Ik maak een lange reis helemaal alleen. Ik slaap onder de blote hemel in de ijskoude lucht. Ik steek kolkende watervallen over en trotseer harde stormen. Ik vecht met leeuwen en panters, gewond ga ik verder, door een donker bos met spokende wezens. En als laatst beklim ik de hoogste berg. Uitgeput sta ik op de top, en dan zie…

Schepen bevaren me varen de stroom op en neer beladen en onbeladen Schepen bevaren me kennen mijn nukken onvoorspelbaar toch mijn daden Schepen bevaren me wind en ontij mijn handlangers mijn trawanten Schepen bevaren me ik doe ze schutten en sluizen van ondiep naar dieper en omgekeerd kennen mijn ruwe oevers botte kanten…

op het terras aan de Jonte werpt een ober tussen de bedrijven door met succes een hengeltje uit... tot mijn grote verbazing haalt hij in tijdsbestek van pakweg zo'n 10 minuten vier forellen uit de rivier daar droom je toch van in de baas z'n tijd even iets voor jezelf doen…

wat de aandacht trekt is 't oorverdovende gefluister van de karpers in een poel we luisteren gespannen naar een samenspraak in een soort geheimtaal... durven slechts gissen naar de betekenis ervan want liplezen is geen optie…

vanuit de hoogte waakt de dame over haar zinderende stad op het kruispunt van eeuwenoude wegen knorrige obers mopperen boven pastis en kruiken koel water in hun onverstaanbaar patois bedelaars, straatdiefjes, straatmadeliefjes rollen met hun donkere oogjes vingervlug je zakken leeg weemoed klinkt door de hese "paloma…

De hitte kruipt over het enge pad Het alpine dorp ligt in ruïne Hier hebben mannen, vrouwen liefgehad Maar konden er de kost niet meer verdienen De wilde tijm kan je van ver al ruiken De hop hoept schril en onverstoord Geen leven meer achter vervallen luiken De krekels hebben hier het laatste woord De bron, die leven gaf, is opgedroogd…

wij zijn slechts zandkorrels op een strand van vergankelijkheid het is de wind die ons laat reizen…

m'n verbeelding gaat met mij op de loop op het Plateau de Larzac bij het gehucht Cantobre zie ik een man met een vaag gelaat wang aan wang met een vrouw…

gisteravond in Bannes na de regen vond er een opmars van naaktslakken plaats in dezelfde richting op de helling van de rue de boutonnier op weg naar camping hautoreille alsof ze daar hun tenten hadden opgezet...…

De koetsier in Brugge sprak op een toon, die 'tien' werkelijk deed weerklinken voor tien en in zijn ratelende stem verdwenen wij voor de tijd die hij ons gaf, geborgen in zo'n oude kar uit een andere eeuw en sidderend van jaartal naar jaartal, spottend met een magere begijn, een griezelige rit door de tijd, via holle kerken en taaie monumenten…

last is vervelend meestal ook zwaar behalve een last minute wegwezen!…

spitsuur schijnt het in het gehucht St.André de Vezines één kerkje drie boerenhuizen en een oude herberg het is een drukte van belang want er wordt vandaag getrouwd en dat gaan ze vieren van verre zijn ze gekomen om hier de bruiloft mee te maken wij de ontheemden laten ons verbazen…

Nog veel vrolijker dan alles wat door tijd genomen was hief ik mijn zoutkristallen glas voor iets dat werkelijk kon komen wachtte ik gedachtenloos verstild getijdenstromen af dreef ik luilekkerland op zee geraamteloos haast in bekoren had ik meer dan ik kon zien weer eens mijn ogenkost verloren Maar niets meer bleek minder waar toen ik…

geen parachute bij mijn ticket hoewel leven onbetaalbaar is…

Zwierig en joyeus, jas open, sjaal over schouder, oor aan mobiel, op weg naar de senaat? Nee, niet de senaat. Hij verlaat het park, - le jardin du Luxembourg - haast zich rustig richting Odéon en slaat af naar de Sorbonne. Nee, niet de Sorbonne. Geen senator, geen hoogleraar. Hij slaat linksaf, houdt in, dan rechtsaf, rue des Écoles, nog…

De Braziliaanse meiden met prachtige lijven in alle tinten tussen licht en donker, maar licht is in de mode zeggen ze het verhoogt hun status en een kans op betere relaties ik ben blond met blauwe ogen en dacht in mijn jonge jaren dat is voor mij het paradijs De schoonheden flaneren op het strand aan mij voorbij ze lachen uitdagend…

Sfinx Je mag de sfinx niet aaien. Sluimerende lobbes. Plooien van plataan. Geen baas die zegt: “Kom, we gaan!” (Sfinx van Wang Keping, 1999, tentoongesteld in het ‘musée Zadkine’, mei 2010)…

In de stedelijkste straten, achter de stenigste façades, zijn er binnenplaatsen van koestering en kunst, van stilte zelfs, en van alledaagse mysteriën. (Parijs, mei 2010)…

hoe ver gaat nog de reis als hier de zoute zeelucht net als overal de vissersboot doet dansen mijn nacht zich op vergeten dromen drijven laat hoe dichtbij is het licht dat lijkt van ver te komen over het plein daar waar de vrome menigte de dag ervoor en nu mijn schaduw nog de zegen krijgt hoe vrij lijkt hier het ademen het leven in…

na een hoop films en fanatasie is de clue dichtbij oude blaadjes vallen voor mij neer oude pennen van grootse leer een eer om die teksten te vinden opnieuw proeven aan oude vruchten zoals de smaak van inkt nooit echt zal opdrogen gekko`s en regenbogen…