zou ik nog even één lijntje uit willen gooien eentje naar jou jouw mooie glimlach verstopt achter die baard betovert mij nog altijd zoals toen een liefdevolle omhelzing volgt, om nooit meer los te laten, ook nu tikt de tijd jouw hand verglijdt in de mijne praten honderd uit over wat we missen hoe het daar is, in het land van morgen, uitnodigen…

Interview met de twittermonnik: Ik stuitte die dag op de sleutel tot het perfecte geluk. Het leven is Yin en Jang, geluk een werkwoord, het is als een Griekse tragedie. Ieder mens is uniek; jij bent jij, ik ben ik, zoals hanglampjes van lege augurkenpotten. De zee is weids, diep en onpeilbaar, luister naar je eigen zeegeluid. Dat kan…

Ik droom ons het is een gegeven Ik droom ons in eindeloze uren Ik droom ons en vraag me niet waarom…

Stilte kan mij ineens omhelzen ik wil het ook niet ontwijken het voelt als een aangenaam samenzijn. Laat mij als een vlinder zijn die de stilte zoekt en zich even terugtrekt in zijn veilige cocon.…

nu ik bijna weer de jeugd nader en de jaren achterlaat ervaar ik beter de vreugd in de veelvoud van eenvoud en minder de veelvraat die op de verslavende zuchten van mijn wegen heeft ingewerkt en vind ik tussen kaf en koren het onaantastbare prille zaad dat niet meer door onnozelheid zal vluchten maar enkel verstild, blijvend in zonlicht…

ik heb eindelijk een sprookje gedroomd met veel liefde en natuurlijk een happy end waarbij het meisje lief en hulpvaardig was van gewone afkomst maar toch iets koninklijks had de jongen prees vooral zijn domme kracht lachte hard om de stomste grappen op een slijmerige manier de contrasten zijn al neergezet en de spelers trappen…

nog sporen je voetstappen richting zee onuitwisbaar de indrukken ik liep met je mee nog jaren later tekent de omgeving jouw gelopen tracé er lijkt niets veranderd in water en zand gehalmde duinen de basalten pier zij zijn nog hier weer springen wij over de laatste golf die onze afdrukken wist ik kijk naar jou zie eeuwige…

Corinthische zuilen uit marmer gehouwen getooid met acanthus verheven en rank steunen de architraaf statig, eendrachtig, subliem van gestalte en slank Uit marmer gehouwen in eenheid verbonden ontmoeten twee zuilen in hendiadys elkaar op niveau in sereen trait d'union voor pikant rendez-vous vis-à-vis Getooid…

Als ik toch de maan zou kunnen vangen dan had ik altijd licht in het donker als dat nodig was Als ik toch de zon zou kunnen omarmen dan was ik altijd warmte en vrolijk bovendien Want met zon en maan zou ik met een warm hart nooit meer verdwalen…

Het is mijn lot een riddervrouw te zijn ontwaakt in een duistere tombe trekt mijn ziel druppels diepzee omhoog uit de aarde tot een fontein van liefde die mij optilt en laat zweven naar het licht Het is mijn lot een riddervrouw te zijn, jong zonder smetten op mijn ziel die in mij hangt te wachten op berichten van nood die te erg is…

's Nachts valt het me aan een vaag, melkwit besef dat rondtolt in mijn droom als een tornado om mijn huis kolkende herinneringen houden me wakker, eeuwen aan wijsheid doorstromen mij om niet verloren te gaan 's Ochtends schommel ik peinzend op de veranda er kraakt waarheid in het hout, het begint te zingen als hemelse harpen een Melkwind…

In mij heerst stilte die er niet is midden in de 50.000 Ierse bijen die een zwarte mantel zijn om mijn bleke huid mijn lichaam is hun hart het gaat sneller kloppen van hun gif, ik voel me verbonden, één met het leven, één met de lente het luide zoemen van de liefde hier op aarde op mij in mij…

momenten kleurden stilte in een grijs contrast het was niet jouw geluid dat van die donkere bas jij opponeerde meer in het licht en muzikaal segment harmonie verstrooiend en door iedereen gekend geen diepte en toch even rakend warmte achterlatend die vluchtigheid is nu voorbij jouw contouren geven niets meer prijs…

haar kleuren spelen altijd piano in de symfonie op het doek zelfs in zwart wit voelen akkoorden de woorden die zij spreekt op het linnen diep van binnen straalt het sterrenstof dat zij penseelt en zo spiritueel de aarde heelt nog is de schepping niet voorbij als bijna alle paradijzen zijn verdwenen zij woont er heel dichtbij…

in haar wereld is warm licht wordt er gedanst wijken de lachjes niet van het gezicht zij droomt muziek bij hun kleurrijk bewegen dit zijn de poppen waarmee zij kan leven hun kamer is boven in de rust van het huis daar hebben zij ieder een eigen thuis zij kent de trap uit het moeizame gaan weet boven de hemel waar alle liefdes…

Ik preek niet, ik ga mijn eigen weg Niet echt, want waar ik ga is al een weg Ik preek niet, ik heb gemengde gevoelens over wat ik weet. Ik ben niet bijziend Ik preek niet, ik werp ankers uit, duizenden boeien overal in zee voor wie rusten wil in vertrouwde woorden en samen mens wil zijn Blij, dan samen gelukkig Verdrietig, dan samen verdrietig…

Een groene geur zweeft op zware zonnestralen en hangt als honing om mijn hoofd in de lucht. Zacht zingend verleidt een vriendelijke gerucht mij verzoekend om de zomer binnen te halen. Dan valt de dag loom om zwoel in te slapen Een ster verschijnt zacht en geeft hoop in het zwartste van zijn stille omloop van oneindig getelde sterren en schapen…

misschien komt hij wel spoedig maar voor dood ben ik niet bang wel word ik zo weemoedig want de weg erheen is lang…

De hemel, waarin wolken ontstaan. Het vuur, waarin stof tot as verbrandt. Het water, waarop wij als stofjes drijven. Wie zijn wij? Wie ben jij? Wie ben ik? Wij zijn het maagdelijk witte doek, waarop onze levensfilms verschijnen. Wij zijn de onbeschreven bladeren, waarop onze levens worden vastgelegd. Wij allen leven als eeuwig stromend…

bij de kist van zijn opa overleden na een ziekte vroeg een kind eens onbevangen hoe het was om dood te zijn zijn vader gaf als antwoord staande naast het open graf dat hij dat toch eigenlijk ook niet zo heel goed wist en zei daarom waarschijnlijk is dood zijn hetzelfde als nog niet geboren zijn dus is het niets…