Go with the flow het ritme van een krijger die niet het kaas van zijn brood laat eten maar toch de zachtmoedige blik in zijn hart en ogen weet te bewaren de wind fluistert zijn verhaal van liefde over wereldzeeën nestelt het in boomkruintjes waar vogels het in donsveren wijdgespreid in vleugelslag meedragen…

in de sporen van het leven worden die woorden bewaard die onthullen in plaats van verbergen losmaken wat knelt zó had ik de vrijheid willen beminnen benoemen het moment van de liefde dat uiteindelijk telt het gaat wel lukken aan het eind heb ik mijzelf verteld geïnspireerd door de reactie van Kerima Ellouise over het meelopen…

Slagregen geselt de straat Stralen als staal, Koude degens houwen zich wegen, Door grauwe atmosferen Hollen, stilstaan, schuilen Wolken huilen, tegenslag valt Neer Nog nederiger Nu buien dimmen, druilerige metamorfose Murw van misère, mat onder ‘n apathische apotheose Gedachten in regressie naar ‘n vroeger bestaan: Crescendo carrière, Sessie…

De esdoorn houdt in zijn wintertakken de wassende maan op haar plaats Een late gans vliegt door de nacht Het onvermoeibare water van de rivier draagt een boot naar de zee, die wacht Takken wijken, maan slaat op de vlucht…

nee ze was nooit in Spanje aasde niet op geld de tijd van in Sinterklaas geloven liet ze lang geleden achter zich zwarte Piet was een ander verhaal ze heeft wel iets met deugnieten wat is er goddelijker van smaak dan chocola smullen deed ze letter voor letter dus nu hij naar Spanje is gegaan gaf ze haar verlanglijstje mee niet alleen het…

Geen beeld staart me na in ’t vlokkend ijs wanneer ik ga in een tastbaar sterven dat lokkend fuift Stappen die gesmeed in ’t heetste vuur verliezen de glooiing van het besef en ik zal dapper wezen doch zonder moed, waag ik mij zonder lichaam in de vertes van jouw bestaan…

ontwakend uit de begoocheling laat niets zich nog vangen in de wildernis der gedachten de steen van stoffelijkheid rolt uit het bewustzijn en zal weldra zweven als een komeet door eigen ruimte vrij van tijd richting oneindigheid…

de plattegrond van deze stad met haar cirkels doodlopend op spoorlijnen waardoor men kan ontkomen aan doordraaien…

in delerium aanschouwden zij de wereld vol kleur en liefde…

noem me geen paganist zei ze in een fluister ik zie wat gij de schepper noemt in het vrouwelijke omkranst ik zie de zee als in het golven van het wonderlijke wezen omwolkt door al wat leeft onder de stroming van water en lucht liefde lijkt me het antwoord in des mensen's hartenklop vrijheid in vleugelslag wiegend op wolken…

Kleurrijke rozentuin in kostelijke kracht met al z'n begeerlijke geuren geeft als geheel de macht. Maar ook één rode roos verheerlijk zich in eigen roem en straalt een daadkracht uit en blijft diegene waar hij voor koos. Verdort die éne fiere roos in het bonte geheel om zich moeilijk staande te kunnen houden in een broos gekrakeel…

ik wil even tijd om na te denken om terug te kijken, stil te staan bij wie ik ben geworden om na te gaan of dat nog allemaal klopt met die ik werkelijk wil zijn ik neem even tijd.…

Uit zijn lippen ligt de hongersnood te barsten -vragend uit een gekrompen spraak hij vraagt zich af de wereld wat je daar van kan meenemen slechts een doorprikte zijkant ervan de lijdensweg een opklopbare knapzak tot een troostbal het paar dode dingen waar je van leeft het snijden in het overleven van alles wat maar geen luchtkastelen…

Hoe de draagkracht in het donker schrijft uit het diep in de aarde zich tot schollen verheft het zwarte gat gapend het begrijpen en de angst op fragiele vleugels met kunstig geduld verworven uit de mens hoe soms heel de wereld aan je trekt met voeten wortelend in het drijfzand van schouders die naar beneden hangen de zucht het eeuwige…

sneeuwwit de straten nog maagdelijk blank de vrouw liep voorzichtig onder haar voeten kraakte het stap bij stap de tram voller dan anders mensen spraken met ogen en duwende armen een man uit Amsterdam zette zich neer naast haar er was “die babbel” die je alleen met een echte “Amsterdammer” kunt hebben vond zij, hij hield het op een…

ik waai pik je op en waaien samen bruin op stranden waaien bergen passen dalen waaien over landen met elkaar stevig in handen over alle talen zonder oude schepen die verbranden waaien we vrij vol liefde en door niets en niemand te achterhalen…

het is lang geleden dat ik paden betrad waarvan ik dacht, die kan ik betreden ik heb de stoffige straten die ik belopen had in speuren naar kracht, amechtig achter mij gelaten…

Soms moet men iets inzien vooral je het begrijpt pas dan zal je verstaan wat het hart en verstand jou wil gaan vertellen Stel je open … voor dat gene wat onbereikbaar lijkt zo is het binnen handbereik op de dag dat je klaar bent Met de zoektocht naar jezelf je eigen ik dan pas neem je vrede in je eigen leven op.…

vind je het erg dat ik een dikkerd ben? weet je, zelf had ik er in het allereerste begin moeite mee maar op een gegeven moment besefte ik dat het bij de vrouw hoorde die ik ben geworden o ja ik weet het men ziet liever een slanke den men verwart dikker zijn met ongezond leven niets is minder waar voor die denkwijze heb ik geleerd…

Zo vrij als een vogel, zo voel ik mij Hoog vliegen boven land en rechtdoor zee Niemand kan me raken, niemand me treffen, maar wie vliegt er mee? Ze willen me plukken, m'n vleugels afrukken Mensen vallen soms tegen in weer en geen wind Mensen voelen zich anders, ze zijn soms behaarder Het Rijk is nu armer de Rijken zijn rijk…