fladderend bijna slaat hij zijn witte handen uit losgemaakt van werkelijkheid vindt hij vrije hoogten zijn eigen weg de blinde vogel zingt aleen nog in de nacht de gebalde vuist omklemt twee penselen de andere hand raast heen en weer op het doek het rusteloze lichaam springt, klimt tijd verstrijkt minder woestheid altijd opnieuw…

wanneer ik 's ochtends soezewaak meng ik mijn dromen met panache tot een dichttalende gouache zich beeldend op mijn wazig vlies zodra de zon in pastel blaakt vervloeit mijn strelend zinnespel tot een zachtvloeiend aquarel waarin ik mij dronken verlies na muzewenk en ruggespraak sla ik een kader om het doek zoek een licht-obscure invalshoek…

achter haar rug om de details van haar hals parelmoeren schaduwteint met een ronde bel aan de lel van haar fraaigevormde oor zo even om dan eeuwig in haar ogen te blikken zonder naam, meisje in het raam een kind tot vrouw, zij smacht oliedik de verzuchting van elke man die haar ontmoet zijn hart beroerd door haar in zo weinig klare taal…

de schilder moe bij de vrouw aan de koffie saampies knus biechtte ’s avonds laat de schoenen vol lood het model was plots zomaar zoek hij stond droog achter het doek uiteraard zwoel in zijn gevoel kunst een stuk dat inspiratie bood knielde en bad tot Sint Antonius geef mij die schoonheid vlug terug hij sprak mijn bede werd stante pede…

De kleine noordenwind doet de zon vandaag opvallend helder stralend schijnen: de Ploegschilder pakt vroeg zijn ezel, vult zadeltassen met palet, veel primaire kleuren, een schildersmes, een dot katoen. In het morgendauw, langs blauwgroen water graast stil zijn ezel, terwijl de schilder zijn ogen richt op scherpste einders, hij houdt zijn…

het penseel ligt ongeduldig klaar om het fel begeerde morgenrood dat nog nietsvermoedend slaapt uit haar dromen te wekken een leeg doek wacht met smart op de streling van de dageraad die een blozend begin zal maken met het inkleuren van de dag geen lijn is al uitgestippeld de perspectieven zijn oneindig schakeringen van wilde bloemen…

Droogte dwingt tot absurde capriolen, hoog bewegingsloos hangend aan een plantaardig tandflos draadje Bloemen zoet hart magnetiseerde zeemlederen maagwand, vervoerde zijn geperfektioneerde reukorgaan en dwong zijn grijze pudding tegen beter weten in tot het moedwillig negeren van Darwins bewezen evolutieleer Onheilspellend Engeland…

adem maar de geur van het verleden verwelkom de personen die uit de schaduw van hun schilderijen treden voel de stenen loop het pad hun schreden hebben eeuwen eerder al die tijd gehad pas op het terras zie je de werkelijkheid in vergelijk is rembrandt 's licht een paar penseeltjes anders…

Ik zag je in een schilderij, jouw blik zo krachtig en zo puur. Ik weet nog steeds niet wie je bent, maar onze ontmoeting was vol vuur.…

Als een rose, dat na een poos niet willen zeuren, toch om hoop roept en met uitgestrekte armen niet pakken kan wat uiteen wijkt aan de randen dan is dat zoals liefde is: warm, lokkend en te zacht omwege de houdbaarheid.…

Ach, die zelfvoldaanheid in het verbreiden van en geen begrenzing in het ver verschiet. Je was niet, kwam niet en nooit bleef je (ook niet in m’n dromen) In geel ben je ontegenzeggelijk bij me als een heldere gedachte, die mij steeds ontschiet.…

Irissen, ze glijden door de avond door het oog van de lantaarn laat ze schijnen, laat ze verdwijnen uit de dood opgestaan. Irissen zingen over licht en seringen over het verloren oor, de nacht is snel gekomen. Ik hoor de zonnebloemen dansen voor het venster in het nachtcafé. De sterrennacht is opgestaan. Ik verlaat mijn plaats en…

Enkelvoudig glas houtvezel witgelakt rond vierkant versteend emaille Plastic steel verast tabak tot gekraste zwarte leegte Voorover getuimelde zwavel ideeën ziener uitgehongerd over zwetend schaduw licht op beide ver onder stellingen…

arm in Parijs tijdens een diepvriesoorlog kiest hij voor somber blauw dan rolt zijn naam over de tongen lauw gegil van vrouwen in zijn zog die één uur later niet uitgezongen raakten over het fluweel van de flirt hij hult zich in de roze tint van een circusjongen maar buiten de lijst huilt een jachtbommenwerper een paard in paniek snuift…

Staat van ontvluchting gezamelijk broederlijk zie hier de drie musketiers Liefdevol vertrouwend kwaliteits staal bestrijdt geschreven oppervlakkigheid Ogen doorgronden ziel, pijn vlamt op naast een poel van ongebluste lust en bitterheid Blijf nog even en streel mijn ego nu eens met zaal leegte en pseudo intellectuele persoonlijkheids…

Van af de eerste ontmoeting laat het niet los de wijze waarop ze ons volgt Tijdloze Agatha, speelt met één kijkmoment ernstig, ze zegt welkom en vaarwel vanuit de eeuwige deuropening die zekere honger naar de onsterfelijkheid van één vrouw en één kunstenaar bijtende in alle uren en ogen alsof ze kersen en appelen van de korte…

begeef je in de schilderij hou je bij het purper word Knossaal op Kreta ga 's morgens naar het strand verzamel vuil gele murrexslakken stinkend en duidelijk te vies voor burgers om aan te pakken doe ze in een grote pot met zout en flink veel pies uiteraard ken je Aristoteles purper is violet rose tot donkerrood geslacht varieert tot…

Jij draagt niets dan je zonnebloem maar daarmee ben je rijk; ik die zoveel het mijne noem, voor hebzucht vaak bezwijk, ik zie je stromp'lend verder gaan en voel weer wat ik mis: het lokken van de stem, verstaan in waar geen droefheid is omdat zo hevig geel het veld de oogst draagt van de vrede. Jij hebt al gaandeweg gemeld dat lachen…

Zie de soldaten graven met slechts hun handen in de stapels die eens gezamenlijk een stad was Met straten waar doden verbrand en verkoold lagen en de doffe zwakke stemmen van hen die levend waren begraven Wie deze gigantische storm overleefde leste slechts de eerste dorst met zwarte radioactieve regen…

Confrontatie plek een veld zoals zo velen, waar de meters zijn bevochten met een stompe bajonet en leeggeschoten warmgelopen revolver Een vlek op de kaart doordrongen met engelse of duitse kreten smekend om de overheersende angst weg te nemen van het moederziel alleen in zijn doodsstrijd te moeten berusten Zij kijken in hun laatste…