Wat is werkelijk de vrijheid in ons land zijn het de talrijke hoofd en binnenwegen een oprechte mond in zachtere fluisterstand, waarmee wij ons in onze voertuigen begeven. Zijn wij tevreden met ieder uur genieten we van vogels die zich vrij bewegen of klagen we dagelijks tegen mening muur, over de diversiteit zonder verzet er tegen. Diversiteit…

De vrijheid lief te hebben te gaan en staan waar je wenst of wil De vrijheid lief te hebben woord te voeren, zin te zeggen als avondval en ochtendgloren De vrijheid lief te hebben lippen op elkaar .....stilgezwegen De vrijheid in te kunnen ademen ooit -in 5 jaren durende strijd- .........verkregen.…

ik zag kleuren tunnelen van een verre zon zij spiraalde warmte van waaruit het ooit begon haar koestering schreef tekens met een vlagende wind in de liedmelodie van een kind vol verbazing herkende ik refreinen als op het lijf geschreven werden zij al snel de mijne in een vreemde taal zong diep in mij de energie het verhaal van ontstaan…

Ik ben een luchtballon losgelaten – ik zweef ben o zo kwetsbaar maar vrij en leef De wind het toeval bepaalt mijn lot een boom een tak een vogel let niet op Ik bid tot God ik eer z’n werk toch kost het m’n kop ik barst me kapot aan het kruis op de toren van zijn kerk…

Als we vrij zijn betekent dit niet alleen niet gebonden zijn nee vrij zijn is niet willen hoeven of moeten kiezen zelf wel of niet beslissen mogen omdat je niets hebt helemaal niets om te verliezen dat is vrij vrij om lief te hebben desnoods in gepaste stilte als die ander gebonden is en jij vrij dat is vrij het staat je vrij…

Ik had een droom, en laat me dromen Die droom die zegt dat ieder mens is gelijk Die droom die enkel gaat over vrede Tederheid, liefde en vriendschap waar ik kijk Laat mij koesteren die dromen Dat zwart, wit, bruin, geel of rood elkaar vinden En alle naties tot een eenheid komen Niet allen gelijk maar wel als vrinden De wereld vormen als eens…

De onuitgegeven gedachten en regels grond, de gezaaide dagboekfragmenten de straten en lanen die ik slapend beliep, dat verdrietige, de liefde, die publiekelijk aan het voetlicht leggen, ik denk van niet. Bij sommige momenten hoeft niemand toe te kijken, te schoffelen in onze tuin of gazon wat we niet hadden, te maaien of betreden. Nu…

natuurlijk ben ik vrij als de eerste wind het zand laat spelen in de opgaande zon de keuze is aan mij toch zal ik mijn hoofddoek niet daar laten als ik het vertrouwde huis verlaat alleen hij mag mij zien in mijn natuurlijke staat ik ken mijn plichten tegenover hem hij regelt alle zaken buiten ik voed de kinderen op zij worden naar…

Van de minaret klinkt een oproep tot gebed... Gebeden wordt er-5 maal daags- met het gezicht naar Mekka Eeuwen geleden ging 'de profeet' voor in gebed z'n volgelingen volgden Gebed, gezang Gezang, gebed... blijft onverlet dat hier klokken blijven luiden.…

in ballingschap loopt de mens op eieren een breekbaar verhaal met draadjes en touwtjes houdt hij het leven bij elkaar laag na laag projecteert hij zijn afgepelde dromen op witte muren en dagen zonder eind in zijn oren suist de vermoeide zee het is altijd het kleine verhaal dat over grote dingen spreekt zoals het verlangen…

Het zijn niet alleen kinderen...... die -in het hier en nu- soldaatje willen spelen De oorlog willen naspelen in tentjes slapen schieten met geweren alsof het september'44 is de klok teruggezet dit met 'makkers' delen Elk jaar krijgen ze de kans dit spel -in aller ernst- te spelen: een oorlog waarin 'gewonden' ....gevuurd…

Toen daar aan de rand van het dorp verpozend aan de brede beek de kerktoren vouwend tussen de rimpelingen zie hoe de lucht zich ontdubbelt zich buigt naar het water blauw en zilveren linten drinkt en elke horizon inslikt de huizen samengevoegd tot een vloeiende wereld van inkt wars van elke dimensie en ik voelde me verwant aan het strepen…

ik zie het bollende zeil als een leven van vrijheid niets dat nog meer jaagt enkel de spelende wind een streepje zilver legt zich over mijn rozige wangen glanzend de vreugde die ik op het water hervind de zere plek verstrooit zich geleidelijk als een luchtbel die de zeeboezem verlaat ogen voor verstoring blind wolken drijven weg…

zij hebben mij iets afgepakt waarvan ik echt niet wist dat ik het in mij had met een zorgvuldig opgezette val waarin ik al als kind werd gelokt en door hen opgefokt zij hebben toen mijn eigen wil gepikt er een verslaving van gemaakt die nu nog steeds bestaat natuurlijk ben ik ooit gestopt maar de triggers werden sterker in…

“Carpe Diem” Ben soms geneigd de boel de boel te laten Gewoon als vrije vogel te leven bij de dag Zonder zorg over koetjes en kalfjes praten Te doen of ik moeiten van gisteren niet zag De dag van vandaag “Carpe Diem” vrij plukken Zwieren en zwaaien als herfstblad langs de straat Vrolijk en vrij zijn moet toch elk mens lukken En hopen dat…

Dichters en prozaïsten, vaak ongewild, bivakkeren zeer intens in an- dre sferen Daar tijd geen vol- doende grip op hen heeft komen zij deze immer en altijd eeuwig te kort Zij zweven boven landen die zij reeds hebben bezocht. Continenten van streven* nog te gaan met mensen die lachen net als wij, huilen ook zij De Dichter kijkt even…

geef het water mij als een herinnering als het drijft tot ver na mijn tijd, schrijf mijn naam op het spiegelend vlak en dicht haar oever mijn geschreven woorden toe het sterven in mij oogst het laatste leven terwijl de zee aan mijn ogen kantelt tegen het licht tot na het duister het gemis zal slechts een vondeling beroeren wanneer zijn…

binnen omheiningen schrikdraad en hekken daar is het waar de afbraak van vergezichten zijn grimmige tentakels uitsteekt daar huist wildernis licht en ruimte kunnen slechts ademen in de geplaveide dromen van een man die met trage tred de schaduw zoekt onder een eeuwenoude mashatu boom stampende snuivende gnoes…

Jij wilde een woord, dat is in zijn staart kon bijten een cirkel vormen, krijten met een duidelijke betekenis Antwoord kon alleen zwijgen aarzelen en nog twijfelen Liefst wilde jij vier woorden om pijlsnel mee weg te rijden…

de dag boeit, alsof het in boeien is geslagen het roestig ijzer heeft geen jaartallen om in te zien hoe lang de dood aan de poort van de schorre zwaan zijn levensverhaal vertelt wie boeit het, één ieder is de afwas in zijn eigen teil ze sluizen zacht het geluid dat hen voortbracht in broze herinneringen aan mijn schreden voorbij snavels getuit…