Daar verschuilt een polemist zich vormenrijk tussen versvoeten en strofen. Ideeën horen niet bij klankenspel en soortgelijk schriftgeleerd gebruik van de coryfeeën Domme dominantie is geen wetenschap ik zie meer dan een geloof naar bewijzen zoeken, vormen van erkende meesterschap ruim voldoende om elkaar te misprijzen Woorden zijn te kort…

Kleine daden raken dikke snaren ontgrendelen woede wonden zweren wraak groeien naar binnen en van buiten lichaam helend maar nooit vergetend hoe het is getekend door jou…

Ik spuug hem woede in 't gelaat Hij zegt Wat ben je mooi zo kwaad en wist mij uit…

Verdrietig laat je de lijn los, terwijl Jij weet dat dit niet had gemoeten Hoopvol, en tegelijk vol van schaamte Gekerfde tekens in verwoeste aarde, die Omgeploegd ons verdriet doet toenemen Geplaveide wegen werden jouw deel 't Verdriet verstomde, weggestopt In een woud van verlangen naar niets Alles dat niet voldeed aan jouw criteria Werd…

woede kun je cultiveren een scheutje water op zijn tijd je knipt de dorre blaadjes weg woede grondig snoeien is te leren kom je in de knoop met die kolere dan is er nog het handboek woede optimale verzorging behandeling van etterende zweren in hoofdstuk drie na pesten paragraaf 11A staat vermeld dat het fenomeen woede geldt als expressieve…

Je grimmig oog snijdt Door merg en been en vel Alsof je een spookhengst berijdt De iris smeult, de pupil laait Ik begrijp geen grein van dit giftig spel De mistflard die in mijn kop verwaait Ik vlucht onder mijn donsdeken Tel snuivende rammen tot ik slaap Ze vermenigvuldigen in een luchtbel Hollen dartel naar een rillend schaap Het lijkt…

woede figureert speelt niet meer de hoofdrol wat blijft is onbegrip van het veld verwijderd verwezen naar de tribune eerst in een dip verlamd door onvermogen dan vechten tegen de bierkaai uitermate zinloos verbannen uit de koffiekamer alleen nog sociaal verkeer op straat conditie op peil houden op twee bijvelden tot einde contract de diepte…

jij schopt sterren wapent zo glas kubust de wereld hebt alles gehad schreeuwde toekomst in schilderend heden vervloekte het nu in nakijkend verleden ik gaf je mijn hand droomde de jouwe jij koos het pigment in onschuldig vertrouwen ik zag je staan op de rede van scheiden jankte onzichtbaar confrontatie vermijdend ik ben…

woede is niet opportuun emotie compliceert een fijnmazig proces van denken en doordacht handelen stappen verpakt in voortschrijdend inzicht met rationeel verwachtingspatroon perspectief door karig woordgebruik expressieloos gelaat en gortdroge uitspraak advocaat op voorgrond en achterhand troeven achteloos op tafel gegooid haast nonchalant…

woede verengt tot rode draad bepaalt woord en daad handelen in eendracht laat onmacht kantelen het evenwicht is zoek de schaal die doorslaat balanceert onhandig gedoe houdt de voeten paraat vluchten kan niet zonder plan gaat in rook op vuur negerend woede, verengd tot rode draad…

Ik kijk je volop in de ogen die als schaapjes over drijven alsof ze onbeperkt kunnen blijven zolang het blauw maar onbewogen Ik verzoek je, zeg me wat er is Verveelde zuchten; langs me heen verkilde flitsen, verwerpen alleen jij ziet het fout; jij hebt het mis Onderdruk zuigt damp uit kring stormen dreigt in koude vlagen tot opheldering…

ik neem uit het medicijnenkastje een aspirine en een dosis filosofie die de stoelgang bevordert en helpt bij de afvoer van afvalstoffen zoals een wandeling op het strand het schuldgevoel doelmatig afweert neem ik vrede met het keukenwerk en dis gedienstig het avondmaal op want ik heb zo waar de schijn tegen kan niet even schuilen voor…

hij wacht weer bij de speeltuin op de hoek de wind belaagt z’n onverzorgde haren hij roept naar mij en wil me iets gebaren ik wend mij af, terwijl ik hoorbaar vloek ook ’s nachts kan hij zich aan mij openbaren in steeds die oude regenjas en broek een zwijgzaam en een ongenood bezoek geduldig kan hij uren zitten staren we deelden dan wel…

Ik heb slechts woorden Want iets scherpers Mag niet van de wet Kon ik maar zo hard schreeuwen Dat ik je breken kon Zodat je op zijn minst gebukt zou gaan Onder mijn pijn In mijn gedachten Ben je al duizend maal gestorven Trouw rouwend vloeiden mijn tranen Terwijl je ziel lachend Zijn vleugels uitsloeg En jij jouw woorden tot echo maakte…

In tijden dat de rouw zijn modderschuit versiert speelt zijn ego hooglijk op en om zijn tanden siert een valse glimlach zijn gezicht vol van kwade trouw. Zijn ogen lichten op als zijn neus ruikt een verdriet en als de bel geklonken heeft staat hij op en schiet zijn zwarte schoenen aan en danst een slome dodenwals. Kijk de bloedhond…

ik zag tussen je gesplitste schouders de geilheid van je stem, met een oogworp vernielde ik je gedachten ze waren zo banaal. en de stilte sloeg onze verstandhouding aan flarden ooit heb ik je zo gehaat als de zang der vogels in een late morgen je zweeft als een acrobate boven het gordijn der illusies…

Nooit gedacht dat lange verlangen stukgemaakt Een oneerlijke strijd vecht zich uit tussen jong en oud Wanneer dan de zwaarden woorden zijn, is alles weg en blijft sneeuwwitte as over Koppigheid versus vrijheid…

Je onbeschofte eerlijkheid verliest de laatste schaamte. Wat je nu overgeeft is vals, antiperistaltiek van de grond. Jij, jij pruilt als vette gans je protserige veren op en je doopt de hemel een onuitputtelijke inktpot. Al dertig jaren sterf ik de dood van duizend mannen in jouw gulzig vliegen, je poten veilig om me heen. Vastklampend…

ontspannen lach je in een droom die zachte kleuren vlecht in beelden die je handen maken je zucht en blaast wat lucht in glas je vingers raken aan wat toekomst was een ster die barst in grillig lijnenspel je lach verdwijnt omdat je met je tanden knarst woede vlaagt in rood achter je ogen lippen krampen pijn pastél heeft niet…

stampvoetend draai ik weg in je ooghoeken fluit ik scheel haren trekken lukt niet op kaal haat en nijd door cupido beschoten wegen door water langs en op deinen met de storm mee olé vliegend met mijn bezemsteel vlam ik op op wat komen zou steenkolen vloeien opgebrand daadwerkelijk maar ook waanzinnig als water het ook niet blussen kan…