De dichter stierf al vele malen Maar bleef bestaan buiten de tijd Nu is hij eindelijk bevrijd Van telkens weer al het verhalen Het metafysische vertalen Terwijl de mens dat veelal mijdt Een enkeling op rijm gedijt Of door het vrije vers wil dwalen Hij hoeft niet meer terug te keren Zijn educatie is voorbij Het karmisch groeien is volbracht…

Houten kruis Gekanteld tegen 'n stenen schuur Kaarsen, knuffels, bloemen, Herinnering aan een noodlottig uur Het lijden van nu en van de eeuwigheid Bijeen gebracht in de tijd Boerakker, Nieuwjaarsnacht 2011…

As verzandt langzaam tot sediment Als hij wegzakt in het sentiment Van een golvende herinnering Onderweg naar de Noordpierbranding In het deinen op duinen van woelig water Valt het nu samen met later En spiegelt de zon zich als zilver aan de oppervlak Waaronder een zee van stilte zich stelt op zijn gemak. In het zicht van de kust Is het waar…

Zonder te kijken voel ik jouw aanwezigheid. De ruis van een blad, de vlucht van een vogel, een ster die mij toelacht. Zonder te geven ontvang ik jouw liefde als een golf die komt. Het verlangen jou te mogen raken verdwijnt. In ieder wezen ben je nu aanwezig, talrijk, zichtbaar verdwenen. Mijn huid voelt de wind, het geluid van jouw woorden…

nooit gezocht maar toch gevonden jouw afdruk in je winterjas aan de kapstok opgehangen omdat het weer lente was alles is vergankelijk zegt men dikwijls bij vertrek maar als ik jouw jas zie hangen op die door zon beschenen plek dan raakt steevast mijn traanbuis lek…

Tuinman handen in mos groene dagen dromend van geel en wit zit terneergeslagen in een boek gedoken een zachte, lieve, gedachte aan heupwiegen en bladernat. Zingt met duivelsverzen tot een ongenoemde goddelijke schoonheid die hij, vanwege tijdsverschil, niet bellen mag. Regen maakt de paden nat. De tuinman zat.…

Ik moet, ik zal, ik wil ik ga Ik wil, ik moet, ik ga Ik moet Ik gá!…

Nooit meer goeden nacht noch een ochtendzoen nooit meer een berenknuffel kon ik dat nog maar één keer met je doen nog één keer met je praten samen wandelen langs de zee samen schelpen zoeken dan nemen we de allermooiste met ons mee nog één keer met je lachen met je huilen bovendien je dan vaarwel kussen omdat ik je nooit meer…

Hoe kan ik nu dit lentelicht verdragen wanneer mijn kind er niet meer is, zo blij vertrokken en vol hoop op mooie dagen die zullen lengen als de sprietjes gras die overal weer komen kijken. Geen blik meer die de mijne kruist en zonder woorden vertelt hoe fijn het allemaal was. Slechts kilte nu, een huiver die nooit meer wijken zal, al staan…

in het voorbijgaan schuilen alle namen in stilte noem ik ze de doden spreken niet meer voor zichzelf maar jij, hoewel nu aan de grens gekomen jij bent nog wie je bent je blik, je stem de tijd is even nog aan jou wat komen moet is voor de nabestaanden…

Het doet me pijn Je zo te zien Ik voel tranen Verlies mijn hoop Jouw einde komt Er is geen misschien Dag maatje van me Trouwe vriend Zo´n roemloos eind In een klotenschuur Zonder zon en licht Had ik je nooit gegund Je had meer verdiend Je gaat nu snel verkassen Naar een mooi en beter oord Waar je heupen niet meer pijn doen Je kunt…

Als een hakbijl, als een moker, als een donderslag bij heldere hemel vertelde je mij, ik wil niet meer. Als een mes, ‘n scherp net geslepen, gekarteld mes, kliefde je woorden door mijn hart, keek je aan en zei: vaarwel!…

terwijl ik naar je kijk leg ik je neer in een bed van aarde is het tijd om je los te laten versieren we jouw graf met verse bloemen die de leegte vertolkt die jij achterlaat plots breekt de zon door alsof Hij zijn armen opent en je liefdevol welkom heet…

zwevend hoog in de lucht heeft ze het aardse verruild hangen zorgen nu in de wilgen balancerend boven de golven danst zij op tonen van de wind koesteren wij haar stem die ons raakt tot kippenvel aan toe blijft ze voor altijd schijnen gelijk een ster…

Ik voel me zo tegentijds vandaag, zo tegendraads altijd, maar vooral verwonderd; Ik zocht je, zocht naar liefde doch vond, kon alleen dromen. het laat me verbijsterd; Ik pak de kansen die ik pakken kan voor ik verdwijnen moet, maar ik blijf verward; waarom al dat gedoe?…

de moederschoot waarin ik me tot nu toe veilig waande is verdwenen daar ze vannacht zachtjes van ons is heengegleden hebben we haar teruggeven aan Moeder Natuur zachtjes dwarrelt sneeuw als 'n deken om ons heen tikt de klok gestaag toch voel ik me leger ieder uur…

je glipt me door de vingers zoals een sterke stroom ontsnappen wil bij elke bocht of waterkant en nergens is een dam het laatste beeld van jou verdwijnt vloeit uit de palmen van mijn handen drijft weg naar onbereikbaarheid de richting keert zich van me af nog even kijk ik om en zoek de bron waaruit de onderstroom geboren is ik volg het…

je ruikt honing uit je glas en walst goudslingerend tot de rand 1 2 3 tranen druipen langzaam neer en sporen uit elkaar – draaddruppelend klein tot kleiner en tot niets vloeibaar stro dat fonkelt en schittert zoals ook jij hebt gedaan – toch en je denkt ik drink m’n glas klakzuigend leeg want wat niet gedronken wordt verschaalt deze…

Voor C. Nog draag jij de kleur van jouw moeder als de schalen van onsterfelijkheid zich ongemoeid laten Het gemis wordt zwaar gewogen sinds het blad de boom los mocht laten en de wind het heeft weggedragen Een moment van samen zijn heeft zijn deuren voorgoed gesloten en in ieder beeld dat jij van haar schept leeft zij onverstoorbaar…

Zij zegt dat ze liever alleen te veel pijntjes van binnen zij zichzelf niet meer kan zijn zodra iemand bij haar aanwezig is Achter niemand wil zij zich verschuilen moet op zoek naar waar het stil kan zijn zichzelf opnieuw ergens kan ontdekken worden kan wie zij wil ondanks alle pijn…