Toen ze er niet meer was kruiste hij dag na dag haar afwezigheid aan op de kalender aan de muur. Op eindejaarsavond dekte hij de tafel feestelijk voor twee. De champagne dronk hij alleen. Om middernacht haakte hij opgelucht de kalender van de muur en hing zich op.…

Alleen sta ik aan de grijze steen die mijn liefde heeft begraven. - ze is niet meer - De zee heeft haar genomen en een etmaal later teruggeworpen op het strand. Als ik langs het water dool bij valavond hoor ik fluisterflarden door de branding ruisend als een korenveld van grauwe troost en zwarte marmervlekken. De golven deinen om me…

ik heb een droompaleis gebouwd en een vriendinnetje verzonnen om te verwennen en koesteren als was ze jij ze luistert met ogen vol troost en medeleven als ik ze over jou vertel ze is perfect, maar als ik kiezen mocht koos ik voor jou, je hebbelijkheden en gebreken die maken wie je bent en om wie je bent hou ik van jou…

Ik schrijf je. Torenhoog buitelen mijn woorden sprankelend in zonnelicht en speelse tederheid. Tot ze te pletter zweven ongelezen gedeleted in de prullenbak van je mailprogramma…

ik zal naar Canossa komen, blootsvoets en kaalgeschoren me in het stof wentelen as over mijn hoofd strooien en naar je kruipen op mijn buik nederig je schoenen kussen ik zal gelaten wachten op een blijk van aandacht al was het slechts een trap in mijn buik ik zal blijven hopen op vergiffenis al weet ik niet wat ik verkeerd deed…

Als de veer gebroken is staat de tijd stil en duurt sterven eindeloos.…

tussen verregende herfstbladeren verwaaien snippers van de brief die zij na een oogopslag onverschillig verscheurde achteloos vertrappen modderschoenen flarden tederheid tot pulp…

Mijn zomer is zwart. Blauwe luchten blijven weg. De warmte is overal, maar niet bij mij. Verloren als een wees en bang als een kind. De korte nachten. Veel te lang. Hier is niemand. Hier is niks. Alleen ik en mijn kwaad. Ik ken geen god, want de duivel is mijn deken.…

op het rechte pad naar nergens liep ik verloren verblind door duisternis en wanhoop ik weet niet meer wie ik ben of gisteren voorbij is en morgen ooit nog komt het 'point of no return' is bereikt Verdwaasd offer ik me op het stenen altaar van haar kille hart.…

Toen je me zei niets meer van je te verwachten deed dat pijn. Dat ik nu niets meer van je verwacht doet nog meer pijn.…

nog eens het kussen opschudden een zachte aai over zijn wang jouw stilte in zijn handen leggen fluisterend welterusten zeggen slaap maar, toe, slaap maar… de tijd verstrijkt en och, het lijkt dat de donkere nacht hem naar de morgen zal dragen wat zou je op dat ogenblik nog kunnen, durven vragen……

In een kooi ben ik opgesloten een roerloos brandende kooi in een verlaten veld. Je bent er niet meer een vogel vloog de hemel tegemoet... Ik weet het wel God ziet mij staan in de zon Hij ziet mijn schaduw op de stenen Hij raakt mij aan maar voelen doe ik het niet. Ademloos staat mijn schaduw daar stil als in een luchtledige. Wat ben…

Je wil niet met me praten, je telefoon blijft dood, mijn brieven ongelezen. Daarom zit ik elke avond met een glaasje water aan het raam van de taverne op de hoek van je straat waar ik in de bocht je huis kan zien. Ik wacht tot je voorbij rijdt en zie van verre hoe je uit de wagen stapt oversteekt en zonder verder omzien binnengaat…

meestal is het makkelijk. maar soms ook niet. de tijd hapert. men lijdt. soms helpt het te huilen wanneer men eet. tranen op het brood. een film met slechte special effects waarnaar men toch geboeid blijft kijken.…

Liefde is nu enkel nog een hol gevoel van rouw en onmacht en hunker: rauwe rasperige pijn, waarmee ik noodgedwongen leren leven heb. Toch wil ik niet verzaken aan de genster die smeult onder de as: als ik haar uit mijn hart ruk ben ik immers dood.…

Meedogenloos -ook voor jezelf- stel je een punt achter de liefde en krast een kerf door de toekomst die wij, dacht ik, samen droomden. Je jubelt om de sterkte die je proeft in nieuwontdekte hardheid. Harder ben je nu dan ik blijkt uit de diepe kerven in mijn weke kwetsbaarheid. Maar hardheid is slechts relatieve sterkte: en broos…

het was het einde van een droom en misschien zoals altijd bijna het begin van een andere? tussen drijven en zwemmen ontbreekt soms slechts de durf nog te verlangen hoe dan ook zouden verdriet en pijn onvoldoende moeten zijn om de gordijnen te sluiten op de klaarte van de dageraad hoopt men...…

Een droevige clown buitelt wankelend op het dunne koord tussen verdriet en wanhoop boven de diepte die bodemloos lokt. Als hij valt en moeizaam rechtkrabbelt joelen de kinderen om de onhandige fratsen van een gebroken mens.…

Op de markt koop ik nog elke week een bundel roosjes. Uit gewoonte. Zoals ik jou zag doen, maar minder handig, knip ik hun stelen korter en trim het overtollig groen. Ik schik ze losjes in de brede vaas en zet die keurig op de hoek van het tafeltje, waar jij ze altijd wilde. Dan wacht ik tot het zeven lange dagen later weer marktdag…

als uw gedachten gaan zwerven woorden als sneeuwvlokken smelten onbereikbaar de wereld in wazen u tracht om helder te zijn doch uw ogen verschralen achter groezelige brillenglazen o wens… mochten dan daar in de stilte onze harten elkaar aanraken nog even ver van die andere grens in dat ogenblik, een beetje voelen vasthouden aan…