Ik lig in het gras en luister. Ik hoor mijn kleinkinderen rustig spelen. Ze brengen mijn eigen kindertijd terug. Torenkraaien zwermen suizend als de wind. Boerenzwaluwen maken Boeings belachelijk. Een oude vleermuis fladdert als een kind. Ruimte en tijd zijn tijdloos geworden. De avond is aan het vallen. Recht omhoog kijk ik nu de hemel…

Hoeveel keer kan men je breken kansen ontelbaar berekenen tussen verlichting en dood zie kikkers kwaken in de sloot val midden binnen in de zin luid en duidelijk aanwezig in bezig wat heb ik nou schijt aan jou en je literatuur verdwenen spijt de wereldwijde kuur waarom ben je niet rijk slijk voor altijd over en uit…

Dromerig koester ik ieder moment, alles lijkt gehuld in een waas van pasteltinten. En de wereld is als klei zo kneedbaar. Maar het tegendeel is waar. Niet als riet zo buigbaar. Stram als een ceder en dat is geen goede houding omwille de vrede!…

Geef mij een lichaam waarin ik kan verdrinken, waarin ik kan vluchten. Ergens in het licht van een glooiende zon, zonder verleden of toekomst. Een pijnloos eiland in een zee van blauwe lucht, een woud van groene weelde, een strand van golvende haren. Geef mij de sterren, een ziel, geef mij een lichaam.…

De bladeren bewegen traag als de wind even ruist een eenzame zwarte kraai krast schor zijn eigen lied achter de heg loeit een koe als antwoord op een andere met in zijn snavel een worm rent een merel hippend langs Lang staar ik naar de overkant van het beboste dal gehypnotiseerd door een roofvogel die zweeft met de stromen tot hij langzaam…

Rond zou hij moeten zijn met het perspectief van een circulerende horizon waardoor het daglicht regelmatig het donker vervangt Maar het lijkt of de nachten de dagen meer en meer verzwelgen waardoor het licht nog wel schemert maar de zon niet meer verwarmt Plat, de wereld is plat en als je de rand nadert staat er geen bordje pas op…

Sterrenhemel, volle maan, het uitgestrekte meer verlicht... Roerloos zit je daar een gestalte, een gezicht turend over het water. Daarachter het bos, de duisternis ver weg van de stad met neonreclames, verlichting van huizen en lantaren- palen. Daar raak je soms vervreemd, liever ga je dan dwalen in je fantasieen, in jouw dromen en ideeen…

Slechts even raakte ik bevangen En zag dat het ook jou bewoog Het betrof zorgzame aandacht Die van jou voor mij raakte me diep Maar die van mij voor mezelf Bracht me stilletjes van slag Alsof ik een oeroude honger voedde Een vergeten kind de hand reikte Jij gaf me dit, door mee te gaan En mij met moed te bestendigen…

's morgens bij het ontwaken is er altijd wel ergens geraas van autowegen treinen in de verte het tumult van lawaaiige krantenjongens rumoer van schoolgaande kinderen en dan zijn er ook nog van die testen je weet wel de zogenaamde open (h)oordagen nou laat maar zitten denk ik dan...…

Woorden verliezen hun betekenis, mensen hun gezicht... Zij klampen zich vast aan een laatste strohalm en hebben weliswaar hun hoop op de toekomst gericht. Hun leven heeft zijn glans verloren. Men verliest elkander uit het oog. En is nog bij elkaar als zon en regen, maar dan zonder regenboog.…

vissen in het water, brood met wijn ontbijtkoek als na droogte een hint van schoonheid overblijft is al het andere schijn…

Dagen, die uit de voegen barsten van geluk, uren die gekoesterd worden, kwartiertjes die gestolen worden minuutjes die je wachten moet, op datgene wat je het allerliefste horen wil, dus wees nu maar stil en luister!…

mijn grootpapa de vader van mijn vader die ik niet heb gekend bleek slim te zijn eigenbaat vooraan hij creëerde een stang die te monteren was tussen oma’s rijwiel zodat hij op zijn herenfiets kon karren gaan…

publiek, schraal is mijn oogst ontheemd dien ik u van repliek want mijn verzen zijn vervreemd van bezigheden die een mens van goede doen niet kan bevatten mijn ingetogen wereld is groter dan de buiging voor trots, het behoud van inborst adelt mijn bloed naar alle kleuren, het land van de wereld ligt aan mijn gedragen voeten wat u zegt…

Over land en zee Wind houdt ons niet tegen Ik vlieg met je mee Door storm en door regen Door een gordijn van zachte wolken Druk ik je tegen me aan We zien de golven onder ons kolken En raken de punt van de maan Een droom die in mij zat Jij die mij suste "Ik wou dat ik echt vleugels had" Ik leg mijn hoofd te ruste…

spontaan lachen aan de lijn blij met je zijn, zomaar duwtjes in de rug als het stappen niet vlot en getob op de loer ligt, weet je mijn hart op te warmen met je heerlijke aura van zorg rondom laat je mij leven, ik hou van je.…

Bleek licht in de morgen, Menig beweegreden gespeend van zegen... Veel gericht op eigen baat en tegen het eind van de dag blijkt leven een hard gelag. Dan later pas als het duister wordt, kleuren vervagen en de wil verzwakt, men meer zwijgt dan spreekt, terwijl de adem afneemt met de dag en ijdel- heid verdwijnt, dan blijkt het leven…

Het wachten laat van zich genieten een nagalm van lange zomerse dagen zo licht aangekleed, dat men ze kan laten vallen, opnieuw tegemoet kan treden met een flair van alledaagse vanzelfsprekendheid, ik spot sproeten rond de zomer haren los in de wind, een warm beeld dat zijn weerslag vindt.…

Wat je wilt, dat koesteren, even, af en toe, daarna vergeten. Dan ongemerkt bezwangerd, het voelen zwellen, zo zwaar, niet meer te houden, het durven baren, in openbaarheid brengen, er mee aan de gang gaan, en, als het opbloeien van een kind bewonderen.…

er zijn soms van die innige stiltes die op dwalen lijken het aftasten van wegen waar geen einde aan komt T-splitsingen die twijfel wekken welke kant je moet inslaan hier is de wil geen wet en is het weer stilstaan bij het begin het is niet door te drukken een keuze te maken in gokken hoewel de uitdaging om beslissing roept maar als er…