Stonehenge, mensen die gehuld in geladen stilte de zonnewende bezweren in het goud van een dag die mysterieus wil zijn Stonehenge, dobbelstenen die door de tijd hun ogen verloren nadat ze kunstig neergezet door een reuzenkind vergeten in de toekomst kunnen kijken Stonehenge, het eiland waarrond de politie een cordon tussen de gelovers…

De stad zuigt aan mijn welbehagen. Zij dekt mij onder haar polierende gelaat van gewapend beton. Niets kan mij hier gebeuren. De woestenijen der barbarijen liggen ver buiten het bereik van haar stenen hart. Haar binnenste dreunt onder haar eigen warmte en loopt er van over. Eindeloos tot haar laatste zucht. De potente calorieën…

hij zit in het verstarde zand de grot rond staart leeg het duurt niet lang meer voor het tij alweer bezit zal nemen van haar versteende ingewanden in de korte tijdsspanne daarna het wonder van de vruchtbaarheid kleine kiemen tot gras gezouten kruid tot was plankton op het land het gebulder der golven zwelt stilaan aan tot het geluid…

gewoon een kleine akte in een boek wat foto's in een la bewijs dat ik besta…

haar bezem vliegt echt door het stof, het wolkt en kolkt, alles moet netjes voor haar Roodkapje komt aan kant gezet haar rimpeloogjes glinsteren weer dertig en nog jonger zingt het hart opnieuw die aloude deuntjes van feest voor de deur zit ze voldaan een verweerd pijpje in de tandeloze mond te wachten op de komst van wie ze enkel…

u zou het eens moeten proberen deze link links laten liggen rechts passeren gewoon, omdat het kan je nergens iets van aantrekken en morgen gaan wandelen in het park en een volstrekte vreemdeling een goedenmorgen wensen of gewoon gedag gewoon, omdat het kan maar vooral omdat het mag…

met open boegdeuren varen we naïef de volle zee tegemoet in vertrouwen dat het schip ons hoofd boven water houden zal op volle kracht vooruit willen we schaatsen op de golven zonder ijs dobberen op een zeespiegel die ons ware gelaat nooit tonen zal zullen de zeegoden onder ons het kwade bestrijden of komt alle hulp van boven uit een…

Je denkt te veel. Bent te veel binnen. In gebouwen, achter pc’s. Onderweg naar onderweg. Sta even stil. Ideeën zijn vrij en liggen te wachten. Wees open. Op straat, plein en zeg.…

Treurig kijken de schaarse bladeren naar de grond. Het massieve hout wat omgeven is door verjaarde ziektes heeft geen glimlach meer om haar mond. Nostalgie met een nooit vergeten historische zwakte, gaat binnenkort tegen de vlakte. Geen protesten meer en geen enkele instantie is op gaan staan. Vervlogen oorlogsgeschiedenis in diep geworteld…

Geen gedachten in mijn hoofd Het is windstil binnen en buiten Het voelt niet eens verdoofd Niets meer om te uiten Waar was het ooit geweest Dat wat zijn en zo duidelijk was Nu leeg en hopeloos op drift Was er maar iets dat dit genas Voelen bewegen zien Aangeraakt worden Gekend misschien Het is niet meer…

het is niet omdat maar juist vanwege in stilte rusten zal je nooit en verder leven ook wij slechts schimmen bij de herinnering aan al wat wij zoal kunnen dus nee, toch niet zwijgen doet er niet toe meer nog, zwijgen pas kindermoord, maar dan echt met voorbedachtheid beraamd omdat het spreken toch veel te moeilijk…

ik slaap in een luciferdoosje met een dekentje erin als ik het openschuif leg ik mij neer en schuif het dan weer dicht slaaplekker doosje slaaplekker schuif…

Weet je wat je mag het hebben helemaal voor jou alleen ik hoef niet eens te weten wat je ermee doet het is goed toe neem het maar ik heb er geen behoefte aan vroeger misschien een enkele keer bij onzekerheid het zoeken naar de normen waarden gewoon mezelf ik vond mij allang geleden voel balans dus kijk wat overbodig is geef…

ze zit opgezet op de piano papavers hangen in het behang de piano kraakt soms maar hout leeft lang er schijnt een zonnestraal op de partituur ze krijgt het ijskoud als haar mobieltje rinkelt…

als klanken zich herhalen dwalen gedachten de vroegere tijden leiden naar nimfen die leven geven zingen in bossen ontspringen in bronnen goddelijk schoon het licht laten schijnen in diepe ravijnen zich verbergen in een kloof en in groep antwoorden op de roep: bijgeloof bijgeloof bijgeloof het was toen zo zo is het nu nog…

één leven, dat heeft hij te geven, van geboorte tot ongeboorte, die ene korte zucht van een kosmisch langverhaal dat nooit een grens heeft erkend niets ervoor, niets erna hij accepteert het niet gelooft niets van het iets omdat het zou bestaan en wat dan, onbestaan? dus leeft hij zijn dagen op te vullen met daden groots en klein, veelal…

groot bleekwit gekleurd samen poppenkast spelen lakens uitdelen ongezien iets uitspoken 't verborgene gebroken…

Inktzwarte beweegredenen laverend tussen de groen grijnzende fundamenten van zijn ontgrendelde onervaringswereld. O latente, potente imperator van de innerlanden. De blik van 'Veel is niet genoeg!' zocht al veel te lang en veel te fel. Zijn ogen sijpelden door zijn huid en het zien werd een gelooid voelen. De wereld was gekleed met een…

zou hij een schilder zijn dan nam hij telkens weer het penseel ter hand om neer te strijken wat zich afspeelt achter die werelddronken ogen waarmee alles geobserveerd nu eens met lange halen onderstrepen wat moet bekeken dan weer met ontelbare stippen zijn zware puntjes op de i af en toe gewoon de spons als het allemaal wat luchtiger het…

de rode gloed vervaagt langzaamaan het lichtje wordt steeds kleiner nog net zichtbaar met het blote oog verdwijnt en laat mij achter donker omringt me in de buik van de nacht de sterren spelen verstoppertje ogen nemen waar oren spitzen zich spreken gaat over in zwijgen hartkloppingen overstemmen mijn gedachten zintuigen staan op…