Adem draagt een waas van kilte en ik voel hoe herfst mijn lippen raakt aarzelend gelijk een blad niet wetend waar te zweven een moment slechts maar genoeg om stormen te verlangen…

verwrongen door regels, wetten en boze ogen loop ik telkens het begaanbare pad dat ik alleen het gangbare wil is gelogen soms ben ik de vanzelfsprekendheid zat vanaf vandaag mijd ik de mode verlies ik mijn bewustzijn laat alles over aan de goden kijk mij alternatief zijn vanaf vandaag maak ik mijn eigen weg en morgen is een nieuwe droom…

vandaag vul ik mijn leegte met rood ik maak een cirkel en kleur hem rood vandaag heb ik zin in een rode leegte ze mag een kers zijn morgen vul ik mijn leegte met bruin ik maak een cirkel en kleur hem bruin morgen heb ik zin in een bruine leegte ze mag chocolade zijn volgende week vul ik mijn leegte niet ik maak een cirkel en laat hem wit…

En in de nacht verberg ik me achter dromen van zachte wolken schapenvacht woon in een wereld door eeuwen water gepolijst van haken en hoeken ontdaan ongestoord bestaan geborgen in een maagdelijk ei beschut door de schaduw van de maan…

Onverkende brakke landen doemen op uit het spookhemd dat zijn ingewanden afdweilt en breken zijn ogen in onlust brakende broeikassen. De drang de dageraad te wurgen breekt uit zijn doffe blik. Zijn rechtvaardige handen grijpen de lucht voor hem uit. De lucht kraakt ijl, maar het is slechts het piepen van zijn verkrampte ligamenten. De…

jou pluk ik elke nacht zo zacht de buren weten niets, jouw pracht op water, op de schouw water ieder uur en tranen altijd weer als ik je sterven zie zo zonder wortel…

de strjitten binne leech yn e stêd fan besjutting de dei wurch yn ûneinich begjin de maatslach ûnwis raffele,skuort gefoelfol yn griishollig ferline oersetting/vertaling de straten zijn leeg in de stad van zinnen de dag moe in oneindig beginnen de maatslag onzeker gerafeld,gescheurd fijnbesnaard in grijshoofdig verleden…

De ogen van de bergen zien ver. In het dal hangt nog de warmte van de zomerdag, waaronder de jager sluimert, liggend in het droge gras. In natuurlijke overgave ligt hij daar, met de mond gedrukt tegen de aarde, de zachte, zoetgeurende aarde, de verdraagzame, zwijgende aarde. Het zwijgen van de aarde is diep. En verder? Gaat het verder…

emotionele archeologie maar de bronnen die ik aanboor zijn zo krachtig en zo diep, dat ik huiver. na jaren vind ik mezelf terug gestold naast de honden van Pompeii…

ik ben bal nummer zeven kets vier de verdoemzak in ik rol en tol in een rechte lijn op twee af die ketst tegen vijf samen kniezen ze in hun hoekje ik kruis vol triomf het laken naar de rechterhoek waar tien me niet heeft gezien zwiep! veld vrij! tien in zak en as ik ben bal nummer zeven het eigenzinnige getal met angst voor ballen op…

hun tempel in goud temidden het bruin der bergen schittering onder loden zon op haar lokroep tot over de horizon miljoenen uit hun schulp ter openbaring hunner wereld haar ingewanden opengesteld consumering binnen haar muren het hoogste goed der net gehuwden met menig zaad geplengd voor ‘t eerst op koud plavuis onder 't oog van niets gezien…

O loze belofte! Tierlantijn het geluk genaamd. Breek mij de bek niet open; de farce kan zich niet staande houden. Scheerwollen dichter! In godsnaam! Welke onverlaat heeft ooit het begrip in onze geschiedenis achtergelaten. En ik zink in mijn badkuip, tot over mijn oren in het zeepsop. Geluk-kig heb ik er één. Denkend in mijn denktank…

zullen we dan maar blijven wachten, nachten lang palaveren over het leven dat het toch zo schoon en onderwijl wat adem halen? zullen we dan maar de uren gedogen die ons resten samen nesten en de eieren leggen die ons verstand zo prachtig en nadien alles weer vergeten? of zouden we de volmaaktheid kennen onder al wat is gewoon verborgen…

Verdwaald in een oerwoud met overwoekerde paden. Vastklemmend aan lianen. Duizend wortels verstrengelen mijn voeten. Mijn vingers tasten in glibberige tentakels, die me willen meezuigen in bodemloze gaten. Zwemmend in modder. Ademnood Voor ogen de dood. Je wroet door het onherbergzame. Moe en uitgeput, verwarrend kom je overeind…

Parijse voorstad Saint Marceau La ville est belle Le temps est beau Ik verf en erf met grote ogen weef ik wol zie ik tinten kleuren maken gobelinscharlaken Handgeweven Frans verworven Vlaams gewijd La main, mon ami en een getouw zijn het onderscheid…

op de korrel, snel zo wil hij er van af ook zijn geweten belust op een moment van rust ze weet haar lot is wat het moet zijn niet gekozen toch daar altijd te vroeg zoveel nog te doen het einde te gewaagd bedenkt een dodelijk man zich in haar ogen moeders wil voor het vagevuur te pril niet langer door het leven gevreesd geeft hij…

ze haken zich Siamees in elkaar twee verloren zielen die dienen wat ooit eens geweest vandaag het leven laat gevoelen tijdens de laatste tango het vuur brult laaiend op tussen de wervelpassen door de magie volop herlevend voelen ze zich weer even mens in elke wereld met een deugd in iedere twist te lang zwegen ze toen praten nog kon…

ik schuim wat horoscopen af boogschuttertje links steenbokje rechts en daar komt een kreeftje binnendrijven ik verlies vandaag ik win vandaag ik blijf leven ik ga dood ik weet niks ik weet alles…

reclame in blokken nieuws in items afgehakt bij nova nieuwkerk witteman koffie kakel gunneman alles van hetzelfde laken je feest voor tachtig jaar je schrijft een leuk boekkie je bent hapklaar je klokt lekker weg waar is de armatuur ieder houdt zijn mond angst voor wilders verdonken rest teasen verleiden lonken narigheid en lijden voorverpakt…

Ze blijven altijd spreken Soms ver terug in de tijd Bevestigen het herbeginnen Herhalen de leugen Versterken de waarheid Herinneringen Nooit zullen ze sporen ontginnen Vermoedens doen dat vermoedelijk wel…