw rozen plukken zou het lukken als ik wacht de zwaarte van een groot verlies verschijnt in levenslijnen, onbesmukt en opgerukt uit oude beelden daar ben ik geweest nu wil ik het meest…

als mijn handen diep de grond in gaan, de stenen raken, die door jaren heen hun weg omlaag hebben gezocht het beeld verdringend dat jij daar verborgen onder aarde ligt maar vastgeklampt aan het gezicht dat uit jouw glazen beeld naar mij gericht- een glimlach geeft daar leeft jouw liefde in de grond mijn pijn het bloed dat uit mijn…

Ik ben mijn Naam vergeten, Weet niet meer Wie ik ben, Naamloos drijf ik In de mist van Het vergeten, Alleen wie ik Liefheb zal mijn Naam nog weten - En ook haar naam Is mij ontschoten En wie zij was Ben ik kwijt…

Het lichaam is wrakkig en eist zijn rust op maar het hart is onvervuld, nog even dwalen mijn ogen langs stoffige schabben, Kopland en port een genadige nachtwacht. Dan wordt het echt stil, in het trappenhuis mager beschenen door de sikkelmaan hoor ik het ruisende ademen van de huisgenoten, elkeen tuigt zijn dag af, dat weerbarstig vehikel.…