een reis duurt korter met de wind in je rug een reis vangt niet aan met je rug tegen de muur met je rug tegen de tijd heb je niet gereisd je reis is het begin van het verdwijnen in het landschap…

d' Adelaar kruist het fraai- e vliegtuigspoor en de zon zakt in de Adri- atische Zee d' Oude Stad slaapt... d' Adelaar voedt zijn jongen de zee kleurt rood de maan kiest kleur de Oude Stad, heel mooi verlicht inspireert tot gedicht Dalmatiërs hebben zich op de reling van de vis- sersboot reeds verschanst, klaar voor vertrek De Strada…

het schip een paard van hout met vleugellamme stilte volgestouwd het vertrek valt hem zelden zwaar de thuiskomst steeds een smeulend verlangen maar thuis zijn gewoon thuisblijven dat kan hij niet verzucht Penelope het water huivert de veerman meert aan een roerloos wachten in onderbroken tijd…

hoog boven de dampkring draait de ruimtereiziger elk anderhalf uur een keer om de aarde woestijnen gebergte oerbossen en oceanen vanuit de ruimte overziet hij het allemaal: de wereld waar we wonen de aarde is een fragiel blauw bolletje waar de dampkring als een dun schilletje omheen hangt een verre echo uit de kosmos…

(over dingen die voorbij gaan) als ik in opperste verwondering over het vlonder van Smögengsbryggen loop verwacht ik elk moment achter een volgende bocht vissers in Volendams kostuum die op een bankje verhalen over een wonderbaarlijke vangst…

Deze stad ademt de jaren Aan voeten van de heuvelen en aan de armen van de Adriatische Zee De Strada van de Nieuwe Stad Uitmondend in die heel Oude, waar de tijd is blijven stilstaan in een bom die ge- ruisloos verder tikt Kantélen, oranje daken Schietgaten. Kogels op azuurblauwe zee Uit tijd die nooit meer wordt Eindeloos ommuurde tijd…

Hoe ver het oog reikt: een bak met zand niet ommuurd, geen strand Wel een zee van zand... door aanhouden van wind tot golfjes en golven gebracht Samengedromde dennen verdedigen zich uit alle macht tegen het stormlopen Zwarte vogels zetten zich schrap op oude takken ze lijken me bezopen Wennen... zal ik niet aan dit landschap…

IJsland, Jan Mayen, Spitsbergen. Eilanden waar de natuur regeert. Waar mensen groots en klein zijn. Mijn scheepje ligt daar afgemeerd. Als kind al ben ik vertrokken, naar die hoge landen aan de zee. Zwervend in mijn warme bed. Mijn Bosatlas, daar sliep ik mee. Ik hou van oude, stoere schepen. Van ijs, van storm en van zonneschijn. Het…

Een immense vallei op een zaalgrote foto van het museum omringd door imposant gebergte Ik zou je vragen met mij en rugzak, daarheen te gaan. De volgende dag ging ik nogmaals kijken foto's gleden over in elkaar naar besneeuwd met witte tentjes in het dal, naar muildieren die kisten droegen naar blote voeten die het pad beklommen Het…

dit landschap doseren is de muziek van Edvard Grieg bij mondjesmaat ten gehore brengen als bij donderslag het mystiek aanzwellen van onweer over gindse bergen later in het dal weerom het kristalhelder zwijgen... de rust vermenigvuldigd in veelvoud…

We gaan naar het zuiden op vakantie omdat daar de morgenstond uit een koe gemolken wordt, in het zuiden laaft het paard zich aan dichte mist, gaat de giervalk van hand tot hand, verhelen de vlinders zich in rupsen, steekt de tijd zich in het boerenland, heeft geluk zich in de aarde verstopt…

in Frankrijk zijn stations waar geen treinen meer rijden het loket blijft gewoon open want je koopt er een kaartje voor de bus de rails weliswaar roestig doch ze liggen er nog alsof elk moment de trein uit Vittel binnen kan rollen…

Hij wandelt de dichter door een oud stadje aan de Maas Helaas... zon speelt kiekeboe lichter wordt sneller donker De winkels leeg etalages vol snuisterijen De straat klinkt hol kinderkopjes schreien doe me 'n lol Heer, laat zon schijnen op de gevels van dit Maasstadje: Ravenstein.…

de eenzame wandelaar vast een toerist denk zo maar oortjes/muziek tablet in hand korte broek vanwege de prachtige zomer niet zo raar rijk gevulde rugzak/drinkgerei nog erin gepropt opzij dit alles eind juni maand na mei deze evt. vakantie gaat niet veel kosten slim bedacht een dikke pluim aangaande deze sportieve…

Aan het einde van de wereld ligt een stad, temidden van sneeuw en ijs. Er wonen weinig mensen die er niet sterven. De zon gaat na de lente niet meer onder. In de winter is het altijd nacht. De stad wordt omgeven door spitse bergen, en de zee van Willem Barentsz. Wie Spitsbergen heeft bezocht krijgt heimwee. Wie er verwonderd rondliep raakt…

Aan zoom en rand schil van landen tref je vaak ....een lieflijk strand Het zijn palmen die er het decor van een aards paradijsje van willen maken Ik trof er jou -jaren terug- je veegde net je haar uit je gezicht Door dit gebaar aangetrokken schreef ik juist voor jou dit kleinood van 'n gedicht.…

Wat drijft ons mensen toch, om ons veilige huis te verlaten. Wat doet avonturiers verlangen, tot voorbij de horizon? Wat bezielt ontdekkingsreizigers, om naar zichzelf op zoek te gaan. Is het heimwee dat ons doelloos drijft, terwijl we veilig bij de kachel zitten? Is het verlangen naar verlangen, om weer op weg naar huis te gaan?…

Nog liggen ze er voor anker wachten.... op zomers plezier nog niet klaarwakker nog niet ...getuigd voor de vaart het is tenslotte nog maar eind maart De zeilen in het vooronder het roer roerloos Ik zie de rimpelingen van ongeduld in 't klare water.…

ik betrap mezelf op een vleugje heimwee naar het oude Frankrijk Hotel des Alpes tout le confort A Die route de Gap en de Grand Garage van A.Saviard Centre Ville waar je destijds terecht kon voor een Peugeot of Simca de snel vervagende schildering op de oude muur in Pontaix maakt weemoed in mij los met het glas pastis op het…

blijf nog even, we hebben onze tijd niet verzadigd doorleef nog even, aan kalenderscheuren voorbij buiten het zicht van de haven, struinend door het kathedrale bos dunner dan gisteren altijd helder als ontluikend avondlicht binnen vaste kaders vanwege vluchtgevaar raam of gangpad, een warme doek in 't gezicht…