Zij zoekt dagelijks ouwe koeien haalt haar gram niet meer per ons laat elke maand verzen loeien verstopt zich graag in dansend dons zwijgt nooit over het verleden haalt de hekel uit het stof wil privacy met voeten treden verbergt nagels in haar mof wanneer zal zij eindelijk zwijgen over al het leed haar aangedaan zal zij dan terstond neigen…

de voordeur half uit het hengsel klappert droefgeestig heen en weer binnen hangt een lichte kamfergeur en een vleugje lavendel, van ,,heur'' op zolder waar de planken kraken staan wat dozen onder stof en er ligt zo maar in de kijk een bundeltje brieven terwijl ik erover strijk knapt het rose strikje de enveloppen droog en vergeeld zijn…

Diep in gedachten verzonken draagt hij zich naar de overkant waar hij, hangend aan de rand meewarig het hoofd schudt en hij zijn modderbenen onhandig stut Door vergroeiing tot versteend lijden, leeft hij met verknoeiing aan beiden zijden van het bestaan en tracht hij zorgvuldig de gemene deler der geheimen te benoemen Een onbezonnen…

De ochtend ontwaakt donkergrijs, spreekt van krassende kraaien in verkaalde boomtoppen, van die forens die op zijn reis in de file wacht, van klagende ruitenwissers over tranend glas, alleen onderweg na een donk're nacht. Ik wou dat het weer zomers was en dat jij dan naar mij lacht.…

Er blijft niets anders over dan de waanzin voor te zijn men gaat dood aan eenzaamheid ik moet de stokjes wel bewegen ook al denkt de wereld aan een spel dat ik bibberend verloor…

In tijden van eenzaamheid en eerlijk - die bedekken genoeg hoewel ik vroeger minder onzin te bepeinzen had sluip ik nog steeds als een bange wezel door het bos op zoek naar mijn paleis ren ik gejaagd over modderpaden zolang de tijden eenzaam zijn in mijn oude oorlogsbunker klein konijnehol.…

Herfstbomen wuiven zwaarmoedig onder sombere wolkenkolossen je aarzelt nog in bewegen zelfs de stilte is vasthoudend maar even goed laat je me los tussen het zwijgen van antwoorden droom ik in verloren tijd zitten jaren onverwerkt verdriet dat weet je, heb je terug gelezen in historische boeken, laat je slapen wat ik moest vergeten…

Vaak liep ze zomaar stil aan me voorbij alleen een vaag knikje, nooit een eens vriendelijk woord of een goedendag. Zag ook nooit een lach als ik haar zag toch hield iets in haar ogen mij vast, er was eenzaamheid en angst in verborgen. Heb haar aangesproken, even was ze verward dat iemand zomaar met haar sprak, maar in haar ogen verscheen…

woord voor woord schrijft hij in kleuren emoties vloeien uit zijn pen in geuren aan de rand van een notitieblok trommelen vertwijfeld vingers woord voor woord schrijft hij emoties vloeien uit zijn pen en weet niet wat te zeggen…

nee, ga niet weg nu mijn vel nog tintelt van ons afscheid je weet hoe de regen hier zal binnenstromen het dak begeeft muizen, spinnen en wespen mij belagen het wordt al donker de honden huilen de melken maan vol hallowenen geraamten voor het raam blijf nog even verdrijf met mij de duivels uit mijn huid…

Als de dode sfeer tot in mijn bloed verteert stolt het monster zich in mijn banen ik overtref mijzelf nimmer met die diepte totdat ik stil weer adem haal. De lach is zeldzaam maar dan wel gemeend eerlijke kanten zijn goud waard het ontstoffen moet al te vaak gebeuren omdat ik wellicht wat allergisch ben.…

De zomeravond valt zwoel over de groengezegende zomertuin mystieke flora snakt naar regenwater groente wortelt dieper in oorsprong van eenzaam plantaardig bestaan onder de begieting van de mens honingbijen bestuiven zoete bloemen geur van weemoed omringt het licht van een volmaakte volle maan ik wandel langs de borders van het tuinpad…

Vanmorgen zag ik mijn buurvrouw ze knikte minzaam naar mij en liep me verder stilletjes zonder een woord te zeggen voorbij. Vanmiddag zag ik mijn buurvrouw die verlegen zat om een praatje ik knikte minzaam naar haar ging verder met boenen van mijn straatje Vanavond zag ik veel mensen bij buurvrouw binnen gaan ze was komen te vallen kon…

je gaat niet zomaar als je wordt bemind bij een glimlach van een geliefde en sprekende ogen van een kind soms blijkt de aarde te groot of de hemel eindeloos ver weg een ziel is dan in diepe nood het gevoel geestesdood denken kent heg noch steg je gaat niet zomaar als missen huilt in het donker waarin de zon is verdronken…

door het raam kijkend zie ik enkel de vreemde natgeregende straten eenzaamheid overvalt mij jong als ik was, levensvol lokten de avontuurlijke verten bekroop mij het reisgevoel als stralende jets overvlogen nu zijn diezelfde verten een gevangenis voor mij zij zijn waar ik vertoef maar niet mijn thuis mijn thuis ligt daar waar ik onbekend…

uitgestorven pleinen en straten huizen in de schaduw hun reikwijdte van glazen muren verschuilen geen optie zelfs niet onder de houten trap in het voorportaal het is stikken of leven het glas is immers geen pantser ergens dwaalt het door de kamers likkebaardend ladderzat als een valse profeet spijkert eenzaamheid haar vast…

achter de nacht verborgen schuif ik aan in de dans der vermetelen, ik geef u mijn woord maar eens wordt het morgen en is de kans verschoven, teniet, vermoord…

levend tussen momenten door van wanhoop en hittestress vastberaden doorklief ik de tijd moedig ontlopend de onwetenden die mijn ware gezicht niet kennen rimpelen gedachten zonder bodem mijn innerlijk gemoed zweetdruppels zwaren mijn schouders angst camoufleer ik mijn ziel in nevels van steenlawines manouvrerend tussen tranen en…

je tuin een levend schilderij in de klimrozen hangen pinda’s voor de mees en de verwilderde parkiet maar de vlaamse gaai zie jij daar liever niet die veelvraat is brutaal je rozen doen het goed de rododendron ook beide in diverse kleuren en de pas geknipte haag vormt een gladde kraag bijna op gewenste hoogte om jouw favoriete plek…

zij waren samen eenzaam gelukkig met elkaar want alleen is zo alleen ook voor een eenzaam paar…