kleine angsten een heerlijk open gezicht toch sluimeren in het zwart van je ogen de kleine angsten van de donkere nacht het onbekende geluid dat de wind rammelt aan een losse plank het grindpad dat zijn stenen in de nacht herschikt toch ben je fier genoeg om de angst niet te laten zien wel de blijdschap las je weer in de kamer…

een heerlijk open gezicht toch sluimeren in het zwart van je ogen de kleine angsten van de donkere nacht het onbekende geluid dat de wind rammelt aan een losse plank het grindpad dat zijn stenen in de nacht herschikt toch ben je fier genoeg om de angst niet te laten zien wel de blijdschap las je weer in de kamer terug bent…

ik heb vannacht voor het eerst je ogen op zien lichten uit de onrust waar jij in slaapt ook hoorde ik het lage zoemen van de frequentie waarmee jij soms met anderen praat die dislocatie neemt je krachten weg en laadt niet zo vaak maar wel heel snel ook op dan lijkt het of je weer herboren bent ontdaan van remmingen en…

weg met dat geklepper als de sloten niet sluiten en rammelen in het slot want dat houdt ons buiten wij willen een warm verlichte entree met open zwaaiende deuren en een lieflijke gastvrouw in een geurend onthaal wij willen je openen vrij hangend in je hengsels geen getrap meer tegen de dorpel een ruitje met zicht en…

ze keek hem aan maar hij herkende haar niet zag enkel de weke glans in haar matte deemoedig neer geslagen ogen magere vingers strekten zich dor naar hem uit onderstreepten haar woorden aanwijzend nog klonk het moeten hem tegemoet in het knarsen van haar snerpende stem het volume was in de loop der jaren gedaald tot…

we liepen opgewekt voor de wind een zonnetje recht vooruit blij met onszelf en de gang die wij erin hadden ik hoorde jou zelfs neurien een voor mij onbekende melodie in een taal die ik niet verstond iets uitheems we stopten en ik vroeg je iets te zingen dat dichtbij bij mijn emoties kwam ookal omdat ik jou kende je…

we wisten dat het water zou komen maar niet met deze extreme snelheid en zo gigantisch massaal dat wij ons zouden verbinden in gedachten woord en beeld met alle leven dat verstaan meteen begrijpen zou worden met inzicht in de samenhang en wij die uiteindelijk zouden delen in het partner zijn van het ectoplasma met onze menselijke…

Voor amazones, jonkvrouwen en koene zwarte ridders voor wintertijd- en maanaanbidders in 't holst der nacht getrouwen We schrijven zeven en twintig oktober in duisternis, drie uur na middernacht geen vampier te bekennen op z'n graf het uur van make believe is aangebroken in 't niemandsland waarop ik heb gewacht Dan doemen donkre…

nog is het gezicht niet volmaakt er komen steeds meer maskers naarmate de transformatie verder gaat het volmaakte gelaat met fillers botox en make up godzijdank gooit haloween dat ideaal volledig stuk uitvergroot komen eindelijk de karakteristieken uit het naturel waarbij emoties kleuren schreeuwen in kleding uit vroegere…

nog is het gezicht niet volmaakt er komen steeds meer maskers naarmate de transformatie verder gaat het volmaakte gelaat met fillers botox en make up godzijdank gooit haloween dat ideaal volledig stuk uitvergroot komen eindelijk de karakteristieken uit het naturel waarbij emoties kleuren schreeuwen in kleding uit vroegere…

Aan de voet van de kraan, waar de dijk zijn rug kromt naar de Schelde, zie ik verweerde bossen schemeren over het water, in het kille ochtendlicht. Hier sta ik, stille getuige van tijd en tij. De dijk, wachter tussen water en land, draagt de last van eeuwen; verstilde marsen, sporen van nooit vergeten strijd. Hier stond ik aan het roer, hier,…

zelfs in de micro en macro kosmos heeft zijn hand de schepping toegedekt met aarde waar de zomer gaat tot in de superlatieven van geur en kleur dekt aarde in de winter zijn schatten toe beschermt ze tegen kou en snijdende wind in de lange donkere nacht waar soms een sneeuwdek wacht dat oplichtend mens en dier isoleert…

de kleine lieve zachte dekentjes in donskleur al warmend zij hebben onze coronadagen met hun intiemheid gekoesterd juist daar waar tocht het heeft gewonnen van isolatiedwang waait kou de bloemen al vriezend van het behang het wit van winters helderheid met franjes dagelijks leven siert het landschap met zijn gekleurde aanwezigheid…

Bedankt voor je glimlach, Bedankt dat jij er was. Die kleine aanraking op mijn schouder, Die spontane, blije lach. Even vergat ik zorgen, Voelde ik verbondenheid, Kon mijn hart weer helen, Kreeg mijn hoofd weer ademtijd. Dus gewoon bedankt Omdat jij simpelweg jij bent Om bij jou me goed te kunnen voelen En dat je mij ok vindt zoals je…

Herfst in Hamburg kille stenen en koude gezichten in een warre wilde wind zwarte snelle jassen bruisende bladeren vliegend op de vlucht striemend snijdt gure regen & goude golven dansen met stille, zilte mist…

er werden kleurige noten gekraakt op een pittig rap ritme waarbij handen het vuur dat van binnen loeide ruimte gaf aan een verschroeiend dwaze fan gekte uit de tijd dat deze alles opving van de peuter en kleuter affiniteit tot de opkomende generatie zichzelf en hun schaduwen in de spiegel konden feliciteren met wat er zoal…

daar waar de ster verschoot de hemel even open flitste was de ziel op weg naar een mensenkind in geboortenood de bezieling van het babylijf uit de wereld van prematuren zal altijd even duren waarbij het leven op weg gaat uit mystieke verbintenissen naar het delen van wereld en maatschappij ieder op eigen magische wijze…

verward merkt ze op dat vanzelfsprekend als zand glipt door haar vingers de wangen van het kind voelen stoppelig als een puberkind rebellerend in geleende tijd hoe zet ze de voeten van het boze ontreddende elke dag weer in gelijke pas ze is een moederspin maar haar web verliest kracht…

de jeugd grijpt met speelse kleurrijke vingers de macht enige selectie is hen door geweten nooit bijgebracht waar vroeger normen en waarden hun lessen gaven worden zij nu gemanipuleerd door drijfveren van uiterst fanatieke en tirannieke volgers losgelaten en later losgeslagen omdat er geen remmingen meer zijn alles…

het was een bedeesd klein mensje met een grote rugzak in de vorm van een strakke vlakke vulkaan witte rook uit zwarte as geblust door duizend vergote tranen uit haar brandende jeugdverhalen vroeger rookten en smeulden zij omdat ze niet de woorden had om een verhaal te maken het schermpje vroeg en antwoordde zonder haar…