Toen in tweeduizend zestien 't leven zinloos was geworden besloot de Tweede Kamer dat het tijd werd om de dood -de dooie dood, de mooie dood, die troost en uitzicht bood- als optie aan te prijzen aan de geestelijk verdorden Hoewel een ieder dood mocht gaan aan slijt en ongemakken aan minuscule slopers waar men zich geen raad mee wist die lijf…

Ik betrap mij er steeds vaker op. Wanneer ik weldenkend in bed lig, piekeren noemen sommigen dat, dan zie ik me al weer opstaan. Wanneer ik dan eindelijk op kan staan, denk ik moegedroomd aan zitten. Wanneer ik dan comfortabel zit, zie ik me in gedachten rondlopen. Maar, terwijl ik aan het lopen ben, zie ik mezelf al hoopvol arriveren.…

tot dan pluk ik de appels zoals mijn mand het toelaat in het woord dat geprezen de waarde vult met riet en aanverwante persoonlijkheden, steeds nog reist de zomer in het kader van herfst langs lijsten die zonder silhouet mij het toneel toelaten en ik het fruit markeer met jaartallen van al mijn late oogsten en dampt het woord tussen mijn…

Nog steeds wacht ik op de dag, waarop ik mijn verzet durf staken. Durf aanvaarden al wat is. Aanvaarden van de stroom, waarmee we kunnen drijven. Sterven van verlangen, naar wat ik mis. Het aanvaarden van de wetten, die niet zijn zoals ik wil. Het feit van onze eigen dood, die een feit van leven is. Nog steeds wacht ik op die dag.…

heb eindelijk mijn stuurloos schip bevaar wereldzeeën in een wip was altijd al het ketelbinkie met de hik alleen in het vooronder in mijn schik de kapitein is bezig met zichzelf te begrijpen voor bestwil opgesloten in zijn hut hij was tijdelijk even stuk maar lijkt weer op zijn spiegelbeeld alleen de naam ontschiet hem steeds de…

Wanneer hij bijna niet meer kan maar moet terwijl zijn tijdklok aan het zoemen is, zijn groentetuin naar de verdoemenis en het pensioen gegapt door vals gebroed. Is vrijheid loos of domweg dan van waarde wanneer zijn as zal waaien rond de aarde?…

Het is een vloot een flottielje van witte eenden die het water doorkruist als een 'vredesvloot' Het is onrustig tot in de dierenwereld die hebben genoeg van menig hotemetoot -op hol- het politieke wereldpodium In de stroom hangt ook hun droom: Vrede op deze aardbol.…

Mijn open jas hield ik stevig vast alsof ik een vlieger was De wind nam mij mee Naar alle windstreken En ten slotte naar de zee Ik eindigde op het strand Voelde het zachte, mulle zand Kreeg een knipoog van de zon Die net aan haar ondergang begon Zag de lucht die nog even wilde stralen Eindelijk kon ik weer ademhalen Bleef even…

interstellaire schepen heb ik niet verzonnen aan ruimtewezens ben ik niet begonnen om de mensheid te redden uit het dal van de zondeval voor het leven hier is er maar een bron de energierijke zon als deel van onze natuur in een geordende structuur is hij de basis van bestaan waarom hebben wij water in de wijn gedaan door haast en…

vanmorgen vond ik een gedeelte terug van wat ik jaren geleden was verloren het lag verscholen achter een boek en ik voelde mij opnieuw geboren alsof dat stukje net genoeg was om weer mens te zijn…

Eindelijk was het de dag je as uit urn leek vastgeklonken, (wou je niet weg of werd jij vastgehouden?) maar eenmaal verwaaid als glitter, één met de glinstering van water. Je bloemen van de uitvaart, verjaard, geurden nu als een wildboeket, en dreven na droge rozeblaadjes, takjes mochten met je mee oplossen in de zee tot fijnste stof.…

Je brief vond ik in de brievenbus verfomfaaid door regen Ik vond 'm zwaar wegen de woorden als stenen op m'n maag Door het schrijven van de brief had je onenigheid -voor jezelf- opgelost Ik zag je -diep verborgen- in je kraag de straat oversteken Na weken.... geen schim van je te zien misschien? had je spijt van je…

de oudere veteraan zwaait roept ik hou van jullie maar wij ook van u eerbetoon aan hen allen 25 juni 2016 nu ronkende nostalgische vliegtuigen apart lawaai slechts een keer per jaar de majesteit salueert dank lieve mensen langs de route dat u hen zo respectabel eert ode stad Den Haag voor dit feestelijk onthaal…

Wanneer paniek ons wil wurgen, wil ik naast je staan. Samen zullen we rennen voor ons leven, door tegenslagen en de zwaarste storm. Als het moet, ons lange leven lang. Wanneer we om durven kijken zien we, hoe angstig onze laffe duivels zijn. Ze vluchten! Panisch rennen hoeft niet langer meer. Voor paniek zijn we niet meer bang.…

En weer is het de waan van de dag, die niet wil wijken. De avond is al aan het vallen. De stilte staat al rustig klaar. En ik, ik wacht aandachtig, op wat zal moeten komen. Wanen wil ik niet langer zien. Ik staar. Ik staar naar verdrongen herinneringen, die uit een ver verleden komen. Ik staar naar onbereikbare horizonnen. Ik zie mezelf…

Een man zonder voorhuid woont z’n kindbruidje uit Ons geweten is schoon Het is stilaan gewoon Het bruidje wordt gestenigd Ze heeft zich verzet De rechter knikt begrijpend en gaat voor in gebed…

Ik staar voor me uit Donker waar ik naar tuur Nevel op het veld Het nachtelijk uur In het zwerk zowaar Een uil stil in zijn vlucht Zwevend boven de nevel Voor de vijand beducht In het water voor me geruis Rimpels gaan over het nat Niet door de wind Maar door eenden gespat Scherend boven het water Door de einder verlicht Ontwaar ik…

de mond vol hebben wij van vrede en vrijheid van verdraagzaamheid ook het denken doen echter wil nog niet zo lukken op bestelling krijg je het niet vrijheid noch vrede het is noest werken met aan het aambeeld het ambacht van verdraagzaamheid vrede is geen situatie het is ons doen en ons laten ons handelen jegens elkaar beginnend met…

Ze stonden in gelid erekruizen en medailles sierden hun uniform zo goed te zien een dierbaar bezit bijna in de strijd waren ze bezweken God inspecteerde groette ze allemaal wat waren ze fier op hun bevochten vrijheid O ja trots was Hij ook maar had ook naar hun verborgen littekens gekeken een heel andere norm…

herinner je morgen niet vandaag niet gisteren herinner je morgen wat kan komen door te kijken naar wat geweest is herinner je morgen met stil luisteren wat vandaag niet weet dat gisteren vergat in achteloos voorbijgaan van wat destijds leerde herinner je morgen het geluk van vandaag dat verankerd in verleden voor jou en mij in gisteren…