De huizen als geplakt tegen de helling van bergen Van bovenaf lijken wij, ongeoefende klimmers ......dwergen Wij voelen onze spieren van kuit en bovenbeen Zijn de wandeling nog niet moe maar nergens een cafe,terras Het is niet dat ik ween het bergdorp ontroert me tot tranen toe.…

Krakend kreunend teleportatiemiddel Zoevend tussen landschappen door Een bron van verhalen Op het perron gesnotter en geknuffel Een afscheid Voor altijd of iets korter? En tussen vrienden, geliefden of een op lust gebaseerde mix? Wachtend op het bevrijdend gezucht van de deuren Staat er een onstuimige kudde circusartiesten De reis reeds…

De reiziger reist Zijn tenen blauw Ontdekt, bewondert Herontdekt, vergeet Om nooit thuis te komen Uit te rusten Te slapen Niet meer te weten Dat hij is weggeweest…

Als klein meisje lag ik in het hoge gras tussen de boterbloemen Ik wist hoe mooi de wereld was en hoorde bijtjes zoemen Ik zag de wilde wolken gaan met wollige witte randen een hemelsblauwe achtergrond deed mijn fantasie ontbranden De hemelvaart, was mij verteld: Je kon op wolken reizen ieder mens, zo was gesteld zou op een wolk de…

kleine mensen in veel te grote schoenen weten nog lang niet van de hoed en de rand al denken zij de wereld aan te kunnen stevige levenslessen zullen ze ondergaan om tot daar te komen waar puzzelstukken vanzelf op hun plaats vallen tot dan zullen ze dobberen op golven van de zee niet wetend waar de wind ze brengen zal gaan ze vol goede…

ze voelt geen vaste grond onder haar voeten ze is niet bestand tegen het land deining heeft ze nodig deining, donker water en de zoute wind die vertelt wat haar te doen staat op weg naar de horizon haar houvast duurt niet langer dan een paar golven lang ze gaat nooit aan land…

De reis die onze genen maken, is eeuwen geleden begonnen. Onze genen leefden al, in naamloze oermensen. In onze vaders en moeders. In onze dochters en zonen. Zo reizen onze genen verder, eeuwen nadat we zijn gestorven. De reis die onze genen maken, zal nooit meer eindigen. En wat is het lot van ons stervelingen? Wanneer ego's eindelijk…

ik zoek beschutting tegen de tocht bij kale muren de muziek is oud sterft in klanken tussen roestige spanten neon brandt koud in dit oord waar mijn reis ruw is verstoord wacht gelaten op de laatste trein die er al lang had moeten zijn weet dat die nog gaat komen met wagons uit mijn dromen ik heb hem al eerder gezien stellen…

Wat drijft ons mensen voort? Over het land en over zee. Door wie worden we gedreven? Ooit zijn we uit de zee ontstaan. Wind stroomt nog door onze longen. Water is in ons bloed gebleven. Een mens leeft als een veertje, dat drijft op een diepe oceaan. Zie, hoe veertjes zeilen gaan!…

(Toren van Bélem) Als een ce- remonië- le toegangspoort aan oever van de Taag te Lissabon sta jij hier sinds het begin van historische 16de eeuw Neo-ma- nuelijnse versieringen invloed van Moorse de- coratieve kunst overal goed zichtbaar in zowel bastion als toren Ook Vlaamse gaaien vliegen van Noord- naar Zuid…

even in mijzelf verzonken denk ik zomaar nergens aan door het landschap van mijn dromen reis ik wars van elke waan doch in mijn hoofd strijden gedachten om een plekje bij het raam…

Getracht heb ik om golf over golf jou te laten gaan de tocht van eb heb ik ook vloed niet in macht leiden laat ik me door het onder waterleven zo zacht dat ik hard terugspoel naar de baai en het begin cirkelend gelijk de meeuwen zingend krijsend boven mijn weten besef ik dat ons kunnen altijd ons kennen is geweest…

Van dichtbij wil je ze zien de wolken zijn het de watten als op een kindertekening? Ook het blauw van lucht wil je zien aanraken met vingertoppen Je wilt je bestuurder,regisseur een God maken schepping aan je voeten Je wilt het schreeuwen van de daken: ruimte,'n ruimtereis wil ik beleven Want soms... is aarde zo…

Verdwaald zijn en ergens in het vierde kwadrant een ster zien verschijnen missend stukje van een puzzel Zonder het kleinste deel wordt het beeld nooit een geheel Het is als hard blazen tegen een uitgebloeide paardenbloem In planeten en sterren verdwijnen weerkaatsing van het licht voelen in de ogen van de ander, in een pupil jezelf zien…

Steeds vaker val ik, val ik samen met het leven. Steeds vaker durf ik, durf ik te zwerven door de ruimte. Steeds vaker beleef ik, begrijp ik het moment, als essentie van de tijd. Steeds meer sterf ik, sterft mijn gek idee van vreemde eigenheid. Steeds meer val ik samen, val ik samen, met wie ik was en met wie ik ben.…

je hangt nu boven mijn tafel in de vorm van een traan maar vol gaatjes in het koper en zilver denk ik aan al het kloppen van die gaatjes in Cairo op koper en zilver en wij die daar wat liepen zoveel later een lamp boven je tafel daarvandaan en het licht nu op mijn muren…

Blad na blad laat je ze vallen wegwaaien met een poolwind gecreëerde demonen die het vergallen Het is uiteindelijk het lied dat wint Legende in jezelf maak er hetzelfde feest van elf na elf Er bestaat niks wat niet kan, niet dan? alles is lijden en daarna komt de lach eventjes is het oerstil in je diepste angst maar weet dat je verder…

Een druppel ben ik. Geboren uit een wolk. Geboren om te vallen. Mijn val wordt gebroken door een grassprietje. Ik verdwijn in de grond, met druppels zoals ik. Samen zoeken we verder. We kabbelen. We stromen. Naar de Clerf en de Our. Naar de Moezel en de Rijn. De Noordzee geeft druppels, aan de Atlantische Oceaan. Eindelijk ga ik naar…

Toen wat dagen geleden verdwenen verdwaalde regen onder een bloedrode maan waarheen wist geen mens en waarvandaan komt een geest Een fles binnen met een liefdevolle boodschap alles zwicht onder licht dat op een manier van magie gebonden is…

Doelend op waarheen vraag ik me af of de marathon levensecht niet enkel een rondje blok is dat nergens toe leidt Als je tenminste the road not taken inderdaad weerstaat onderweg Heiligt soms het middel het doel van onderweg zijn? Van weg zijn? Van zijn?…