Weidse leegte boven me voor – achter – links - rechts vreet me op zuigt me leeg angst overheerst een boom zonder wortels de stam zweeft als de meeuw op het strand voor hij landt zich nestelt een bolletje veren op het zand kop in de wind staat hij stil roerloos verankerd zo licht zonder wortels ik schrijd de ruimte in wandelende…

Als vrijheid grenzen kent of schuivende markeringen zoals tussen zee en zand demarcaties of vage randen zachte zomen of brede boorden obstakels als rotsblokken op weg naar wenkend licht hoe vrij en onbelemmerd reikt vrijheid dan nog? In hart en gedachten strooi ik stralen over stranden om de duisternis te breken schaduwen schetsen mijn…

Turend naar de vloedlijn zie ik brede golven voor eeuwig op dit land kapot slaan en de frisse wind ongrijpbaar licht als lucht door de haren gaan In de verte aan de oneindige horizon ver verwijderd van het achterland snellen schepen als stippen, met vlag en wimpel en in hun kielzog slechts een traag spoor, naar een overkant…

Mijn vrije geest, los van verleden En toekomst die nog niet bestaat Jij mijn elan en ruggengraat Jij uitkomst van mijn smeekgebeden Ik wil je met mijn huid bekleden Jij die mij nimmermeer verlaat Een lange tijd werd je geschaad Door allerlei omstandigheden Nu jij voorgoed bent teruggekeerd De spiegel niet meer is beslagen Geeft die ons…

moeizaam ontlast de houder zich van het offer, woorden van wierook galmen door de stille kamer het schreeuwt – het is hier overbevolkt, mijn dood heeft geen wensen in de kieren van zijn adem en ontnuchtering zetelt de wens die dan toch ongenoeglijk maar duidbaar de kans creëert door hongerige staven te scherpen die het lichaam zullen breken…

ZEEDIJK Ik zit op d'oude zeedijk en kijk over de einder waar het ruisende water de stralen weerkaatst sprekende golven en bruisend nat dan zie ik ons schip dat daar vaart langs de lijn tweemaster wij gaan scheep het roer wijst de weg de vlag gehesen wijst noord daar is waar het hoort de haven verlaten de stad uit zicht dat maakt…

Op wind wil ik me laten drijven met vleugels sterk en groot zweven tussen wolken genieten van de zon gewoon zweven zonder zorgen kijken op de aarde neer op thermiek en zachte stroming over velden, heuvels en rivieren weg van al dat druk gewemel naar heerlijk stille plek in gedichten denken tussen weelderig groen.…

Hoog en droog op houten jukken ligt aan de voet van d'oude zeedijk Markerwaard - in vergeten drift - Ijsselmeer , onbegrensde onderstroom van Midslander schippers hun onvergeten droom van brekende zeeën vliegend schuim de mast teneêr nog brandt het licht in roekeloos weer geen teken van leven in kolkende golven nu later lig jij daar…

De roep van de meeuw om zijns gelijke scheert vroeg over het water zijn kop geheven op de wind zijn roep onbeantwoord alles stil en toch zo veel later vlijt zich het water langs het schip aan lij als hij neerstrijkt op de mast voel ik zijn vrijheid dan sta ik op de boeg en haal het anker voor de tros we gaan weer los…

even evenwicht vluchtig vederlicht even evenwicht rijker rijper wijzer wetend wondend soms even licht: even evenwicht…

Dat eindeloze dolen over velden van ooit langs doelloze schijnsporen geruchten waaien voorbij hij laat ze begaan met de wind ruimt hij huiswaarts stilaan wenkt de stal volle vachten drijven over de drenkplaats met een laatste rust spiegelt het geblaat in venwater z'n stok tikt ze thuis de hond likt kracht voor een lange nacht…

Het schip ligt hoog en droog op het zand ik voel Zijn hand je gaat van loef dat is je troef de plaat is zijn plaats van Griendvisser naar Engelsmanschipper de zee op drift immer van keer naar keer als ik kijk twee kilometer ver dan keer jij weer het schip in het vizier daar ga jij als een strandplevier…

In de vroege morgenstond bij het rijzen van de zon dauw ligt verlaten op de velden in het ochtendgloren de stad nog altijd verloren in stilte komen daar de schepen binnen in de trage havenmond vissers en matrozen die hun zeelied zingen halen de trossen aan stoere matrozen aan boord niemand die ze hoort Als de schepen aan de kade zijn…

toen…. liet ik eindelijk los al wat ik verloren wist al wat diep verborgen was alles wat ik had gemist toen…. liet ik eindelijk toe alles wat ik niet zal zijn alles wat voor altijd is de wortel van de pijn terwijl dit woeden wat bedaarde groeiden hart en ziel en geest tot een warmer wijzer wezen door het leven enigszins verweesd…

de onbeschrijflijke stilte van een dodenakker waar men, rij na rij en zij aan zij verwacht dat de herfst eindelijk dat blad laat vallen laat de pen en de doden met rust…

Gaandeweg een ontmoeting tussen zwartgeschilderde wolken en een veelkleurige regenboog viel een korte wonderlijke stilte toen een bloem haar knop opende om haar hart te tonen aan iedereen die de onschuld wilde beschouwen Op dat ogenblik werd zij geplukt uit eigen omgeving losgerukt om haar kleur alleen te vertonen aan enkele voorgeselecteerde…

“ Alles krijgt vleugels, wat wordt gedragen het vliegt bij vlagen zonder bit, zonder teugels “ Ongedwongen speelt de zuchtende wind met zijn adem over land en water heen en weer terug Hij streelt zijn fluister over bos en heuvelrug en later langs de wangen van menig dartel harten kind Een zachte bries ontsteekt het vreugdevuur…

(voor Astrid Lindgren) Ook al verliep je jeugd niet zo soepel als je had verwacht, beperkten je ouders jou in veel van je vrijzinnigheden, gooiden ze gewetenloos zout in je kinderlijke wonden, lachten ze om je intense huilbuien, grepen ze de zweep wanneer je mistig iets verkeerd deed, bekten ze je af als je om snoep vroeg. Toch noemden ze…

In de verte liggen mijn gedachten als zachte woorden uitgespreid parelend over dauwbedekte vlakten als een glinstering van warmte in een zee van laaghangend licht waarin mijn geheimen zijn verborgen onder golvend oppervlak. Stralend ver schijnen mijn woorden meegevoerd in ijle wind alsof ze komen uit de kosmos waar geen oor de herkomst vindt…

Bouw geen muren op fundamenten door mij afgekeurd breek wallen af op gronden die niet deugen en bouw geen toren in een diep dal waar ruimten zijn besloten plaats mij op een kale berg waar mijn gezicht tot de horizon reikt veranker mijn grondvest aan sterke rotssteen bouw daar mijn veste op onbedorven scheppinggrond waar nog vrede op…