Hoe ik ontdek, dat ik er een sardonisch genoegen in schep, dat hij van een ander niet krijgt, wat 'ie mij niet geeft. Het is onmenselijk. Was ik vergeten dat wij dieren zijn? Tit for tat? Quid pro quo? Ho even! Voor eens bereid niet over het kompas te springen, maar te lezen, te voelen wat zijn bedoeling is! Jaren voer je en zwoer je aan niemand…

Eerder al, zei ik tegen jullie dat jullie liegen De waarheid niet spreken, geen recht aan doen Eerder al immer sprak ik de waarheid Die jullie onwaarheid gaat breken Al was jullie leugen nog zo snel Mijn waarheid achterhaalt deze wel Het tij immer keert te allen tij- de, van eb naar vloed, vice versa, onophoudelijk breekt de waarheid jullie…

Ze zaten wat verderaf aan een tafel, zwijgend in hun eigen chagrijn. Een knappe vrouw, niet zo jong meer, boos starend in haar glas wijn en een wat rossig uitziende heer. In het conflict dat er duidelijk heerste werd niet gepraat maar kwaad gezwegen, het “eigen gelijk” was kennelijk erg groot. Een toenadering zal hier niet worden gekregen…

Deze boom wil me voor sneeuw behoeden ...bij nacht en dag Voor wind ook uit het noordoosten ...z'n grimlach Ik herken haar kwaadheid haar ingehouden woede als wind 'r schudden doet Ik zoek haar stam, haar takken zwart van verkilde winter Beschut me behoed me voor kou en neerslag van betekenis.…

Hiermee was het pleit zeker niet beslecht en zal dit ook geenszins worden daar jullie, bekend slechts als leugenaars enkel tijd proberen te stoppen terwijl jullie door hem, enkel alleen worden geminacht daar hij zich nimmer om welke zich moverende reden dan ook zal laten gaan...…

Als er iets is waar je niet over kunt praten en blijf je daarom van binnen boos reken dan voorgoed af met die pijn leg het bloot die wond het maakt je zo levenloos stop het daarna diep in de grond verklaar het voor dood want je mag nooit zelf de begrafenisondernemer van je leven zijn…

soms denken we wit-zwart de letters raken slaags opgejaagd door pompend hart ontvangen mensen de volle laag want die letters vormen woorden draaien een tijdje in ons mond om dan als getergde demonen gal te spuwen in het rond het is misschien niet slecht oprecht uit het hart geboren geen moord of vuurgevecht deze waterval van…

jouw dodende vingers je slachtende hand stoer doen is anders Denen, waar zit jullie verstand dolfijnen vermoorden om mannelijkheid te tonen ik tril nu van kwaadheid bij het schrijven van die woorden er zijn andere manieren om stoerheid te showen respect voor de dieren daar moeten jullie aan bouwen!…

Hoe wreder het leven zich toont, hoe zinvoller ik het maken wil. Ongevraagd tot leven geroepen worden. Uitgenodigd worden om te wortelen, om lief te hebben en te aarden. Daarna ongevraagd te moeten sterven. Godverdomme, dood te moeten gaan! Dat feit wil ik niet aanvaarden. Hoe zinlozer het leven zich ook mag tonen. hoe zinvoller ik het…

ik hoor de woede in je stem ken ‘t klappen van de zweep en voel de striemen in mijn hart de schaduw van jouw ijzigheid ontneemt mij alle lust…

Ik zie de afkeer in je ogen hoor de woede in je stem als ’t klappen van de zweep voel ik de striemen in mijn hart de schaduw van gescheiden zijn ontneemt me levenslust…

Wie zijn de grootste bedreigers van onze plaatselijke dorpsnatuur? Het zijn zeker niet bewoners, noch boeren of toeristen. Nee…, dat zijn de bureaucratische gemeentelijke groen-sadisten. Zij maken de inwoners van 't dorp danig overstuur. Slopen van bomen, heesters, perken en parken. Alleen om wat geld te besparen op snoeien en harken.…

Wat in sluwe vroomheid laag verraden, zonder monden uiteengescheurd, genadeloos verhangen wordt aangetroffen zal hij met voorlopige handen, naïever dan een verdrietig dier, tot de felste herinnering doen ontbranden! Ondanks gezapige generaties, weldoorvoede rechters en hemeltergende kortzichtigheid door gebrek aan zelfkritiek. Opdat…

De schaduw die ik werp als eieren over kiezels die voor een deel de avond stuurt en niet mijn bereik vergroot, vervreemding van licht en donker verwekt een karikatuur van een pad naar een vers gedolven graf passend naar mijn schaduwlengte voor mij alleen een wereld waaruit de bodem is geslagen, houten kruizen gezaagd uit de herinneringen…

Ik heb gevochten, ik heb geknokt met al die wilde beesten in een hok. Ze aten niet, ze dronken niet, wat ik hen ook gaf. Tot mijn groot verdriet werd 't een lijdensweg, een straf. Ze gromden, ze grauwden, de tanden ontbloot. Ze haalden uit met hun klauwen. Ik huiverde, ontmoeting met de dood. Toen heb ik 't besluit genomen om weg…

misschien bestaan we wie weet ook niet de meeuwen vliegen achter het schip in de golven en even later zijn ze er niet meer neem alle atomen en bedenk dat niemand dat is toch zijn we er en we zijn woedend…

Hoewel... ....daders nooít zijn gestraft is hun wáárheid inmiddels gelogenstraft 't Gelijk draagt de sporen van hun kennis in zijn duim Uitgezogen Heel typisch dat juist dan op hun moment van heengaan de Vorst van de Duisternis (samen met die Ander) verstek laat gaan... ....ongestraft Op de grens van millennia…

Heb jij de bovenste rand van de dampkring ooit door de groeven van je gelaat voelen glijden? Heb jij de gesteende lagen waar een continent op rust ooit met de punt van je neus tot rimpeling kunnen brengen? Stel dat ik hemel en aarde tot papier zo dun zou schaven je lid zou niet meer plassen geen hoon werd meer gehoord Priem je tong…

ik ben zat van jou je hebt te veel genomen ook jij hebt eigen kracht de stekker gaat eruit voor jou is het tijd zelf in beweging te komen ik tuf nu weg ga nu mijn eigen pad onder een onbewolkte hemel…

Er is mist 't Is zo vaag het is weggegrist regent gestaag er is sneeuw 't is als een deken je bent er als de kippen bij dat is wel gebleken 't Is koud geen hout op het vuur Kille, koude vrouw Wat kijk je zuur!…