Ik ben erachter wat het zeggen wil; alleen zijn eenzaamheid...... Brood, beschimmeld in de kast verroeste hark in het natte gras een vogel bij haar geroofde nest verlaten worden door de ander of iemand voor altijd afwezig. Beitel het maar in je geheugen: eenzaamheid een fata morgana in de woestijn alles om je heen vlucht weg. Een…

Vier koude muren, vertwijfeling, leegte. Niemand! Op schaakbord valt stof.…

Je kunt niet altijd winnen Hoe mooi is soms verlies Een kans om anders te beginnen Iets doen waarvoor je nimmer kiest Door terug te snoeien Stuk te trappen Diep te snijden in het rotte vlees Ontstaat de drang om weer te groeien Toont zich herstel en het geneest Soms is het beter uit te spitten Om te woelen, dat wat er was Af te kappen, op…

donkere donder boven het verlaten podium saboterende stortregen heeft iedereen verjaagd alleen de zappende zee de bliksem en het jodium de voorbije voorstelling is reeds vervaagd mijn hebberig hart is de performance vergeten op zoek naar mijn partner dicht bij de zee op die platte plankenvloer godvergeten stond jij als verleidster ik wou…

In stilte van het alleen zijn probeer ik te verwoorden wat geschiedenis ons vertelt en ik bevrijd mezelf in zelfgekozen schemeringen kleine kunstzinnige details op de tekening van de avond liefde geniet de rol van eenzaamheid schepen bevaren een papieren zee wanneer ik aan je denk voel ik mijn ondubbelzinnige hart ik mis de schaduw…

Rusteloze onmacht jaagt me de muren op in de kooi van stilte en eenzaamheid die me omwalt. De enige vluchtweg die me overblijft zijn de vleugels van de dood.…

Ze was een sterke vrouw, verzorgde trouw tot aan hun dood haar ouders. Nu is ze zwak en oud, nimmer getrouwd en wordt verzorgd door ouders. Wat heeft ze veel gemist denk ik, wat lijkt ze op mijn moeder. Dan weet ik dat Híj bij haar is, ik zie hen als een paar. Heel even voel ik me een kind dat bij haar ouders is. Zal ik…

Door woestenij gedragen trots Is met gepaste spoed verweven Met een uitgekotst verlangen Om met meer passie te gaan leven Hij heeft zich zelden zo verwonderd Over de leegtes tussen zinnen Hij begon net op te raken Vol van leegte zat hij binnen Waar de woorden net nog dansten Speelden, tierden om hem heen Lacht hij zich nu kapot vanbinnen…

Door de stille straten van het kleine stadje waren wezens rond vinden slechts koude en gesloten deuren op zoek naar warmte Gevangen tussen dag en laatste uren nacht figurerend dominerend in een vale schouwburg tussen schijn en zijn De schijn van schimmen zonder verse schaduw verdwijnt pas uit zicht als de zon verschijnt aan de grijze…

Zo lang geleden al was het dat de eerste ver voor de anderen zijn eiland verliet, allen zijn hem een voor een achterna gegaan allen dezelfde weg. Overgebleven is er niemand meer op die ene na, alleen zijn huisje is nog bewoond verder is het eiland verlaten, leeg. Oud is hij wat doet hij hier nog niemand is er om hem gezelschap te houden…

vals draait een kring rond de maan in het duister is er een komen en gaan van geluiden onherkenbaar in bestaan reppen zij zich voort met een spoor van buitenissigheden achter zich aan aarde lijkt te schokken door brokken vreemde energie mythen sagen en legenden geven nooit zoveel ellende de stoet lost op in het licht…

In de verte droom ik tussen stille woorden in spiegeling van water streel ik wolken raakt de wind mij even aan teder beminde gezinde gedachten raakten blind verbleekten die zomer waar het lange licht op handen werd gedragen maar de herinnering blijft zelfs als de tijd speelt en bladert door dagen droom ik tussen stille woorden…

Ze draagt een maand met verdriet op het strand ontfermen golven zich over de broze lijnen van de vloed en uit de diepten van de eenzaamheid, het leven bedolven in onuitputtelijkheid. Ze draagt de mand van onverzettelijkheid haar lijden begraaft ze in de vruchtbare grond van haar dromen en onder het mos waarmee de onschuld van de tijden…

wie weet komt het er nog eens van misschien : wij die zo gelukkig samen ons verleden overzien – dat mogelijk eens te zullen ervaren maakt dit leven de moeite waard .. volgende gedachte : dat jij mogelijk inderdaad ergens bestaat dat jij net als ik jezelf nu in de spiegel ziet dat ook jij het antwoord op de…

Toen ze aanspoelden als holle schelpen uitgesleten lichamen bij iedere golfslag, wist ik verloren dag van verre herinneringen verlaten metrum geschonden rijmen waartegen niets vermag dan wachten op vloed tot ze weer verdwijnen…

De enige weerklank die ik nu nog hoor is mijn eigen echo die zelfs het zuchten weerkaatst vanaf lege muren opgetrokken uit beton en niet doorheen te komen verschans ik me vaak achter mijn eigen schaduw wat ik ooit wenste kent de herinnering niet meer bedolven onder een lawine van vergeten woorden de hoeksteen grijs en…

Eenzaamheid komt alleen het vreet zich een weg naar binnen en praat zonder veel zinnen maar de stilte is nooit sereen. Eenzaamheid grijpt om zich heen als klauwen in het duister slissende klanken, geen gefluister eenzaamheid, sarcastisch en gemeen. Eenzaamheid is een monddode stem die vertelt zonder iets…

De woorden komen zacht en gebroken het slapend bladertapijt waaruit ze opcirkelen vormt een kansel voor de houten sterveling hij verhaalt over verre neven die het woud verlieten zonder een vaarwel om uit varen te gaan naar tropische bossen op eilanden die voorbij roeiden in zwoele zomerwolken hun staanplaatsen zijn veroverd door vlegelachtig…

leven breekt onder mijn handen in losse verbanden gedachten sporen niet meer goed blijven staan op een perron terwijl de trein maar verder raast naar het volgende station zie het zwart van nacht en ontij door het raam van de wagon rij de wereld in de wielen met mijn steeds eenzamer bestaan er komt een halte aan kan de noodrem…

de leegte die je achterliet is ontkiemd en uitgedeind tot een zwart gat in de kern van mijn zijn dat me aanzuigt tot ik in mezelf in elkaar klap.…