Hier aan het strand van de Côte d'Azur rankt haar lichaam een loom ballet op voeten die zweven. Ze weet het niet: denkt dat ze naar de branding loopt en ingetogen praat met haar mooie vriend. Ze wiegt haar slanke taille de hoog gedragen hals de golven van haar heupen. Manestralen slaan als de bliksem in! DE DANS Hier wiegt…

ik schreeuw de tijden terug waarin ik leven voelde maar het geluid lijkt stuk de echo vraagt wat ik bedoelde er is geen brug die nog emoties draagt waardoor mijn woord in het ravijn vervaagt toch raakt het af en toe een bloem die groeit in kleine decibellen en bloeit in kleuren die gelukkigzijn voorspellen ik roep niet meer maar…

kom vlij je met mij in het groen ik geef je dan mijn zoetste zoen in paarse klaverweiden een open hemel boven ons het allerwitste wolkendons en niemand dan wij beiden ik balsem als je mij toestaat de scherpte van het prikkeldraad waar jij door mij geraakte ik voel en huil met jou in pijn geloof dat ik in schuldig zijn jouw liefde niet…

De obsessie Van melancholische fantasieën Loopt uit mijn hand Het blijft een leugen Want de realiteit is bij nader inzien gestrand Met kinderlijke gedachten Weggestopt op vochtige zolders Mijn misplaatste gevoel Gefuseerd als engelen met steen Een beeld om aan vast te klampen En afhaken is geen doel Letterlijke woorden Hebben mij het…

ik wil en zal me geven tot er niets meer over is en ik weer in je armen lig draden die gesponnen zijn van angst vervlochten zijn met pijn mogen nooit meer anker zijn je moet ze breken anders gaat je jeugd zich morgen wreken als we samen zijn wat genot moet worden is dan schuldgevoel kap ze anders wordt je warmte koel…

zoals je wel bij nieuwe maan een lichtschijn tussen de nevels door ziet komen of dat meent te zien haar onverwacht ontmoet er vloeien tranen, woorden zingen van een zoete liefde eens, een schim haar verbitterd hart, ogen vol boosheid zijn niet milder te stemmen bewegen tot een traan vergeefs vergeven doet zij nooit en niet het hoofd…

ik jaag ze na de wolken in mijn hoofd grijp hun koppen bij de staart en vorm ze tot mijn hemel ja, ik ben God en schep mijn eigen luchten vorm spookgedachten uit een wereld vol met kluchten ik pak je lach als het even mag het diepste wat je denkt, dat wat je met je ogen schenkt zo streel ik mijn omgeving voel het intense van beleving…

blinkt de bleke vrouw in haar tranen? ik was spoorslags door haar binnenland gereden had voren geploegd in haar eigenwaarde en haar zomerkleed mijn wreed vertoon lonkte naar haar jeugd vloekte binnenskamers heb haar als een jonge zeehond buiten spel gezet stil telt ze haar verdriet…

de stad ontploft tweevoudig als de daders galopperen in het lagere dal - want ik ben eertijds met de helm geboren en zie, met verdeeld gemoed, in de stand van je ogen de verborgen toegang tot het koninkrijk der doden o wee, ik zet een stap achterwaarts en neem met overleg mijn hoofd in mijn handen reeds heeft de aarzeling de tover verbroken…

De grazige weiden, de stille wateren, ik heb ze gezocht en inderdaad gevonden, ze waren nog mooier dan mij was beloofd, prachtig. En in dit liefelijk landschap de zoon van de maker, aan een boom genageld, maar geen spoor van geweld of verzet, alleen maar vrede, rust. Zijn lege ogen kijken het landschap in, om zijn mond spelen…

de sneeuwbes trost nog parelwit naast de linde die mijn pad verkleurt zo dwingend geurt in stervend geel naar bladgroen-dagen mijn adem wolkt nu dampend wit in bittere kou die 't denken kleurt en zo gelaten speurt naar grijs en grauw uit vergeten dagen de sneeuwbes bruist zo parelwit naast de slapers die in 't fletse licht van…

wie spreekt er van geborgenheid als mijn bed een grafkuil is gevuld met de karkassen van lang gestorven dromen levend zijn ze niet, maar vergeten evenmin en soms trekken ze me ruw in die diepte waar ze wonen en met de jaren groeit het tot een klagend massagraf waar ik enkel nog kan huilen om de dromen die ik doodde wie durft er nog…

zij zingt vol pathos en vibrato want verborgen tussen de gebarsten lagen van gelakte verven verbergen de nerven soms hoorbaar kreunen van levend hout zij weent allegro vivace want verborgen tussen de pleisterlagen van zand en dagen verbergen de vragen soms voelbaar dreunen van levend hart de spijt om verloren jaren…

wolken landen neder zonder geluid regens ruisen over groene velden terwijl mensen op de hemel schelden sijpelt treurnis dieper tot op mijn huid grijze straten blinken water sporen grauwe hemels bergen blauwe luchten wagens sneren lang gerekte zuchten spatten mistig nevel naar verloren vandaag voel ik huiver bloeden dwaze beelden van ver…

wanneer hij gesloten bleef die mond en zijn lichaam uit werd gekapt in de wazige steen van achtergrond is de tijd mij sneller ontsnapt toen die mond vierde met een lach en een lieflijk woord achter zijn zeldzaam vreugdige lippen lag was het al een stralen in de pijn ach, toen de armen mij bijna aan gingen spreken was mijn hartje al zo…

Doorschijnend haar nachtgewaad baadt ze in een zee van kaarslicht Transparantie blijkt bij dageraad minder helder misleidend als een dwaallicht…

Zal ik van de wereld zijn Mijn haren in een schutkleur bleken tegenstanders tegenspreken met bovenlijf ontbloot misschien Eens onbevreesd de zaal betreden. Voor haar en iedereen te zien Een spuuglok van mijn voor- hoofd vegend; als teken van beschikbaarheid…

Laatste-kans-dertiger in de trein Een beetje zilver langs te slapen Is afwezig, droomt vooruit. Zit af en toe te gapen Vraagt zich af Wat hij ooit droomde Werd dat allemaal waar Zijn die dromen echt verwezenlijkt Door hier te blijven zitten Voor nogeens dertig jaar Hij heeft nu toch echt alles Een vrouw, een kind. Zelfs voor de trein…

zie haar stappen in het wit maagdelijk vlies van moeder aarde zal zij snappen hoe het zit ondraaglijk verlies van grote waarde streel haar voeten koud als ijs bevroren door gebrek aan aandacht ik zal boeten verdiende prijs volg haar spoor tot waar de maan wacht…

weg van bomen die steeds dikker worden bladeren die het blauw groenwaaien in de lucht van wortels waarvoor stenen zijn gevlucht jarenlange traagheid die ze plet in hun verzet van dichte ramen met hun blinde ogen in beton dat rotter wordt door oxiderend leven van dagen die als zand hun levens slijten in woestijnen van de tijd…