Hoe is het met jou? Goed, en met jou? Met mij gaat het goed. Zonder verder iets te zeggen ga ik weer heen. Alleen, maar goed.…

een kakkerlak proeft het vermolmde hout, woont tussen muffe splinters, weigert zijn sterke schild te buigen, en reikt naar gezeefd, groenig licht met zijn lange sprieten, verlangt de verf is afgebladderd, roestige vlekken verraden gebrekkig onderhoud, een scherpe geur doordesemt dit oude, verlaten huis en besmeurt het behang met groezelige…

Winter is het in zijn hoofd de hele zomer lang nevelflarden blokkeren de warmte van haar zon zijn helderheid van denken dagen alweer korter lijken nog steeds eindeloos nauwelijks lichter dan de schaduw van de nacht…

God verlaten staar ik in de duister door mijn natte tranen heen. Koud schijnen de heldere sterren, zo eenzaam en alleen. De kille wind waait door mijn haar, mijn vragen onbeantwoord. Waar zoek ik toch naar?…

De stoeptegels dansen onder mijn voeten, Groot gevaar! Ik wil verder, Harder, Maar de stoeptegels trekken omlaag. Geen weg verder, Geen weg terug. Ik word naar beneden geslokt, Naar het diepe duister, Geen uitgang, Geen ingang meer nadat de tegels zich sluiten. Een triest gevoel, Een diep verlangen. Naar die mooie dingen van buiten. Nu…

alsof de weg naar maandag dwars door de sahara loopt leeg, droog en eindeloos terwijl de drukte van de zomerdag iedereen naar buiten jaagt zoveel te zien, zoveel te doen blijven onwillige benen stram de houten luiken sluiten elk teken van leven buiten…

een kussen gedrenkt in tranen geurend naar verfrissend vocht dat als een vleugje adem een weg naar haar geheugen zocht…

zie de zwerver lopen zijn achterzak puilt uit dicht propvol brieven sinds ooit misschien wie weet thuis nog meegedragen nooit gelezen hoewel ze zeggen eenzaam stoot af en gooit ze weg vanwege personen en adressen die er nog wel zijn zijn hoofd kent hun bressen misschien zelfs knopen van moeders in zijn oren hij wil ze kwijt…

er zijn nog ochtenden waarop ik een goeie morgen rondstrooi met de losse pols de echo gooit een klank terug ik herken hem niet hij kaatst langs het plafond stoort de spaarlamp…

ze staart naar mijn ogen aldoor als ik niet kijk glimlacht een heel verhaal gaat op in de verbeelding die opnieuw geboren lijkt wat tekent mijn mond die blijkbaar een verleden verraadt zij aait de hond die haar achterlaat met een lege schoot en keert in haar wereld terug hij die zij verwacht is vroegtijdig uitgeloot de pijn…

ze valt ze voelt hoe ze valt wel duizend verhalen diep valt ze ze glijdt ze voelt hoe ze glijdt langs gladde wanden van taal glijdt ze hij zwijgt ze voelt hoe hij zwijgt over verhalen in duizend talen zwijgt hij…

het late zonlicht wordt gevangen door de fles die groot genoeg is om de pijn naar vergetelheid te sturen het dienblad is een toevalligheid bij het magere bed waar niets meer kraakt…

de Avenida Corrientes slaapt nooit stap in dit schilderij van werkers en wachtenden een explosieve combinatie in de magie van het moment een valstrik verhuld in een dun, wit verenpak papieren verbeelding van de brug die niet wordt gebouwd ontheemd tussen heden en verleden en de dreiging van de zwarte zwanen een man struikelt het struikgewas…

ik schrijf dit neer en leid mijzelf in wilde banen en beschrijf de schoonheid en de vleugelslag van zuiver witte zwanen die mij brengen naar een ver en eenzaam land waar ik de eenvoud en de rede zie bewegen door de bomen in het zand…

als je mij wilt vinden zoek me waar bulderen van wind en golven spreken overstemt op de tast in de nacht in de schaduw achter mij langs een zijweg van het leven waar land in water overgaat ergens op het wereldrond op een grens van eind naar nieuw begin als je me gevonden hebt breek mijn handen open zie de vuurstenen ik ketste ze, rook…

Dode vogels vliegen door de zwarte lucht dode witte vogels zonder vleugels met ingehouden teugels paarden zonder ruiter Dode vissen zwemmen door het blauwe water dode zilveren vissen zonder vinnen met afgesneden kieuwen kinderen zonder lippen Dode kinderen lopen tussen holle kraters dode grijze kinderen zonder ogen met afgehakte…

stad van lange tenen langs jouw buitenwegen sluipen mensen weg met vluchtige, bange benen onvoltooid - de stad grijnst schuw in de dag en hoort niet mijn handgeklap over het aangezicht stad van lange tenen ik wil niet ten ondergaan op de straten van jouw ondoordringbaarheid omarm mij met bomen laat mij zingen voordat…

Ik zie jou staan In de leegte Wankel In jouw wereld Achter glas In de kist Die je bouwde Van je angsten In de stilte Sta je vast En je zwijgt in alle talen of je woorden zijn gedempt Jij ziet niet mijn tranen Ik hoor niet jouw stem... Laat me weten, wie je bent. Ik zie jou staan In de stilte Steunend Op de kilte Van het…

Ik kwam van ver, van ver ben ik gekomen En alsmaar verder zou ik immer blijven gaan Om nog slechts eenmaal aan uw zij te mogen staan Nog eenmaal, tot in mij weerom de tranen stromen In druipend traag, verwerend al mijn dromen Hier nu versmolten tot de allerdroefste waan Dat dit moment, nu hier gekomen weer zal gaan Voordat ik van dit puurste…

Alleen de dood zij ademt hier tussen weggezakte zerken wat leeft dat zijn de bloemen die graven sieren totdat ook zij het met hun leven moeten bekopen het ijzeren hek piept in zijn scharnieren ik trek het dicht en loop het leven tegemoet.…