als tranen worden gehuild die de Bosche Vrouwe aldoor zijn toevertrouwd zou de Dieze overstromen zouden hoge stadse kaden worden gebouwd eeuwenlang kaarslicht beschijnt het beeld van de kleine madonna de koningin van troost voor het menselijk drama alle zorg en leed worden ongezien beschreven, in stilte uitgesproken…

als een windvlaag gleed het langs me heen die middag in het open veld toen ik achter een wazige horizon iets van oorsprong en bestemming voelde als een vaag besef van eeuwigheid…

als drie sterren aan de hemel staan zacht twinkelend de dag verdwijnt in het sluipschaduwen dat deze nacht inluidt kijken wij op de kleine kaarsenvlammetjes met hun trillende kopjes langs de muren zijn onze lichtjes van vrede en geluk volgend jaar in Jeruzalem....…

Een plas water, is al wat er lag. Daar engelen onbeschaamd, natgeregend, Het leven laten in de stille sneeuw. Zonder een brief, Noch een beleefd Goeden dag.…

In aanbidding strek ik me uit naar de hemel, vol verlangen om de bron van mijn leven te ontmoeten Ik ervaar het in Alles om me heen In de veelheid van gezichten herken ik de bron en geniet intens even raken onze zielen elkaar, om vervolgens verder te gaan.…

sasabonsam sidderaal sis geruisloos achter glas bied een inkijk in je ingewand je gelaat in koffiedik jij onverlaat zilte weg loop dood je huis op straat praat ons na eshu-gba-yi-la god met streken wees genadig…

Mummelend schreef ze haar enige God en Jezus almachtig als zij helder was sneden haar psalmen elk ketter de pas. Hen schonk ze steevast d'r bedlegervodden. Ze speelde doorgaans de dertiende zot: zweeg van des duivels; opvliegende gassen trok met haar lenzen, wat steels in de kassen over haar lei kwade uitspraken vlot. “Wel godverdomme,…

In speels verdriet en luchtig mededogen ziet elfje Elsje dat het niet meer gaat al is het teder zweven nog zo'n daad, gegroeid uit eeuwenlang poëtisch pogen. Het strijken over zachte wimpers laat verveling toe: alleen de meisjes mogen, gebogen over vijvers, opgetogen de lelietjes-van-dalen aangepraat. Van vliesjes wil zij sterke vleugels…

alleen - berg ik je in mijn huls trek traag met jou door mensenland tot aan die bovenzinnelijke impuls van wieken naar de overkant alleen - draag ik je in mijn schoot spui je spreken de wereld in vlieg je vleugels arendgroot tot ik aan vrije hoogte win zo breek ik uit identieke dagen naar dat wezenlijk moment rond wijdte, wind en vlagen…

lijvig in het koorgestoelte op bladzijde honderd en tien links Latijn verstaanbaar rechts het rode lint geeft de indruk dat ik weet waar ik ben een leeuwenkop staart me aan terwijl Maria fenomenaal de hemel in wordt gezongen rond zessen…

pas dan als Gij mijn verweerde hand; gerimpeld met aderen beslagen ontvangt in de rust van uw schoot aanvaardt Gij mijn zware dagen…

Uit het maagdelijke wit haal ik je sprekend als een vaststaand feit naar binnen. Pen en inkt beschrijven kras het linnen van mijn ledig ledikant, ik prik je dichte wolkenhemel open, wrik je vrij,verlost uit diep verdoken zinnen, grijp met graagte naar je wijs beminnen, naar de liefde in je hand : ik lik je woorden uit de beker, drink je…

Met dank aan Bert van Schie Vier koningen waren het, vér hier vandaan op weg naar een sterre die stil had gestaan. Ze pakten wat spullen en gingen op reis: de weg was wel lang maar ze waren heel wijs. De ster bleef een knipperend oog in het duister en leidde hen dwars door het mensengefluister. Een stralende zon draaide weg in de bergen…

Uit het maagdelijke wit haal ik je sprekend als een vaststaand feit naar binnen. Pen en inkt beschrijven kras het linnen van mijn ledig ledikant, ik prik je dichte wolkenhemel open, wrik je vrij, verlost uit diep verdoken zinnen, grijp met graagte naar je wijs beminnen, naar de liefde van een god : ik lik je woorden uit de beker, drink je…

mijn hand kruist de vier windstreken terwijl mijn stramme benen op de versleten plank pijnlijk wenen de ogen verstard gericht op een beeld van verbeelding aan wie ik mijn verloren hoop met droge tranen schenk de geur van een gedoofde kaars is als balsem voor mijn pijn in dit moment van alleen zijn…

1. Introitus o, mens, mijn beeld in jou geschapen ik treed nader tot jou beziel je met ademende genade laat ons samen juichen ons op gezamenlijk licht beraden langs verheffende wegen omgordeld door voortdurende bloesem laat ons zoeken naar een scheppende zegen 2) KYRIE mens, ik ontferm mij over jou leg je…

ik schrijf m'n eigen regels naar de letter boetseer een heilig, openbaar gedicht nee, eer mij niet, ik doe alleen mijn plicht afvalligen behandel ik als ketter ik overweeg slechts zaken van gewicht mijn omvang groeit, ik ben een binnenvetter de spanning tap ik af als gele etter ik druk me uit in Duisternis en Licht dan keert het om, weerkaatst…

De boer haalde net aan de honderd, nu de hemel nog. Hij gaf de tienden, hij hield knechten en dienstboden en dankte met Maria Lichtmis de minder validen af. Liefde had hij voor “dienstknechten in de wijngaard des HEEREN die de bevinding des harten kennen”. Hij liet in Brussel hun geschriften binden in het allerfijnst velijn. Als…

even kijk ik om de hoek niet van mijn huis of straat maar van het leven vraag mij af wat ik daar zoek en hoe het mij daar dan vergaat ik zal het nooit weten maar als ik zie in de ogen van een blij kind vergeet ik al snel mijn wens dan maakt het mij weinig uit wat ik daar vind…

Je bent niet meer dan zaad, gevallen jij, gestrooid in driedimensionaliteit, gevangen binnen cijfers van de tijd en winden waaien licht aan je voorbij. In ’t duister diep van omgeploegde grond lig jij te sterven aan die nieuwe plant die uit je openbreekt naar hoger land, zich voedt met alle sappen uit je wond. De vraag is : draag je leven…