Vanmorgen om een uur of negen maakte de professor zijn bevindingen bekend het was uit hele nauwgezette metingen gebleken: er is alleen maar dit moment.…

november je bent er al voor ik ontwaak nog de smaak van de zon in mijn bloed november aanbidder van winter en wee van duister en donker mistige pronker met veren van mei op je hoed…

Hoe ga jij dat uur besteden Puur beleven in het heden In je slaap in dromenland Vier je een feestje in het ladykant Dansje in een discotheek Rust inhalen van de week Investeer jij in de morgen Door voor je eigen rust te zorgen Hoe ga jij de tijd verzetten Doe je dat exact op het uur Slik jij vandaag en morgen De pil voor een biologische…

Beuzelen en talmen met verstilde blikken in half vergaan schemerlicht ze vertoeven hangend in mijn tijd in opgeloste tijden en halve tijden de dis duimendik onder vleugelslag een albasten schemering als enige dimensie rafelig en wazig de kaders waarbinnen alleen fantasieën wonen hullen zich in zweverige sluiers wikkelen mij in weemoed…

Een oude vrouw op een bank Haar handen dooraderd en blank Haar figuurtje fijn en rank Een heel leven geleefd En nu zwaait ze beleefd Naar een ieder die niets om haar geeft De verzorgster naast haar gezeten Weet niet wat zij allemaal heeft geweten En geeft haar te eten Het ochtend, middag en avondmaal Zonder liefde heel kaal Maar gewoon…

( Een herinnering ) De stilte hangt in de Dood van kalende takken De vogels zingen zo frivool niet meer Ik mis de smaak van een nieuwe lente en wist niet of je nog komen zou Je foto’s zijn verkleurd in de schemer der herinnering De kamer is verlaten, het bed ligt er onberoerd Ik veeg mijn tranen van een versteende vloer…

Veel te laat om nog te klimmen en bovenin de top te staan. Deinen op de kale takken, zoek raken in de wind, héél zacht vallen in het witte gras ... en weer omhoog! Een onvermoeibaar kind verloren in de wind; takken bre- ken onder mijn gewicht.…

Weet je Ik ben er nog en blijf nog een beetje Hier Want weet je Je bent er nog blijf nog een beetje Daar Waar we vroeger waren Soms komt alles terug Hier bij mij Daar bij jou En vandaag overal…

de stenen tafel is niet meer, erosie heeft de tekens weggepoetst een god is iemand die zichzelf doceert de mens, hij weegt niet meer of minder dan zijn uitgekauwde ik dan strootjes met zijn nageslacht, dat diepgevroren wacht en wacht…

Uit de cocon en vaak verpoppen vlinders zich in verwijzing naar het doel als intrede van de winterslaap. Ik waak in een berg van witte watten, waar de zon door straalt en de frisse wind mij binnenhaalt. Als een klimmer, die zwemt naar de top, in de zoete weelde bovenkomt, ik ontwaak, verstomd die de diepe nacht met mij deelde. Uit…

ze noemen ons kinderen van de nacht als de zon ondergaat komen wij tot leven overdag is het overleven in ons werk van negen tot vijf we behoren tot de nacht omdat het leven dan lacht in de koele avondlucht ademen we vrijer we kunnen nauwelijks wachten tot de schaduw van het duister het licht bedekt onze dromen en verlangens schijnen uit…

Slot, uit steen en rotsblok opgetrokken, verborgen achter water en weg, vandaag zomaar weer op slot gezet. Oude stenen onder een nieuw dak gemetseld, zuilen als pilaren in de hal geplaatst. Spiegels die de tijd weerkaatsen als echo in een slapende stad. Verdwaald tussen haar muren.…

Grabbelend, grijpend naar de ruimte tussen ons in blijf jij in jezelf en daar, ik in mij en hier en verloopt de tijd tikkend traag. Loom is de oeroude klok. Zij geeft niet om jou niet om mij het doet haar geen moer. Ze kijkt de leegte van de tijd tussen ons voorbij.…

Terwijl de tijd in mij leek stil te staan raasde hij in de buitenwereld voorbij. Het rad van het leven gaat nu te snel voor mij, ik vertraag en kijk toe.…

ik schrijf mijn tekst hier op de muur in de hoop dat op den duur u het lezen zal de woorden staan er kil en kaal de achtergrond verbrokkeld vaal teken van verval doch eens, keek ik vanaf de toren lachend immer recht naar voren zeker van mijn tijd maar nu de brug is neergelaten straten stoffig en verlaten ga ik in vergetelheid…

de ruimte die eens passend en eensgezind mijn onderkomen eerbiedigde slentert nu wezenloos langs torenflats met hoekige muren het glas is levenloos zonder zon het doodt de dagen met het vangen van vage silhouetten die steeds reikend naar de verte hun beelden zien vertragen in de storm het leven vervaagt mijn twijfel nu de herfst de dood…

'k Was thuis en Dacht dat ik droomde 'k Was daar en Zei tegen mijzelf: Voor áltijd Nooít meer eenzelfde N-E-G-E-N - E-L-F…

tijdloos op weg in het tijdloze licht als afstand geluid als richting warmte als bron kan alleen de geest zich verplaatsen onmeetbare trilling in het oneindige voorbij het eindige -licht,eeuwigheid- ligt de bron van ons zijn schaduw is een zeldzaamheid weten overbodig…

Op de eerste kust stond de man met de fles hier waren de verlangens, de wensen de boodschap, de zoektocht naar de mensen vaartuig van de ziel, een diep snijdend mes Gevat in groen glas bereid voor de reis naar zeeën waar de zon nooit ondergaat langs tropische vissen, bergen van ijs tot het land waar water haar achterlaat Op de tweede kust…

het bonkt springt op in zilverkleurig waas valt neer blijft even stil en kabbelt langzaam terug bereidt zich voor op weer een sprong in zilverkleurig waas ik zie de eeuwigheid vanmiddag kwart voor vier…