Ban het Kwaad uit uw geheugen, naar oorden waar men leed ontleedt. Onthoud het nummer, de formule waarmee u hem ontgiftigd heeft. Soms, na jaren van ontkenning, staat hij weer in de achterdeur. Via een vreselijk dilemma, omwille van de willekeur. Geef hem dan van flink katoen: 'Ga eens Goed voor jezelf beginnen.' Daar heeft het Kwaad nooit…

Als je wereld harder gaat dan je eigenlijk bij kunt houden kun je zelf blijven versnellen tot je uiteindelijk af moet haken Of je kunt bewust vertragen tot je wandelt of bijna stilstaat om je heen kijken en constateren dat er ook andere dingen bestaan die wellicht de moeite waard zijn Soms heb je die keuze of moet je die maken…

van straatlantaarn tot straatlantaarn dartel ik onderweg vallend in zwarte gaten het verkeerslicht biedt geen uitkomst het groen slaat regelmatig op hol aan beide zijden ontwaar ik de gloed van snelweg ondertussen vlot ik op het pad de linkerkant plat getreden de rechterkant overgroeid beide leidend naar het zelfde punt…

Haar wereld is als een oude boom diep geworteld door het leven de bloesem allang voorbij maar nog niet helemaal uitgebloeid er zijn perioden dat de takken meebuigen met de stormen in plaats dat ze knakken hier en daar wordt wel gesnoeid geestelijk voedsel is haar behoud als krachtvoer voor het oude hout…

Met de tijd leer je dat de tijd veel gegeven heeft dat we het niet merkten hoe ze langzaam langs schoof in al haar facetten en weersomstandigheden al onze humeuren liet zijn onze gekkigheden ze liet ons en nu eer ik alle tijd in al haar eeuwigheid…

wonen in de schaduw hoort bij mij, ik ben dan niet schuw of dood de ziel luistert naar de stem of naar een verlangen in nood gevangen als zij is tussen vandaag en ongekende morgen het is gaan in een laag waar de wil zijn kracht mist en ik mijzelf draag met zorgen en dan weer hoop dat de illusie ooit wordt opgevist door die kwetsbare…

Baren we niet de kinderen uit een dezelfde droom? Zijn wij zelf niet de geuren van dezelfde orchidee? Zijn we zelf niet de vruchten die niet ver vallen van dezelfde boom? Vissen en baden we niet in weelde uit dezelfde onuitputtelijke zee? Zijn we niet tevens gebroken wit en fluwelen zwart van alle steeds autonome gedachten om daaruit…

Als jonge ouder wilde ik de afwas niet doen als mijn baby in zijn kamer ernaast de slaap vatten moest want eindelijk hield hij eens koest. Nu liep ik op de brug boven 't IJsselmeer. Er raasden links auto's en motoren naast me op en af. Oorverdovend 't lawaai! Maar rechts stond de paardebloem veldkers, hondsdraf, kleine plantjes tegen…

Steeds als welkom in april rolt en klatert er vaak iets in of door de blauwe lucht wat niet door jou of mij wordt geducht, wel zielvreugde bij nood biedt of bood. Niets wordt geveld door verwoed geweld. Als een kleine golf op een rustige zee telt en neemt juist deze maand je mee heel gedwee op weg naar de zomer, klinkt de dageraad als stem…

De wolken brengen kilte in de avond, moeder worden is niet vanzelfsprekend, zijn vrouwen transportwagens geworden. Wat werd bewaard ook vandaag als herinnering opgespeld tellen alle dagen als medailles. Al is het een comfortabele dag ik treed niet binnen, laat deze voorbijgaan. Mijn denkvermogen rammelt vandaag, beweegt mijn tong en…

Eenzaam de terugweg moeizaam de obstakels steeds na iedere bocht volgt weer een nieuwe te veel afgedaald in jezelf te veel afgedwaald van je ik toch het doel nog steeds voor ogen je wilt hier uit nooit meer die heenweg naar beneden…

Kringetjes krabbelen in de bovenhoek van jouw blad. In de draaikolken van jezelf. De wereld is groter dan een hoek, maar je ziet het niet. Je kijkt ook niet op. Je merkt een verder leeg blad. Breek uit jezelf, zong een zanger, maar je hoort het niet … eentonigheid.…

Al had ik boven niets besteld noch te verlangen, keek ik net naar het thans zwijgende groene talud de echte grijzere voorjaarshemel met lichte mist, ik vroeg me meer en meer af hebben ze zich vergist ongeduldig bewolkt onvervuld zich dit weer voorgenomen. Al die samenpakkende druppels voelen plots zo raar. Moest iemand te lang wachten, had iemand…

Voor wie in nachtelijke uren nooit in het donker ligt te turen is slapen gewoon een gegeven in plaats van noodzaak om te leven…

de oudere koorddanseres die na een vrije val uiteindelijk ontdekte dat dansen zonder koord eigenlijk wel leuker is…

de schaduw die we zo lang als maar mogelijk voor willen blijven zal toch eens de zon aan het gezicht onttrekken tot die tijd is het jagen van licht een van de betere tijdsbestedingen…

Ik heb de nacht gedicht. Het vrat mij stilaan aan. Nu wil ik de dag openen met meer dan een blik vat. Te veel sterren kan ik niet aan, noch het tergend trage van de maan. Daarom thans het aanbidden van de zon op het tempo van een altijd weer dagende dans Een nieuwe tijd vat mij aan…

Als baby stond zij vlug op eigen benen. Later gingen haar gedachten op de loop. Gaandeweg sloegen zij steeds meer op hol, voor zichzelf op de vlucht. Het liep uit de hand. Zij had zichzelf niet meer in de hand. Aan voeten kreeg zij nooit meer land. Zweven was er ook niet meer bij. Alleen slingeren tussen zij en zij.…

Waar... liggen m'n wortels? in den Haag? dat is de vraag Maar ik heb ze tast niet in het donker van aarde van hét ongeziene het vreemde .....ongewis Er is niets mis met m'n wortels.…

Koffie vertraagt de tijd. Thuis of langs de weg. In een grand café, of in een koffiehuis. Aandachtig koffie drinken troost. Vraag niet hoe, vraag niet waarom, want goddelijke koffie begrijpt, wat wij mensen niet begrijpen kunnen. Koffie ontspant ons lichaam. Genieten van koffie voelt als een oase. Genieten van koffie voelt als rust, binnen…