De stoel zonder jou aan tafel staarde mij radeloos aan de lege plek in jouw bedje huilde in mijn hart gesprongen traanbuizen spoelden sporen in woestijnen de flessen zonder zielen waren geestdodend doof bleven de katers onder gebrande kurken ongeboren kinderen tellen op de vingers van hun handen en tandeloos vreet…

Ik schreeuw, ik roep luid je naam. Ik ween, ik bid, ik zoek. Waar! waar! O God! Waar moet ik zoeken in dit verwoeste land, in dit onwezenlijke tafereel. Maar ik zal zoeken. Ik zal onophoudelijk graven, scheppen en bloeden totdat ik je vind. En dan hou ik je vast. Dan zal ik je dragen zolang ik je dragen kan, mijn kind.…

je rozen voorzichtig gedroogd en opzij nu de vaas weer doorzichtig enkel water van mij…

Een donkere schaduw Onderwerpt alle hoop Hij toont zich aan het lijf Die hem voorheen verbood Wanneer haar adem slaapt Je de rust niet meer vat Waar je zucht naar haar hart Kón het maar dat je vergat…

Weet niet of je ooit nog terugkomt het afscheid bij de rivier was zo veelzeggend kon de woorden niet verzinnen bedacht een glimlach maar dat werkte niet zoveel stilte in verdriet.…

de leegte in haar ogen kleurt peilloos diep waarin vissen welig rondwaren krijtwit haar gelaat tenger structuur zichtbaar gebeente oogt bitterkoud ondergrens allang overschreden zoekt dolende ziel naarstig naar houvast…

vorige nacht heb ik gewandeld op de rand van een sprookje dat niet echt mee wou spelen nu na een dag verlatenheid gaat de zon opnieuw onder ik sta aan een slapeloos venster in het zwarte licht ga ik op reis met een taal hard als metaal stoer, klinkend klaar, hard op hard alleen nog te redden door een berustende zee die momenteel onvindbaar…

neem me mee oh, machtige moeder en wieg mij in uw zacht gezang laat mij vergeten wat zwaarte is neem me mee om in lichtheid te varen voorbij het gemis…

Mijn masker verhult in geen geval mijn tranen want die komen er door heen. Materialiteit wint het nooit van mijn gevoelige hart want mijn verlangen is dat je me raakt in mijn gevoel, mijn ziel. Mijn masker voor jou ik moet het maar eens afzetten dan zie je waar mijn tranen vandaan komen.…

jouw ogen weerspiegelen mijn tranen we delen één zakdoek en deppen elkaars verdriet…

het is soms moeilijk dingen los te laten al weet je dat ze niet meer weerkeren nooit meer je blijft je immers vasthouden aan een laatste restje hoop nog even omkijken naar wat reeds tot het verleden hoort een laatste diepe ademtocht de afstand wordt al groot wat doet het ook terzake het is het eind van de wereld niet al werd de laatste…

Deze vingers Deze handen Vurig hopend Hevig verlangend Vrouw/moeder/kind Doordrenkt... omdat niemand anders die moeite voor haar nam…

Ik zoek je voetstap in de leegte, roep je naam tegen de wind. Ik ga naar plaatsen waar jij was wetend dat ik je er niet vind. Ik graaf herinneringen op, reis terug in het verleden om jouw grootsheid weer te zien in allerhande kleinigheden. Toch ontwaar ik stille troost, ondanks pijn en diepe smart daar ik je niet ver moet zoeken want…

Ik adem je Ik voel, ik lijd je Jouw pijn, jouw hart bèn ik Mij rest stof Ik mis je zo Jij doet mij verweken Om het besef dat ik ga missen Neem mijn adem Met jouw lippen Opdat ik mag verstikken…

Het is zoals de pijnen die in de zomerse sterfte op zoek gaan naar de streling van de herfstse smart verdrietend en wegkwijnend de zonnestralen achter de wolken van een gebroken hart. Het is zoals het klaterend gelach in de zomerse nasterfte echoënd, nagalmend verblindend het verdrietende dal verstopt, verscholen tussen het kleurrijke…

Nog hoor ik soms jouw woorden in het cryptisch uur van de nacht als zwak nalichtende sporen aan het flonkerend firmament. Wij trekken parallele voren door de ruimte, door de tijd langs evenwijdige lijnen door de diepten der oneindigheid. Ik waad nu door de stilte die kwam toen jij verdween. Jij drukte jouw evenbeeld in mij af, spande met…

Je vroeg om een oordeel dat heb ik je gegeven in alle eerlijkheid mijn hart open gedaan in weten vertrouwen het kan de vriendschap aan alles mag worden gezegd omdat we elkaar verstaan het doet me nu pijn dat ik veroordeeld wordt omdat ik oordeelde met liefde en fatsoen jou veroordelen zou ik nooit doen ik blijf er voor je zijn…

je raakte me je roerde me uitzinnig dat ik eindelijk bemind zou worden ontving ik je liefdevol en mijn kringen weken hoekig en koud viel je dwars door me heen en mijn kringen raakten uiteen moge de zon ze verwarmen een bries ze verkoelen maar hoeden voor die steen die meedogenloos tegen de bodem slaat en nooit meer gaat…

mijn bloed vloeit zout als het grillige zilte losgerukt van de golfbreker zwerf ik met de witte schuimkoppen mee over zee schuimkoppen zijn onschuldig enkel mensen varen te ver eindigen als lege schelpen en worden platgetrapt op het strand…

de dag triest open een zwaan richt zich op en slaat de vijver wakker de wilg kijkt in de al dan niet gestegen spiegel van het water en lijkt steeds dieper te treuren haar lange haren laten de vijver niet onberoerd…