als een roos verborgen in het kruis als de lente spreekt in ruis de zomer komt o heilig geheim draagt liefde en pijn draagt duister en licht alleen feller dan dit hier nu en altijd paarden rijden alvast vooruit natuurlijk ben ik bang aan het het eind van de gang maar laat het maar komen poorten zagen wij opengaan nooit zijn wij overwonnen…

Om je heen veelkleurig groen aan alle kanten alleen maar stilte met de wind als achtergrond nu en dan slechts onderbroken door een meerstemmig vogelkoor sluit je ogen stel je voor de echte wereld als illusie al is het maar voor even…

Weet je iets van Omaha Beach ik zal het je zeggen ik ben er geweest ik heb het gezien en heb het beleefd 't was in een droom of als een film het geweld van de vrede en het krijsen van de herinnering Nog zijn ze zichtbaar kraters waar eens bommen vielen nog zijn er resten van de Atlantikwall de gapende bunkers van het zware geschut…

Flirten, we zijn er te oud voor te lang droog gestaan maar, de aarde is nog vers dus kom bij me mijn wortels zijn krachtig hou me vast laat me niet meer gaan we zullen samen reizen we verplaatsen de zon.…

Vandaag de dag is morgen ver weg. Nu moet het gebeuren. Gisteren was ooit, maar is nu niet meer. Nu is nu. Morgen zien ze wel weer.…

Onverwacht een hete dag, de bries stond stil, zo ook jouw vlag, de blanke schil getekend in wolken van stralend wit en hemels blauw, en op het meer jouw rimpels, de vrije wil van een smachtende weerspiegeling, de zon zonk neer, de horizon spoog rood de sproeten op je huid, kennelijk te snel en te jong ontbloot in prikkelende dauw,…

de rotswanden hechten zich aan diepte keien liggen opgetogen onder de waterval, als delicatesse van wilde natuur proeft hij hoe zijn voeten te bewegen. een drankreserve hangt nog in zijn stapritme en in zijn huid zitten jaarringen van pijn, maar een rustpauze werkt als een beitel voor tintelende hersenspinsels en vingers. in uitgehouwen…

Ik? Ik ben links voor jou ben ik rechts en voor haar? Voor haar maakt het niet uit zij luistert naar haar hart. Ik ben God of nee God bestaat niet maar ik wel Ik ben voor iedereen gelijk toch ziet iedereen mij anders. Ik ben DE WAARHEID. Maar helaas ik besta niet meer. Ik besta niet meer sinds mens en eigen mening. Er is wel waarheid…

Toe- verzin hier eens een list hoorde ik Bommel soms nog zeggen maar de dwaasheid die men hoorde was niet voor de Poes -die wist dat hier een dwaalspoor werd betreden naar een slot dat werd omstreden sinds de Rommeldamse muren hen betoverden in mist en er hun noodlot overhandigden dat voor hen had beslist Maar ach- als Joost het nu eens…

soms zou ik naïef uit dit keurslijf willen treden even weg van dit heden waarin geen vreugde leeft ver van de beslommeringen het voortdurend dringen opgaan in een lichter bestaan voorzien van heuse keuzes geen dwaze eisen voor een baan en druk om te presteren geen gevechten voor erkenning een volwaardig mens te zijn begiftigd weten…

Voorbij de Brandenburger Tor zucht ik een zee betonnen blokken voor diegenen die er naamloos ooit ten onder zijn gegaan in een doolhof zonder muren zonder ogen zonder hart Met de stilte rondom mij ben ik bij hen - het is 4 mei De stad wiegt zachtjes op de tranen die de tijd er heeft vergoten en ik denk van lieverlee aan hen - en Joachim…

Het witte licht dat hij niet gunde in de ogen van de ander was het licht dat hem verblindde er te zien wat werkelijk was en viel gelijk zijn zere benen zwartgekoust - toen zij verdwenen in zijn stervenszee van woorden waar hij vrijheid anders las om er als opmaat slechts te dienen voor zijn zwarte ganzenpas Maar nee - de drommel was niet…

Mijn handen trekken, mijn vingers branden nu ik mijn oude huid verlies, mij losscheur uit te strakke banden en jeuk krijg van ik-weet-niet-wat-precies. Ik wring en wrijf en lig te woelen, vlij mijn verlangen aan jouw zachte borst, kom weer open, golf van voelen en krijg verschrikkelijke dorst naar nieuwe woorden, vrije lijnen, verse vellen…

We eten kawabata, mijn zoon en ik, een heerlijke vrucht, maakt ons niet dik. De vrucht is op. Mijn zoon kijkt naar mijn handen, de zijne plakken de mijne zijn schoon. Als je toch naar binnen gaat neem je dan koffie mee? Met opgetrokken handen verdwijnt hij gedwee. We drinken samen koffie, mijn zoon en ik, lekker in de zon en maken…

Misschien niet de eeuwigheid, maar toch een stukje rust gevonden in het ruisen van de zee. Weg van de mensenmassa’s van de grote stad, waar de mensen als atomen schuren; flaneurs zonder boodschap. Misschien niet de totale vlucht van alles dat zeer doet en nutteloos lijdt, zonder reden of doel. Misschien niet het Goddelijke, maar toch…

Het zal je maar gebeuren de rode zon des avonds geeft jouw innerlijk weer kleuren het gele licht der dageraad opent vele dichte deuren dus waarom zou je treuren de nacht is pimpelpaars bij licht van zwarte kaars, op bed is deken donkergroen dus wat kan je beter doen…

jij komt tot mij in nevelen je ogen dicht, ik laat mijn handen aan de wind het lichaam aan de golven de voeten aan de nacht giet mijn bloed in de rivier zodat het stromen kan ik werp mijn schaduw achter en draag de zon voor mij…

Nu de lage mist de sprekende morgen verlaat en de klimop als een bejaarde man zijn laatste haren kamt glinsteren de knoppen van de gesnoeide perenboom als koeienogen in een slagerij de buren zijn onzichtbaar er druipt slechts wat condens aan hun badkamerraam, misschien hebben ze mij vanmorgen al in mijn blootje zien staan…

* Zon doordrongen evolutie van de geest zomaar een uurtje in de tuin geweest waar het oude grut weer plaats moet maken voor jonger groen en nieuwe taken. *…

Als veertjes zweven we in een vlinderende eeuwigheid hemels en nachtblauw een rustpunt tussen onze horizonnen dag en nachtdromers. Het water neemt ons op sterrenlichtjes en waterelfjes in een pareldans van verbonden harten. De waterlelie opent zich en onze ogen schitteren als regenbogen.…