stilte valt vanuit haar ooghoek over onuitgesproken woorden haar blik op oneindig het bestek onaangeroerd naast het bord verlichten kaarsen een te vroege schemering waar weemoed verborgen ligt onder het met zorg uitgekozen tafelkleed voor deze speciale avond schaduwen dansen op de muur…

In liefde opgedragen aan mijn zus Misschien zin in Cappucino, warme Choco of zo Zeg je, terwijl wij Je duidelijk vertellen Dat we niets Meer hoeven, We zitten al zo vol - Toch begin je Met stramme vingers De plastic verpakking Moeizaam te openen, Zinloos te openen, Want jij weet Dat het erop zit, Dat weet jij net…

in ongelijke tred loop je met blaren op de ziel niemand die het ziet of toch iedere keer valt je masker in duizend stukken nog voordat je gaat zit het er weer op gelijmd dankzij honderd tranen tot de maan haar entree doet vlucht je ongemakkelijk de nacht in…

Ik drink het leven in, Ik drink, drink en drink Tot mijn maag en darmen Tot de rand toe zijn gevuld En ik eindelijk de waarheid zie Die tot dusver altijd was verhuld Ik drink, drink en drink Tot ik de helderste dimensie Van de waarheid zie De enige werkelijkheid Ik drink, drink en drink…

Lezen wat er niet staat Woorden verstaan tussen Regels door die op Het oog de waarheid Verzwijgen Ze schieten alle kanten op Gaan de ruimte in die Oeverloos is, Net als de waarheid, Oeverloos, oeverloos…

de verveloze muur, de verwelkte bloemen, wie is zoveel vergane eenvoud waardig tenzij een ongenode gast... de onzin stapelt zich op, mijn ooglid trilt bij het lezen ervan, ik val haast ten prooi aan Forest Whitacker-eye toch verven kwasten niet zoals vroeger toen alles eens vanzelf ging en zeker geen uitleg behoefde krullen zinnen…

Gekooid, geknecht, Beroofd en berooid In het traliewerk Dat leven heet Word ik vanmorgen wakker In een schuur met wat stro, Wat dieren en een kind Dat mij vol verwachting aankijkt - Zijn blik verdrijft mijn wanhoop Zijn liefde wordt mij gegeven In een zeldzaam zachte winterwind…

Toen ik in je lijnen Mijn naam zag staan, Steen, zag ik in jouw Ziel de mijne weerspiegeld, Herkende ik mezelf in haar, En besefte ik dat jij geleefd Hebt zoals ik geleefd heb, Zoals ik heb bestaan…

stroomt door mijn haren en neemt al mijn gedachten mee in ondergelopen wegen vissen springen op zij spelen krijgertje zo hoog waar de maan niet schijnen kan slaan ziellozen op de vlucht zij zoeken hun heil daar waar wij nog niet rijp voor zijn het kleurt de winter blauw…

Jij zegt dat je Hier woont, hier in Deze stad - Ik vraag je de weg Want ik kom niet Hier vandaan, kom uit Een andere stad, in een Ander land - En vraag je waar ik Het grote plein Kan vinden, in het Centrum van jouw stad - Je weet het niet zeg je, Weet zelfs niet de naam Van de straat waar Je nu loopt, je weet Eigenlijk…

nu zij haar naam op handen draagt met vingers in de mantra van een stil moment vergeet haar lichaam, dat de zon zijn stralen zendt en de wind uit alle hoeken zoekend rond haar benen slechts verdwenen ontij vindt dit kind haar heiligdom nog ongezuiverd huivert, onder zoveel kou…

Terwijl ik met je danste in de balzaal van een Weens paleis sneed jij die leugens uit mijn droom en plaatste je er zwart-wit beelden van de moord op mij in terug. Als een vrouwelijke Shakespeare belazerde je de hele mikmak en onderstreepte je mijn noodlot met verf van gas en cyaankali. Mijn schizofrene waanbeelden verstopte je in…

rond een kerk knielen huisjes ze zijn devoot en houden blinden dicht de buitenwereld slaapt in oude volksverhalen slechts een oogwenk verderop scheert de snelweg rakelings langs trage dijken en daarachter nog een slootkant, met wat riet je ziet dat waar de tijd in stilstand naast de bermen schuilt, je oog getrokken wordt naar meer…

vandaag dacht ik aan een kind ze draagt de namen van een bloem en laat de winter bloeien ik denk dat ze ook mooi is, ergens daar waar ik niet meer kan komen vandaag dacht ik aan een kind ze was mooi en zong van hemelsblauwe vogels, van de bomen en het gras haar graf ligt onder koude aarde vol verlangen opgewarmd door wie ze was…

Het waren zilvergrijze Novemberdagen daar in Zeeland, Geen zonlicht viel op bomen, Huizen, struiken, zodat ze In zichzelf rustten, Niet anders waren Dan ze zijn…

'waar denk je aan' ergens op de vloedlijn tussen waken en vergeten een moederstem die gebiedt, 'kom niet te laat voor 't eten' een geur, een kleur flarden uit losse herinnering een vloeibaar moment binnen omrankte muren van een doodstil ding stil, de klok is verjaard een doof beeld dat mij aanstaart…

Geen kerstboom te zien, En toch lopen hier allemaal Mensen voorbij met een kluit In hun handen geklemd - Langs de scheuren in De aarde - hun aarde - Zijn ze op zoek naar Het riet dat hieronder Ergens moet groeien, Zo hadden de beleidsbepalers Hen in vertrouwen gezegd; Maar net zo min als de huizen In hun luxe woonwijk verkoopbaar…

Mijn hart is nooit van steen geweest, Vlees en bloed waren het enige dat ik had - Windhozen en orkanen Die me overkwamen Zorgden voor uitgesleten Platgetreden paden Die allengs niet anders voelden Dan het gevoel geen gevoel meer te kennen En zie daar, vanmorgen aanschouw ik een wonder, Mijn zichtbaar hart is van jute geworden - Ik…

het huis geraakt langzaam leeg op zolder zoek ik naar woonst ik gooi mijn hart overhoop draai de rug naar heimwee hoe lang zit ik hier al met te ijverige wijzers nog even en dan word ik een zwerfkei te vaak in mijn gedachten…

Op een morgen droomde ik Dat ik mezelf geworden was - Eindelijk was ik geworden Wie ik heimelijk altijd al Wilde zijn, De Japanse steenhouwer Was immers altijd mijn Droombeeld geweest, nooit Had hij mij losgelaten, En nu waren we samengevallen Tot één persoon, hij en ik - We gingen emigreren naar Een land hier ver vandaan,…